Henryk Sorbom

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk Sorbom
Data i miejsce urodzenia

1340
Elbląg

Data i miejsce śmierci

12 stycznia 1401
Lidzbark Warmiński

Biskup warmiński
Okres sprawowania

1373-1401

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

5 września 1373

Sakra biskupia

nieznana

Herb rodziny Sorbomów jest elementem herbu Biskupca

Henryk Sorbom, także Soerbom (ur. ok. 1340 w Elblągu, zm. 12 stycznia 1401 w Lidzbarku Warmińskim) – biskup warmiński.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z Elbląga. Studiował na Uniwersytecie w Pradze, był sekretarzem cesarza Karola IV. 5 września 1373 został mianowany biskupem warmińskim. W odróżnieniu od normalnej procedury, która przewidywała wybór biskupa przez kapitułę warmińską, Sorbom został mianowany przez papieża, ponieważ jego poprzednik, Jan Stryprock, zmarł w stolicy chrześcijaństwa (w tym przypadku w Awinionie). Jego nominacji sprzeciwiał się zakon krzyżacki.

Dbał o rozwój życia kościelnego w diecezji. Przeprowadzał synody, zachowały się statuty synodalne wydane przez niego w 1395. Kładł w nich nacisk na umacnianie wiary ludności pruskiej, która w jego przekonaniu przyjęła chrześcijaństwo jedynie powierzchownie (m.in. Prusowie nie uczestniczyli gromadnie w nabożeństwach, delegowali jedynie swych przedstawicieli); jedną z metod motywacyjnych zarządzonych przez biskupa była grzywna.

W odróżnieniu od poprzedników współpracował z Krzyżakami. Ulegał m.in. w końcowej fazie procesu o terytorium, zakończonego przejęciem przez zakon około sześciu tysięcy łanów. W 1396 skorzystał ze zbrojnej pomocy krzyżackiej przy tłumieniu rewolty mieszkańców biskupiego Braniewa, którzy odmówili mu posłuszeństwa[1].

Ukończył budowę katedry we Fromborku[2]; lokował dwa ostatnie miasta dóbr biskupich – Bisztynek (1385) i Biskupiec (1395). Otrzymał dla siebie i swoich następców tytuł księcia Cesarstwa Rzymskiego. Kolejnym biskupem warmińskim został Henryk Vogelsang.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Aleksander Rogalski, Kościół Katolicki na Warmii i Mazurach. Instytut Wydawniczy „Pax” Warszawa 1956, s.71.
  2. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce. Warszawa 1992, s.193.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]