Henryk Leliwa-Roycewicz

Henryk Leliwa-Roycewicz
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Polska
	Igrzyska olimpijskie

Henryk Leliwa-Roycewicz
Leliwa
	; Henryk Roycewicz „Leliwa“ jako rotmistrz 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich
	Pułkownik
Data i miejsce urodzenia	30 lipca 1898 ; Janopol
Data i miejsce śmierci	18 czerwca 1990 ; Warszawa
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, ; Kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 15 sty 2018, była oparta na tej wersji.

Henryk Leliwa-Roycewicz (ur. 30 lipca 1898 w Janopolu, zm. 18 czerwca 1990 w Warszawie) – major kawalerii Wojska Polskiego, dowódca batalionu „Kiliński“ podczas powstania warszawskiego, medalista olimpijski w jeździectwie, Pułkownik Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Skończył gimnazjum w Kownie i został od października 1917 roku członkiem POW^[1].

Wojsko

Służbę wojskową rozpoczął w 1918 zgłaszając się na ochotnika do 1 Pułku Ułanów Wileńskich. W 1920 ukończył warszawską Szkołę Podchorążych, a następnie kurs oficerów kawalerii w Grudziądzu^[1]. 1 czerwca 1921 otrzymał stopień podporucznika^[1] i został skierowany do 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich. Awansował na porucznika ze starszeństwem 1 września 1922, a na rotmistrza w 1936^[1]. Ukończył kurs instruktorów jazdy i został członkiem grupy sportu konnego. Instruktor jazdy konnej w latach 1937–1939 w CWK w Grudziądzu^[1].

W kampanii wrześniowej 1939 r., w stopniu rotmistrza, dowodził 2 szwadronem 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich. Został ranny podczas walk z Armią Czerwoną. Dzięki ucieczce ze szpitala w Stryju udało mu się uniknąć losu pozostałych oficerów Pułku, którzy zostali zamordowani w Katyniu. W 1941 przedostał się do Warszawy, gdzie został oficerem w IV Rejonie Armii Krajowej. Od listopada 1943 do końca powstania warszawskiego^[1] dowódca Batalionu "Kiliński". Największym sukcesem batalionu było zdobycie budynku PAST-y przy ul. Zielnej^[1]. 8 września został ciężko ranny. Awansowany na majora, inspektor hodowli koni od 1945 w Urzędzie Ziemskim w Warszawie^[1].

W 1949 został skazany przez sąd na sześć lat więzienia. W 1956^[1] został oczyszczony od ciążących na nim zarzutów. Do 1960 trener w warszawskim klubie jeździeckim, do 1968 rzeczoznawca koni w „Polcargo”, do 1972 trener jeździecki w Legii^[1].

Odznaczony orderem Virtuti Militari (VM kl. 5 za kampanię wrześniową i kl. 4 za Powstanie Warszawskie), 3-krotnie Krzyżem Walecznych i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1990 został mianowany pułkownikiem Wojska Polskiego. Jest patronem Zespołu Szkół Sportowych nr 70 w Warszawie.

Jeździectwo

Wielką pasją rotmistrza były konie. Na igrzyskach olimpijskich w Berlinie 1936 w drużynowym WKKW zdobył srebrny medal (w drużynie byli także: Zdzisław Kawecki i Seweryn Kulesza). W zdobyciu złotego medalu przeszkodzili gospodarze igrzysk, którzy mylnie poinformowali rotmistrza Leliwę o ominięciu przez niego wcześniejszej przeszkody i dyskwalifikacji. Polski zawodnik zawrócił, aby powtórnie "zaliczyć" przeszkodę. Dopiero gdy to zrobił, dowiedział się, że zaszła pomyłka. Strata czasu oraz dodatkowe cztery kilometry, które musiał przebiec koń (Arlekin III), nie pozwoliły na doścignięcie zwycięzców zawodów – drużyny Niemiec. W konkursie indywidualnym Leliwa zajął 15. miejsce.

Inne osiągnięcia sportowe to: 3-krotne zwycięstwo w Pucharze Narodów (1928, 1931, 1932), mistrzostwo Polski w WKKW, 6-krotne wicemistrzostwo w WKKW, ujeżdżeniu i w skokach przez przeszkody.

Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k O kawalerii polskiej XX wieku s. 69

Bibliografia

Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 66. ISBN 83-04-03364-X.

Linki zewnętrzne

Sylwetka na portalu Polskiego Komitetu Olimpijskiego

[kawaleria-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k O kawalerii polskiej XX wieku s. 69

[1]