Heksachord

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Heksachord (gr. heksáchordos = sześciostrunowy) – diatoniczny postęp 6 dźwięków. Podstawa podziału materiału dźwiękowego oraz podstawa systemu solmizacji od czasów Guido d'Arezzo (1050) do XVII w.

Istniały trzy odmiany heksachordu:

  • naturale od dźwięku c,
  • durum (twardy) od g,
  • molle (miękki) od f, z dźwiękiem b zamiast h.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Irena Poniatowska: Słownik szkolny - Muzyka. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne "WSiP", 1997. ISBN 83-02-04563-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Heksachord&oldid=67683662”