HMAS Fauro Chief
HMAS „Fauro Chief” – australijski szkuner używany w okresie II wojny światowej przez Royal Australian Navy (RAN) jako okręt pomocniczy.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Dwumasztowy[1] szkuner został wodowany około 1926[2] (lub około 1930 według współczesnego mu źródła[1]). Statek mierzył 65 stóp (55 według innego źródła[3]) długości (19,8 m), 16 stóp szerokości (4,88 m), jego zanurzenia wynosiło 6 stóp i 6 cali (2 m). Miał 19 ton wyporności[2][4][3] (25 ton według współczesnego mu źródła[1]). Koszty jego budowy wynosiły 1650 funtów. Został zbudowany dla mieszkającego na wyspie Tulagi J. McDonalda[1]. W 1941 został on dodatkowo wyposażony w silnik wysokoprężny o mocy 40 koni mechanicznych, który dawał mu maksymalną prędkość 8 węzłów[2].
W 1940 został zakupiony na użytek misji metodystów założonej na Fauro (niewielka wyspa położona na południowy wschód od Bougainville[2]). Pod koniec stycznia 1942, w obliczu nadciągających wojsk japońskich, statek ewakuował znajdujących się na wyspie Gizo (archipelag Wysp Salomona misjonarzy i po 18-dniowej podróży przybył do Australii[4]. Historia ucieczki przed Japończykami została opisana w broszurce The cruise of the Fauro Chief, or, The tale of the Gizo Getaway opartej na dziennikach i wspomnieniach pasażerów statku[5].
8 sierpnia 1942 statek został zarekwirowany przez RAN i wszedł do służby 14 września jako HMAS „Fauro Chief” (FY51)[2][6] w Cairns[a][3]. Okręt został uzbrojony w pojedynczy karabin maszynowy Vickers[2], dodatkowo załoga była uzbrojona w kilka pistoletów maszynowych i karabinów. Załogę stanowił jeden oficer, sześciu marynarzy i kucharz[3]. Początkowo służył jako okręt zaopatrzeniowy (tender) w bazie marynarki wojennej HMAS „Magnetic” w Townsville, w późniejszym okresie służył także jako okręt zaopatrzeniowy, ratowniczy (air sea rescue) i examination vessel[b], w bazach HMAS „Basilisk” i „Ladava” (Port Moresby i Milne Bay)[2].
12 listopada 1942 okręt starł się z japońskim okrętem podwodnym przy wyspie Misima (archipelag Luzjady) zmuszając go do ucieczki[7]. W nocy 12 sierpnia japoński okręt ostrzelał wyspę i zacumowany przy niej okręt australijski który odpowiedział ogniem karabinu maszynowego. Japoński okręt nie podjął walki i oddalił się od wyspy w zanurzeniu. Australijski szkuner patrolował jeszcze przez kilka godzin okolice wyspy rzucając do wody granaty w celu odstraszenia przeciwnika[8].
Okręt zatonął 16 maja 1945 po zawaleniu się mola w Milne Bay do którego był przycumowany[2].
Dowódcy okrętu[edytuj | edytuj kod]
- porucznik marynarki (sub-lieutenant) Clifton R. G. Penny – 14 września 1942 – 11 marca 1943
- kapitan marynarki (lieutenant) Keith. D. Kershaw – 11 marca 1943 – 16 maja 1945
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d A Long Voyage in a Tiny Schooner. [w:] „The Sydney Morning Herald” [on-line]. National Library of Australia, 1931-05-19. [dostęp 2012-02-02]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Vic Cassells: For Those in Peril. s. 29.
- ↑ a b c d John F. Moyes, Mighty Midgets, s. 56.
- ↑ a b Missionaries' 18-day Sail to Reach Safety. [w:] „The Courier-Mail” [on-line]. National Library of Australia, 1942-02-12. [dostęp 2012-02-02]. (ang.).
- ↑ Informacja o książce. worldcat.org. [dostęp 2012-02-02]. (ang.).
- ↑ On this day: 1942 (strona 4). navyhistory.org.au. [dostęp 2012-02-02]. (ang.).
- ↑ On this day: 1942 (strona 5). navyhistory.org.au. [dostęp 2012-02-02]. (ang.).
- ↑ John F. Moyes, Mighty Midgets, s. 59-61.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Vic Cassells: For Those in Peril: A Comprehensive Listing of the Ships and Men of the Royal Australian Navy Who Have Paid the Supreme Sacrifice in the Wars of the Twentieth Century. Kenthurst: Kangaroo Press, 2010. ISBN 978-0-86417-734-6.
- John F. Moyes: Mighty Midgets. Sydney: NSW Bookstall Co., 1946, s. 56-61.