Henogamia
Henogamia (stgr. heis, D. henós „jeden” i γαμέω gameo „zawieram małżeństwo”) – zwyczaj, według którego prawo do małżeństwa przysługuje jednemu i tylko jednemu członkowi rodziny[1]. Zasada ta ma na celu ograniczenie liczby potencjalnych spadkobierców i zagwarantowanie integralności majątku rodzinnego, ale związana jest także z naukami religijnymi czy wiarą w reinkarnację[1]. W takiej formie zwyczaj jest kultywowany wśród braminów nambudiri, wśród których prawo do uznawanego małżeństwa i posiadania dzieci przysługuje wyłącznie najstarszym synom[1].
Czasami znaczenie tego terminu rozszerza się na sytuacje, gdzie jeden członek rodziny zawiera związek małżeński według zasad (religijnych, społecznych), które nie obowiązują pozostałych członków[1]. Taka forma henogamii obecna jest u matrylinearnych ludów indyjskich, jak na przykład Garo, gdzie szczególną pozycję w dziedziczeniu ma najmłodsza córka, która jest zobowiązana do poślubienia ściśle określonych krewnych, podczas gdy starsze siostry mogą wychodzić za mąż bez żadnych ograniczeń[1].
Henogamia, w odróżnieniu od kanonicznej definicji monogamii (posiadania jednego małżonka w danym czasie), może także oznaczać zwyczaje, według których dozwolone jest wyłącznie jedno małżeństwo w ciągu życia[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Students' Britannica India. T. 2. New Delhi: Encyclopaedia Britannica, 2000, s. 263. ISBN 978-0-85229-760-5.
- ↑ William Davenport. Social Organization. „Biennial Review of Anthropology”. 3, s. 178-227, 1963. Bernard Siegal. ISSN 0067-8503.