105 mm haubica M102
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Długość lufy |
3382 mm[1] |
| Donośność |
15 000 m[1] |
| Prędkość pocz. pocisku |
494 m/s.[1] |
| Długość |
5182 mm[1] |
| Szerokość |
2000 mm |
| Wysokość |
1600 mm |
| Masa |
1496 kg[1] |
| Kąt ostrzału |
360° (w poziomie) |
| Szybkostrzelność |
10 strzałów/min[1] |
| Obsługa |
8 osób[1] |
M102 – amerykańska lekka holowana haubica kalibru 105 mm. Została opracowana w 1964[1]. Wprowadzona do służby w czasie wojny wietnamskiej, użyta była również w operacjach Pustynna Tarcza i Pustynna Burza. Można z niej strzelać różnymi rodzajami konwencjonalnej amunicji, a także szybko ją obrócić o 360 stopni. Haubice M102 mogą być zrzucane na spadochronach albo transportowane przez helikoptery, w czasie normalnych przemieszczeń jak i w razie operacji desantowych.
Haubica M102 jest najsilniejszym uzbrojeniem samolotu Lockheed AC-130.
Armia Stanów Zjednoczonych nie używa już tej broni, zastąpiła ją 105 mm haubica M119, lecz haubica M102 wciąż jest wykorzystywana przez Gwardię Narodową.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Posiada zamek klinowy, hydropneumatyczny oporopowrotnik, lufę z hamulcem wylotowym[1].
Haubicę do strzelania osadza się na płycie oporowej, która jest mocowana pod osią kół podczas położenia marszowego. Dolne łoże posiada jednoogonową, dwuramienną konstrukcję. Urządzeniem rolkowym[2] zastąpiono tradycyjny lemiesz[1].
Amunicja[edytuj | edytuj kod]
Do strzelania miała zastosowanie amunicja dzielona[1]:
- odłamkowo–burzącą,
- odłamkowo–rażąca (małe pociski wewnątrz korpusu),
- kumulacyjna,
- dymna,
- z dodatkowym napędem rakietowym.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 124. ISBN 83-86028-01-7.