Herbata

Edytuj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Thraen (dyskusja | edycje) o 14:50, 21 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Kwiat herbaty
Na plantacji
Filiżanka herbaty Earl Grey z cytryną
Herbata biała Fujian White
Przygotowanie herbaty w Turcji

Herbata – napar przyrządzany z liści i pąków grupy roślin, nazywanych tą samą nazwą, należących do rodzaju kamelia (Camellia). Rośliny te są do siebie podobne, traktowane jako odrębne gatunki lub odmiany jednego gatunku – herbaty chińskiej (Camellia sinensis). Dawniej zaliczano je do rodzaju Thea, różnią się od innych kamelii zawartością substancji swoistych i kilkoma drobnymi cechami morfologicznymi[1]. W Chinach zapisuje się ją znakiem 茶, który jest jednak różnie czytany w zależności od dialektu: tê – dialekt hokkien (czego odmiany są często obecne w językach zachodniej Europy) oraz chá, w dialekcie kantońskim i mandaryńskim (z odmianami tej wymowy popularnymi na wschodzie – Indie, Iran, Turcja, Rosja, Czechy). Polska nazwa herbata to zbitka pochodząca od łac. herba thea (gdzie pierwszy wyraz herba oznacza „zioło”, a drugi - thea - jest zlatynizowaną postacią chińskiej nazwy tejże rośliny[2]).

Nazwą herbata określa się również napary z różnych ziół, suszu owocowego[3][4], dlatego w użyciu są określenia: lipowa, miętowa, rumiankowa itp. herbata, herbata z malin, dzikiej róży, bzu czarnego itp., herbata paragwajska, Rooibos.

Asortyment herbat pakowanych porcjowo

Uwarunkowania przyrodnicze

opracowano na podst. materiału źródłowego[5]

Smak i aromat herbaty w dużym stopniu zależy od warunków, w jakich ona dojrzewała oraz sposobu jej późniejszej obróbki. Herbata uprawiana jest między zwrotnikiem Raka i Koziorożca, głównie w południowej i południowo –wschodniej części Azji. Najlepiej rośnie w klimacie ciepłym, łagodnym z regularnymi opadami, sprzyjający jest klimat monsunowy odznaczający się dużym nasłonecznieniem i

Plantacja herbaty w Malezji

wysokimi sumami opadów. Herbata swoje optimum osiąga na obszarach o średnich rocznych temperaturach od 10 do 30oC oraz o średnich opadach między na rok. Wysokość jej upraw najczęściej sięga do 2400m n.p.m., krzewy uprawiane w wyższych partiach ze względu na chłodniejsze warunki dojrzewają dłużej, ale dzięki temu mają mocniejszy aromat.

Sposób zbierania herbaty również ma wpływ na jej walory smakowe i zapachowe. Najczęściej zbiera się ją ręcznie. Zrywane są jedynie szczytowe pączki oraz dwa listki pod nim. Największe plony dają rośliny 6-7letnie. Aby krzewy były mocne i dawały dobre owoce ogranicza się liczbę zbiorów w ciągu roku. W Chinach i Japonii herbatę zbiera się 3-5 razy w roku, natomiast w Indiach i Indonezji ze względu na szybszą regenerację rośliny zbioru dokonuje się nawet 15 razy do roku.

Rodzaje herbaty

Istnieje wiele rodzajów herbaty. Najpopularniejsze z nich to herbata czarna, zielona, biała, pu-erh (czerwona), ulung (niebieska), aromatyzowana i prasowana.

Herbata czarna

Otrzymywana jest w wyniku czterech procesów – więdnięcia, skręcania, fermentacji i suszenia. Czarną herbatę zwyczajowo dzieli się na następujące kategorie:

  • Pekoe, Orange Pekoe, Flowery Orange Pekoe – różne rodzaje małych liści z górnej części krzewu; według miłośników herbaty to one umożliwiają zaparzenie najlepszego napoju.
  • Broken Pekoe, Broken Orange Pekoe – jak wyżej; liście mechanicznie łamane podczas produkcji.
  • Souchong – duże liście herbaciane, zbierane z reguły z dolnej części krzewu.
  • Pył herbaciany – najgorszy rodzaj „surowca”. Używany do produkcji herbaty ekspresowej.

Najbardziej popularne gatunki czarnej herbaty: assam, yunnan, darjeeling, ceylon.

Herbata zielona

 Osobny artykuł: zielona herbata.

Herbata zielona (绿茶 lǜchá) powstaje z liści niepoddanych fermentacji – natychmiast po zerwaniu przeprowadzany jest proces suszenia. Dzięki temu przechowuje ona więcej cennych składników od czarnej herbaty lub ulung. Jest też delikatniejsza w smaku od czarnych herbat.

Najbardziej popularne gatunki zielonej herbaty: gunpowder, longjing (lung ching), sencha, matcha.

Herbata biała

 Osobny artykuł: Biała herbata.

Powstaje z młodych pączków, które jeszcze nie zdążyły się rozwinąć. Zebranie takich pączków możliwe jest jedynie na wiosnę. Krzewy, z których powstać ma biała herbata, są czasami dodatkowo chronione przed słońcem – ma to zapobiec wykształceniu się chlorofilu. Pączki następnie więdną i są suszone. Herbata ta produkowana jest głównie w Chinach. Herbata biała ma odcień lekko srebrnawy, a po zaparzeniu ma kolor jasnosłomkowy. Jest to jeden z najdroższych rodzajów herbaty – ceny zależą od gatunku, niemniej w Polsce przeciętnie kosztuje ona od 30 zł do ponad 100 zł za 100 g.

Herbata żółta

 Osobny artykuł: żółta herbata.

Proces produkcji tej herbaty zbliżony jest w fazie początkowej do procesu wytwarzania herbaty białej, ale pozwala jej się na dłuższe schnięcie, co powoduje, że w smaku różni się w sposób istotny zarówno od białej jak i zielonej herbaty. Kolor naparu jest zielonkawo-żółty. Określeniem tym nazywano także herbaty serwowane na dworze cesarskim. Obecnie uznawane za najszlachetniejszy rodzaj herbat.

Herbata pu-erh (普洱茶 pǔ'ěr chá)

 Osobny artykuł: pu-erh.

Herbata pu-erh jest herbatą czerwoną, która przechodzi dodatkowy proces fermentacji i leżakowania. Pochodzi z prowincji Yunnan w południowych Chinach. O ile herbatę pozostałych rodzajów przechowuje się nie dłużej niż rok, o tyle herbata pu-erh może leżeć nawet 50 lat. Jej charakterystyczną cechą jest bardzo silny zapach i smak. Uważana jest za herbatę mającą bardzo korzystny wpływ na zdrowie. Z tego względu np. w czasach dynastii Tang picie herbaty pu-erh było przywilejem cesarza.

Herbata ulung

 Osobny artykuł: ulung.

Herbata ulung[6] (lub oolong, wersje fonetyczne od chińskiej nazwy wulong, czyli „czarny smok”[7] 烏龍茶 (wūlóngchá), nazywana też niebieską lub turkusową) często jest nazywana „niedofermentowaną” lub „półfermentowaną”. Produkowana jest w Chinach kontynentalnych i na Tajwanie. Zbiór liści odbywa się w ściśle określonym czasie. Zaraz po zebraniu, liście pozostawiane są na słońcu. Kiedy zwiędną, zbiera się je i wytrząsa w bambusowych koszach w celu obtarcia brzegów liści. Czynności te (więdnięcie i wytrząsanie) powtarza się kilkakrotnie na przemian, do momentu, kiedy liście zyskają kolor żółtawy. Wtedy poddaje się je lekkiej fermentacji, która stanowi 12-15% fermentacji zwykłej (lub też średniej fermentacji 40% w przypadku Tieguanyin) i procesowi palenia. Na Tajwanie proces fermentacji trwa dłużej: 50 do 60%[8].

Herbaty aromatyzowane

Herbaty aromatyzowane, zwane inaczej herbatami perfumowanymi, powstają przez mieszanie dodatkowych aromatów z liśćmi herbat – zielonej, czarnej, pu-erh, lub ulung. Czynność tę wykonuje się tuż przed pakowaniem, czyli po dokonaniu się wszystkich procesów związanych z produkcją herbaty. Najczęściej do herbat dodaje się płatki kwiatów (róży, jaśminu) lub owocowych esencji zapachowych (pomarańczowych i cytrynowych). Nie należy mylić herbat aromatyzowanych z naparami ziołowymi, zwanymi „herbatkami ziołowymi”, które nie powstają na bazie herbaty i nazwę herbata noszą niesłusznie.

Najbardziej popularne gatunki herbat aromatyzowanych: Earl Grey, lapsang souchong.

Herbaty prasowane

Herbaty prasowane znane są od czasów panowania w Chinach dynastii Tang. Wytwarzano wtedy herbatę w formie twardych kulek, wystawiając liście pod działanie pary, następnie prasując je i dopiero wtedy poddając suszeniu. W takiej właśnie formie herbata dotarła do Japonii. Produkowane są z herbat należących do różnych gatunków. Do ich produkcji mogą być stosowane całe liście, liście łamane oraz pył herbaciany. Obecnie herbata jest prasowana hydraulicznie na kształt płytek, niewielkich kostek, kulek, gniazd lub miseczek.

Historia herbaty

Według jednej z legend początki herbaty sięgają 2737 roku p.n.e., w którym mityczny cesarz Shennong przypadkowo zaparzył pierwszy napar z liści herbaty. Prawda jest trudna do ustalenia; wiadomo, że herbatę od dawna znali Chińczycy, jednak pierwsze zapiski na jej temat pochodzą dopiero z X wieku p.n.e.[9]

W VIII wieku chiński poeta Lu Yu napisał Księgę herbaty, zawierającą opis krzewu herbacianego, narzędzi do zbioru i selekcji liści, przyborów do ceremonii przyrządzania i picia herbaty. Zawierała również spis plantacji i wielbicieli tego napoju[10].

Herbata poza Chinami

Dopiero ok. 803 roku n.e. mnich Dengyō Daishi przywiózł z Chin pierwsze nasiona krzewu herbacianego do Japonii, gdzie rozpoczęto jej uprawę. Kultura związana z piciem herbaty przyjęła w obu krajach zupełnie odmienne postaci. Różnice wynikają głównie z odmiennego podejścia filozoficznego. W Japonii narodziła się ceremonia parzenia herbaty związana z ascetyczną filozofią i estetyką buddyzmu zen, zwana cha-no-yu (dosł.: „wrzątek na herbatę”), do dzisiaj kultywowana jest w tym kraju. Jest to sztuka, która odznacza się umiłowaniem piękna. Kakuzō Okakura (Tenshin), autor monografii Księga herbaty (Cha no hon, 1906)[11], określa tę ceremonię jako kult oparty na adoracji piękna istniejącego pośród przyziemnych realiów codziennej egzystencji.

Obrzędy chińskie natomiast, dużo starsze od japońskich, związane z taoizmem i konfucjanizmem oraz wierzeniami i praktykami różnych ludów zamieszkujących kontynentalne Chiny ulegały na przestrzeni wieków silnej regionalizacji. Dziś w całych Chinach można napotkać rozliczne ceremonie picia herbaty charakterystyczne np. dla różnych mniejszości narodowych. Herbata w Chinach darzona jest tak dużą estymą, że stanowi nawet kluczowy element tradycyjnych chińskich zaślubin.

Herbata pojawiła się w Mongolii pod koniec V wieku n.e., a w Tybecie w 620 n.e., w Tybecie bardzo szybko stała się podstawowym (obok kumysu) napojem, a w Mongolii upowszechniła się w XII wieku. Jednakże, w odróżnieniu od Chin i Japonii nie wykształcono tam tak rozbudowanych ceremonii picia herbaty, zaś sam proces przyrządzania i smak herbaty znacząco się różnił od chińskiego wzoru.

Podróż do Europy

Po raz pierwszy z herbatą zetknęli się, w pierwszej połowie XVI wieku, Rosjanie, w czasie podboju Syberii i kontaktów dyplomatycznych z Chinami. W Rosji herbatę tradycyjnie nazywa się czajem (ros. чай ) i przygotowuje się w samowarze, bez mleka, za to w postaci bardzo mocnego, intensywnego naparu.

Do Indii trafiła z Chin jako masala czaj (चाय). W Indiach czaj jest dostępny również u ulicznych sprzedawców zwanych ćajwala. Noszą oni czajniki z gorącą herbatą i podają ją w świeżo palonych glinianych kubkach, wyrzucanych zaraz po spożyciu.

Z kupcami hinduskimi herbata trafiła do krajów arabskich. W języku arabskim herbatę określa się jako شاي (šāī, szaj). Pierwsze w zachodniej Europie informacje o herbacie pochodzą z końca XVI wieku (Marco Polo o niej nie wspomina). Podał je jezuita J.P. Maffei (1589) w dziele Historia Indii. Po nim o herbacie pisali Mikołaj Trigault (1615) i Alvaro Samedo (1643).

Po nich, znacznie większy zakres informacji podał polski misjonarz, podróżnik i przyrodnik Michał Boym, zauważając dwa rodzaje herbaty: zieloną i żółtą (tzw. kwiatową), oraz że liście suszy się również na ogniu, nie tylko na słońcu. W rękopisie Rerum Sinensium Compendiosa Descriptio, napisanym przed rokiem 1656, opisał herbatę w sposób następujący:

Krzew, z którego liści przygotowany jest słynny w całych Chinach napój, nazywany jest Cia. Zbierają liście na wzgórzach, suszą je na małym ogniu na żelaznych siatkach i zalewają wrzącą wodą, przez co jest zielony lub żółty. Zwykle rozkoszują się pijąc go w stanie gorzkim. Dodając do niego słodyczy, często częstują nim gości. Japończycy mieszają proszek z liści z wodą i piją. Jednostka wagi najlepszej herbaty kosztuje często bardzo drogo. Orzeźwia przy upałach, zapobiega tworzeniu się kamieni i senności[12].

Do Europy herbatę przywieźli Holendrzy na początku XVII wieku. Do Anglii herbata trafiła w 1658 za sprawą kupca Thomasa Garrawaya. W 1618 herbata pojawiła się w Rosji jako dar cesarza Chin dla cara Michała I Romanowa.

W połowie XIX w. Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska zapoczątkowała na szeroką skalę uprawy w Indiach z sadzonek i nasion sprowadzonych z Chin przez Roberta Fortune'a.

Polska

Do Polski dotarła w 1664 roku z Francji[13]. Pierwsze znane wzmianki o herbacie pojawiają się w liście króla Jana II Kazimierza do żony Ludwiki Marii. Początkowo była traktowana jako ziele lecznicze i zwyczaj picia herbaty rozpowszechnił się dopiero w drugiej połowie XVIII wieku, pomogły w tym również dobre stosunki handlowe pomiędzy Polską i Anglią. Ze względu na wysoką cenę napój ten pity był jedynie na dworze królewskim, dworach magnackich oraz bogatej szlachty i mieszczan. Przez liczne kontakty z Rosją i ZSRR w Polsce, zwłaszcza na utraconych wschodnich terenach a później wśród repatriantów często na określenie herbaty używano określenia czaj. Na tych terenach również popularne było urządzenie służące do jej parzenia zwane samowarem[14].

W gwarze więziennej używa się pochodzącej od czaju formy czajura jako synonimu bardzo mocnego naparu mieszanki herbaty, kawy i tytoniu (np. 6 łyżek herbaty, 6 łyżek kawy, tytoń z jednego papierosa) zalewanego wrzącą wodą gotowaną za pomocą buzały.

Sposób przyrządzania herbaty[potrzebny przypis]

Japoński stalowy czajniczek

Sposób przyrządzania herbaty znany jest już od około 4 tysięcy lat. W tym czasie w związku z piciem herbaty zrodziło się wiele zwyczajów, m.in. japońska ceremonia picia herbaty czy angielski tea time. W wielu krajach znane są napoje na bazie herbaty zwane czajem.

Czarna herbata
Czarną herbatę powinno się zalewać wrzącą wodą (100 °C). Najczęstszym błędem popełnianym podczas przyrządzania czarnej herbaty jest użycie wody o zbyt niskiej temperaturze. Herbatę powinno się zaparzać trzy do pięciu minut, po tym czasie zaczynają się uwalniać taniny, które neutralizują pobudzające działanie teofiliny i kofeiny, dodatkowo herbata staje się gorzka.
Zielona herbata
Herbatę zieloną należy zalewać wodą o temperaturze od 60 °C do 80 °C w zależności od rodzaju herbaty. Parzyć należy do trzech minut, aby herbata nie nabrała gorzkiego posmaku. Te same liście można parzyć nawet do 3 razy, a najwartościowszym naparem jest zazwyczaj drugi. Pierwszy często jest wylewany.
Biała herbata
Tę wykwintną herbatę parzyć można trzykrotnie w temperaturze 85 °C. Należy ją parzyć ok. 5-7 min., wtedy biała herbata zachowuje najlepsze wartości smakowe.
Żółta herbata
Żółtą herbatę podobnie jak białą można zaparzać wielokrotnie, wszystko zależy od preferencji smakowych przygotowującego. Kolejne parzenia powinny trwać dłużej niż pierwsze. Pierwsze parzenie może trwać od 1 do 3 minut. Temperatura powinna wynosić ok. 80 °C[15].
Ulung
Herbatę półfermentowaną typu ulung (czarny smok) parzy się w temperaturze 90 °C przez 3-4 minuty. Jako że można ją parzyć nawet do czterech razy, to trzeci i czwarty napar można zostawić nawet na około 5-6 minut aby „wycisnąć” z nich cały aromat. Uwaga, herbata typu ulung nie jest w żaden sposób rozdrabniana, są to po prostu całe ususzone i zrolowane liście. Dlatego właśnie, aby oddała cały swój aromat, powinna być parzona w dużych dzbankach, aby liście mogły się rozwinąć.
Pu-Erh
czyli herbata czerwona. Parzenie trwa 3 minuty i odbywa się w temperaturze 90–100 °C. Parzenie Pu-Erh odbywać się może wielokrotnie, bo herbata ta w każdym kolejnym parzeniu oddaje do naparu inne dobroczynne substancje.

Przyrządzanie herbaty w Mongolii i Tybecie W Mongolii (wśród m.in. Buriatów) a także Kałmuków i Kirgizów, którzy zapożyczyli ten sposób od Mongołów, tradycyjnie herbatę sporządzało się gotując prasowaną zieloną herbatę w mleku (bez wody), dodając masło lub łój barani oraz mąkę i sól. Czasami dodawano też krew zwierzęcą. Tybetańczycy herbatę zieloną gotują w wodzie, ale z dużym dodatkiem mleka jaka, solą, a następnie ubijają w beczce do jednorodnej konsystencji. Ta receptura przyrządzania herbaty utrzymuje się wciąż w tych rejonach, jednak często jest zastępowana obecnie przez „typową” herbatę zaparzaną w wodzie, choć z dodatkiem mleka, tłuszczu i soli.

Zawartość

Herbata zawiera znaczne ilości katechin, głównie epikatechinę, epigallokatechinę, galusan epikatechiny i galusan epigallokatechiny – są to związki spełniające rolę przeciwutleniaczy. W świeżo zebranych liściach zawartość tych związków może dochodzić do 30% suchej masy. Najwyższe stężenie katechin występuje w herbacie białej i zielonej, czarna zawiera mniej związków z tej grupy gdyż ulegają one rozkładowi podczas procesu fermentacji. Herbata zawiera także taniny, teaninę, znaczne ilości jonów fluorkowych (do 0,03%) oraz alkaloidy purynowe, jak kofeina (do 4,5%), teobromina (do 0,5%) oraz teofilina[16] (do 0,04%). Herbata jest bogata także w niektóre witaminy: A, B1, B2, C, E i K. Ponadto zielona herbata zawiera niebiałkowy aminokwas L-teaninę, który wykazuje działanie uspokajające, zmniejszające stres i niepokój oraz stabilizujące nastrój osób pijących zieloną herbatę[17].

Napar herbaciany zawiera 100–594 mg kofeiny w 1 l płynu uzyskanego z czarnej herbaty. W przypadku zielonej herbaty wartość ta wynosi 160–450 mg/l[18]. Zawartość kofeiny w zaparzonym napoju zależy od gatunku i ilości herbaty oraz długości parzenia. Dla porównania, kawa parzona zawiera 386–652 mg na 1 l, a kawa espresso - 1691-2254 mg/l.

Negatywne działanie

Badania wykazują także negatywne skutki picia herbaty, wiążące się głównie z wysoką zawartością szkodliwego fluoru (do 9 mg/l, co daje 3 razy większą ilość niż sądzono i stawia w niebezpiecznej sytuacji osoby pijące herbatę w dużych ilościach[19]) i glinu[19] w herbatach fermentowanych.

Negatywne skutki może wywoływać u niektórych osób zawarta w herbacie kofeina (teina), która hamuje neurogenezę w hipokampie[20][21][22], uczula receptory dopaminy, blokuje receptory adenozynowe, osłabia pamięć, zwiększa uczucie niepokoju i lęku[23] oraz powoduje uzależnienie fizyczne[24]. Zawarte w herbacie szczawiany mogą przy większym spożyciu prowadzić do uszkodzenia nerek[25].

Pozytywne działanie herbaty

opracowano na podst. materiału źródłowego[26]

Właściwości herbaty wykorzystywane są głównie w medycynie oraz kosmetologii. Działanie pobudzające herbata zawdzięcza teinie (kofeina). Ma ona również działanie moczopędne, powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych, a tym samym zapobiega chorobom układu krążenia. Ułatwia oddychanie oraz akcję serca zapobiegając także chorobom serca. Zapobiega rozwojowi paradontozy oraz powstawaniu ognisk miażdżycy. Niektóre badania stwierdziły jej działanie przeciwnowotworowe.

W kosmetologii największe zastosowanie zyskała zielona herbata. Produkowanych jest wiele produktów na bazie jej wyciągu. Są to głównie toniki, balsamy nawilżające, preparaty do włosów, żele pod prysznic oraz kremy do skóry odwodnionej lub suchej. Ekstrakt z zielonej herbaty hamuje nadmierną aktywność gruczołów łojowych, a także ma właściwości przeciwdrobnoustrojowe, łagodzące stany zapalne, przyśpieszające gojenie się ran i zmniejszające obrzęki. Składnik środków stosowanych do włosów przetłuszczających się, leczenia łupieżu oraz środków nawilżających pod oczy. Przez swój subtelny zapach zielona herbata stosowana jest ponadto w perfumach.

Wykorzystywany jest też olejek z drzewa herbacianego, który ma skuteczne działanie antyseptyczne. Stosowany przy zranieniach, gojących się ranach, chorobach grzybiczych skóry, półpaścu, ospie wietrznej oraz trądziku. Łagodzi stany zapalne błony śluzowej oraz dziąseł. Wzmacnia układ odpornościowy, działa przeciwbólowo i przeciwzapalnie.

W grudniu 2017 „British Journal of Ophthalmology” opublikowało badanie naukowców z Uniwersytetu Browna oraz Uniwersytetu Kalifornijskiego (USA), z którego wynika, że codzienne picie gorącej herbaty zmniejsza ryzyko zachorowania na jaskrę[27][28]. U badanych, którzy codzienne pili gorącą herbatę, ryzyko zachorowania na jaskrę było o 74% mniejsze, niż u pozostałych[27][28]. Herbata taka musi zawierać kofeinę[28].

Oznaczenia herbat

Oznaczenia liści herbacianych w klasyfikacji herbat

Herbata kupowana w specjalistycznych sklepach posiada unikalne oznaczenia. Są to skróty angielskich terminów, określających klasę herbaty ze względu na rodzaj i wygląd liści. Występująca za oznaczeniem gradacji cyfra „1”, oznacza najlepszą partię w danym zbiorze. Poniższe oznaczenia odnoszą się do herbat czarnych pochodzących z Indii i Cejlonu.

Herbata o całych liściach

  • P (Pekoe) – herbata o krótkich, delikatnych liściach;
  • S (Souchong) – herbata o dużych liściach, zwijanych podłużnie, przez co otrzymuje się nierówne kawałki. Często są to herbaty o charakterystycznym, dymnym aromacie, uzyskanym przez wędzenie liści w celu wysuszenia ich;
  • FP (Flowery Pekoe) – liście zwija się w kulki;
  • PS (Pekoe Souchong) – zawiera liście krótsze i twardsze niż Pekoe;
  • OP (Orange Pekoe) – nazwa pochodzi od charakterystycznego pomarańczowego koloru przetworzonych już długich, spiczastych liści, rzadko zawiera pączki liściowe;
  • FOP (Flowery Orange Pekoe) – herbata zrobiona z pączka oraz pierwszego liścia pędu. Zawiera młode, delikatne listki. W smaku charakteryzuje się kwiatową nutą;
  • GFOP (Golden Flowery Orange Pekoe) – herbata FOP, zawierająca dodatkowo złote pączki[a], dla polepszenia jej jakości;
  • TGFOP (Tippy Golden Flowery Orange Pekoe) – herbata zawierająca dużą ilość pączków;
  • FTGFOP (Finest Tippy Golden Flowery Orange Pekoe) – herbata FOP o bardzo wysokiej jakości, zawierająca dużą ilość pączków;
  • SFTGFOP (Special Finest Tippy Golden Flowery Orange Pekoe) – najwyższej jakości, specjalnie wyselekcjonowana herbata, zawierająca pączki o kwiatowej nucie.

Herbata łamana

W przypadku herbat łamanych, do ich oznaczenia, dodaje się literkę B (ang. broken – łamane). Znaczenie pozostałych symboli nie zmienia się.

  • BP (Broken Pekoe);
  • BPS (Broken Pekoe Souchong),
  • BOP (Broken Orange Pekoe);
  • FBOP (Flowery Broken Orange Pekoe);
  • GFBOP (Golden Flowery Broken Orange Pekoe);
  • GBOP (Golden Broken Orange Pekoe);
  • TGBOP (Tippy Golden Broken Orange Pekoe);
  • TGFBOP (Tippy Golden Flowery Broken Orange Pekoe).

Odsiewy/miał/pył

Są to okruchy liści (ang. fannings/fines – odsiewy/miał, dust – pył), pozostałość po produkcji herbat łamanych. Uważana za herbatę o gorszej jakości. Jednak przez wzgląd na dostatecznie dużą powierzchnię parzenia oraz szybki czas zaparzania, są one stosowane w herbatach ekspresowych.

  • OF (Orange Fannings);
  • PF (Pekoe Fannings);
  • BPF (Broken Pekoe Fannings),
  • BOPF (Broken Orange Pekoe Fannings);
  • RD (Red Dust);
  • FD (Fine Dust);
  • GD (Golden Dust);
  • SRD (Super Red Dust);
  • SFD (Super Fine Dust);
  • BMF (Broken Mixed Fannings).

Produkcja

opracowano na podst. materiału źródłowego[29][30][31]

Głównymi producentami herbaty na świecie są: Indie, Sri Lanka, Chiny, Japonia, Indonezja, Bangladesz, Kenia, Uganda, Turcja, Malawi, Iran i Argentyna. Średni roczny plon wynosi 990 kg/ha (suchej masy liści). Najwięcej herbaty pozyskuje się w Azji oraz Afryce.

Produkcja herbaty na świecie w tonach w 2015 roku[32]

Polska importuje herbatę od głównych producentów na świecie (Kenii, Sri Lanki, Indii). Sprowadza się liście niesfermentowane lub częściowo sfermentowane, kolejno przetwarzane są w polskich zakładach, pakowane i zostają eksportowane za granicę bądź do polskich dystrybutorów.

Handel zagraniczny Polski. Import herbaty według nomenklatury SITC z wymienieniem krajów w 2014 roku.[33]
Handel zagraniczny Polski. Eksport herbaty według nomenklatury SITC z wymienieniem krajów w 2014 roku[34]

Według przeprowadzonego w styczniu 2017 r. rankingu Euromonitora oraz Banku Światowego, Polska zajmuje 4 miejsce w Europie w piciu herbaty ( rocznie na osobę). Natomiast na świecie Polska lokuje się na miejscu 9.,wyprzedzając takie kraje jak: Japonia, Chiny, Arabia Saudyjska. 

Zbiory herbaty na świecie w 2012 r.

Całkowita wielkość zbiorów herbaty na świecie wyniosła w 2012 r. 4 818 tys. ton, co stanowi wzrost o 32% względem roku 2005. W poniższej tabeli przedstawiono wielkość zbiorów herbaty przypadających na poszczególne kraje[35].

Lp. Kraj w tysiącach ton % produkcji światowej
1.  Chiny 1700 35,3
2.  Indie 1000 20,8
3.  Kenia 369 7,7
4.  Sri Lanka 330 6,8
5.  Turcja 225 4,7
6.  Wietnam 217 4,5
7.  Iran 158 3,3
8.  Indonezja 150 3,1
9.  Argentyna 100 2,1
10.  Japonia 85,9 1,8
  ŚWIAT 4 818 100,0

Zobacz też

Informacje w projektach siostrzanych
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Cytaty w Wikicytatach
 Definicje słownikowe w Wikisłowniku

Uwagi

  1. ↑ W angielskiej terminologii „golden tip” to młode pączki liści, często złotawe w kolorze, zbierane wiosną

Przypisy

  1. ↑ Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Słownik botaniczny. Wyd. II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003, s. 294-295. ISBN 83-214-1305-6.
  2. ↑ Słownik etymologiczny języka polskiego. Warszawa: PWN, 200583, s. 175. ISBN 83-01-14361-4.
  3. ↑ Słownik języka polskiego. doroszewski.pwn.pl. [dostęp 2013-08-31].
  4. ↑ Uniwersalny słownik języka polskiego. usjp.pwn.pl. [dostęp 2013-08-31].
  5. ↑ Z. Podbielkowski, Rośliny użytkowe., Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1992.
  6. ↑ herbata. [w:] Encyklopedia PWN [on-line]. [dostęp 2014-05-08].
  7. ↑ Leszek Rum, Ilustrowany leksykon herbaty, Poznań 2008, s.47
  8. ↑ Gilles Brochard, Herbaty świata, Warszawa 2004, s.41
  9. ↑ Tea. Microsoft Encarta Online Encyclopedia, 2008. [dostęp 2011-08-16]. (ang.).
  10. ↑ Praca zbiorowa, 2005, Wielka Historia Świata, t. 4, Polskie Media Amer. Com, str. 196, ISBN 83-7425-029-1.
  11. ↑ Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. Warszawa: PWN, 2011, s. 285. ISBN 978-83-01-17214-5.
  12. ↑ Edward Kajdański, Michał Boym – ostatni wysłannik dynastii Ming, Wydawnictwo POLONIA, Warszawa 1988.
  13. ↑ Herbatka z profesorem Błaszakiem – www.tygodniksiedlecki.com
  14. ↑ Praca zbiorowa, 2005, Wielka Historia Świata, t. 4, Polskie Media Amer. Com, str. 200, ISBN 83-7425-029-1.
  15. ↑ How To Brew Yellow Tea. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-28)]. (ang.).
  16. ↑ HN. Graham. Green tea composition, consumption, and polyphenol chemistry.. „Prev Med”. 21 (3), s. 334-50, May 1992. PMID: 1614995. 
  17. ↑ Lekh Raj Juneja i inni, L-theanine—a unique amino acid of green tea and its relaxation effect in humans, „Trends in Food Science & Technology”, 10 (6–7), 1999, s. 199–204, DOI: 10.1016/S0924-2244(99)00044-8.
  18. ↑ Daniel S. Groisser. A study of caffeine in tea. I. A new spectrophotometric micro-method. II. Concentration of caffeine in various strengths, brands, blends, and types of teas.. „Am J Clin Nutr”. 31 (10), s. 1727-31, Oct 1978. PMID: 707326. 
  19. ↑ a b Paual Hinely: Greater Concentrations Of Fluoride In Tea Than Once Thought, Medical College of Georgia
  20. ↑ Jarogniew J. Łuszczki, Marek Zuchora, Justyna Kozińska, Adam A. Ożóg. Caffeine impairs long-term memory in the step-through passive avoidance task in mice. „ANNALES UMCS”, 2006. 
  21. ↑ Wentz CT., Magavi SS. Caffeine alters proliferation of neuronal precursors in the adult hippocampus.. „Neuropharmacology”, luty 2009. DOI: 10.1016/j.neuropharm.2009.02.002. PMID: 19217915. 
  22. ↑ Han ME., Park KH., Baek SY., Kim BS., Kim JB., Kim HJ., Oh SO. Inhibitory effects of caffeine on hippocampal neurogenesis and function.. „Biochemical and biophysical research communications”. 4 (356), s. 976–80, maj 2007. DOI: 10.1016/j.bbrc.2007.03.086. PMID: 17400186. 
  23. ↑ Bhattacharya SK., Satyan KS., Chakrabarti A. Anxiogenic action of caffeine: an experimental study in rats.. „Journal of psychopharmacology (Oxford, England)”. 3 (11), s. 219–24, 1997. DOI: 10.1177/026988119701100304. PMID: 9305413. 
  24. ↑ BE. Garrett, RR. Griffiths. Physical dependence increases the relative reinforcing effects of caffeine versus placebo.. „Psychopharmacology (Berl)”. 139 (3), s. 195-202, Oct 1998. PMID: 9784073. 
  25. ↑ Michael Liebman, Shawnna Murphy. Low oxalate bioavailability from black tea. „Nutrition Research”. 27 (5), s. 273–278, 2007. DOI: 10.1016/j.nutres.2007.04.004. 
  26. ↑ Matysek-Nawrocka i inni, Substancje biologicznie aktywne pozyskiwane z herbaty, kawy i kakao oraz ich zastosowanie w kosmetykach., „Postępy fitoterapii”, 2016.
  27. ↑ a b Filiżanka gorącej herbaty dziennie może chronić przed jaskrą. Polska Agencja Prasowa, 19 grudnia 2017. [dostęp 2018-01-09].
  28. ↑ a b c Margit Kossobudzka. Herbata może chronić oczy przed jaskrą. „Tylko Zdrowie (dodatek do Gazety Wyborczej)”. Nr 51 (191), s. 3, piątek, 22 grudnia 2017. Agora SA. . Zob. wersja online.
  29. ↑ https://www.msp.gov.pl/pl/przeksztalcenia/serwis-gospodarczy/wiadomosci-gospodarcze/28509,Obraz-polskiego-rynku-herbaty.print.
  30. ↑ Rocznik Statystyki Międzynarodowej 2015.
  31. ↑ Rocznik Statystyczny Handlu Zagranicznego 2015.
  32. ↑ Rocznik Satystyki Międzynarodowej 2015.
  33. ↑ Rocznik Satystyki Międzynarodowej 2015.
  34. ↑ Rocznik Satystyki Międzynarodowej 2015.
  35. ↑ Mały Rocznik Statystyczny Polski 2014. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2016-01-10].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Herbata&oldid=53264072”