Hantawirusowy zespół płucny
Hantawirusowy zespół płucny (ang. Hantavirus pulmonary syndrome) – jednostka chorobowa po raz pierwszy opisana w 1993, jednakże następnie w analizach retrospektywnych udowodniono, że choroba występowała już wcześniej, jednak nie była rozpoznawana. Występuje w obu Amerykach i związana jest z zakażeniem wirusami - hantawirusami, które są przenoszone przez gryzonie:
- wirus Sin Nombre przenoszony przez myszaka leśnego (Peromyscus maniculatus) i myszaka białołapego (Peromyscus leucopus);
- wirus kanału Czarnego Strumienia przenoszony przez bawełniaka szczeciniastego (Sigmodon hispidus);
- wirus Bayou przenoszony przez ryżniaka błotnego (Oryzomys palustris);
- wirus Andów wywołujący chorobę na terenach Ameryki Południowej.
Epidemiologia[edytuj | edytuj kod]
Choroba występuje u ludzi narażonych na kontakt z gryzoniami, zwłaszcza mieszkańców terenów wiejskich. W Ameryce Północnej najczęstszym czynnikiem etiologicznym wywołującym objawy choroby jest wirus Sin Nombre.
Objawy chorobowe[edytuj | edytuj kod]
Choroba rozpoczyna się objawami zwiastunowymi, do których zalicza się gorączka, bóle mięśni, nudności, wymioty, ból brzucha, zawroty głowy. Faza prodromalna trwa 1-11 dni, po niej dochodzi do rozwoju fazy płucnej, która charakteryzuje się spadkiem ciśnienia tętniczego, tachykardią, tachypnoe. Badaniami dodatkowymi można stwierdzić hipoksemię, a w badaniu RTG klatki piersiowej widoczne są cechy obrzęku płuc. W przeciągu kilku lub kilkudziesięciu godzin choroba może rozwinąć się i spowodować niewydolność oddechową będącą przyczyną śmierci.
Rozpoznanie[edytuj | edytuj kod]
W początkowym okresie objawów prodromalnych, z uwagi na niecharakterystyczne objawy jest praktycznie niemożliwe. Na rozpoznanie choroby może wpłynąć wykonane RTG klatki piersiowej, w którym widoczne są cechy obustronnego pęcherzykowego obrzęku płuc, przy prawidłowej wielkości serca, obecność płynu w opłucnej. W badaniach laboratoryjnych można stwierdzić małopłytkowość, skrócenie APTT, limfocytozę, często z leukocytozą. Współistnieje zagęszczenie krwi (wzrost hematokrytu), hipoalbuminemia, podwyższone stężenie mleczanów, i kreatyniny. Ostateczne rozpoznanie jest możliwe po wykonaniu badań serologicznych, takich jak oznaczenie poziomu swoistej immunoglobuliny G, lub diagnostykę w oparciu o metodę ELISA i PCR.
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Najważniejsze w terapii jest szybkie rozpoznanie objawów rozpoczynającej niewydolności oddechowej. Konieczna jest intubacja i leczenie respiratorem przy zachowaniu wszystkich procedur postępowania przeciwwstrząsowego. Nawet w przypadkach intensywnego leczenia śmiertelność wynosi 40%-60% a opóźnienie rozpoznania zwiększa ją znacznie. W przypadkach w których nie dochodzi do rozwoju niewydolności oddechowej stosuje się rybawirynę, która hamuje replikację wirusa. Przebieg tej postaci jest łagodny.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Interna Harrisona. Wydawnictwo Czelej. Tom II. Str. 1726-1727, ISBN 83-88063-41-3
- Wirusowe gorączki krwotoczne. W: Zdzisław Dziubek: Choroby zakaźne i pasożytnicze. Zdzisław Dziubek (red.). Wyd. III uaktualnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 260. ISBN 83-200-2748-9.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- CDC: Hantavirus Pulmonary Syndrome (HPS). [dostęp 2007-09-15]. (ang.).
- Maria A Horga, Veronica A Mas Casullo: Hantavirus Pulmonary Syndrome. eMedicine Pediatrics. [dostęp 2007-09-15]. (ang.).
