Herbert Brown

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herbert Charles Brown
ilustracja
Państwo działania

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

22 maja 1912
Londyn

Data i miejsce śmierci

19 grudnia 2004
Lafayette

profesor nauk chemicznych
Alma Mater

University of Chicago

Doktorat

1938
University of Chicago

Doktor honoris causa
Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu – 1998
nauczyciel akademicki
uczelnia

Wayne State University
Purdue University

Nagrody
Nagroda Nobla w dziedzinie chemii

Herbert Charles Brown, właśc. Herbert Charles Browarnik (ur. 22 maja 1912 w Londynie, Wielka Brytania, zm. 19 grudnia 2004 w Lafayette, Indiana, Stany Zjednoczone) – chemik amerykański pochodzenia angielskiego, laureat Nagrody Nobla w 1979.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem żydowskich emigrantów z Ukrainy, z Żytomierza. W młodym wieku przeniósł się wraz z rodziną z Anglii do Stanów Zjednoczonych, do Chicago, gdzie ukończył studia (1936) i obronił doktorat (1938) na Uniwersytecie Chicagowskim. W 1936 r. poślubił Sarę Baylen (1912–2005), z którą nie rozstał się przez resztę życia. Do pracy naukowej nad związkami boru zainspirowała go książka Alfreda Stocka The Hydrides of Boron and Silicon („Wodorki boru i krzemu”), którą żona kupiła mu w prezencie i zadedykowała „dla przyszłego laureata Nagrody Nobla”[1]. Początkowo pracował na Uniwersytecie Wayne State w Detroit (1943–1947), a od 1947 związał się z Uniwersytetem Purdue w West Lafayette, Indiana. W roku 1959 uzyskał tam pozycję Wetherill Distinguished Professor, a w 1960 Wetherill Research Professor[2]. Pomimo przejścia na emeryturę w 1978, aktywnie prowadził badania naukowe aż do śmierci w 2004 w wieku 92 lat. Członek wielu korporacji naukowych, m.in. National Academy of Sciences i Amerykańskiej Akademii Umiejętności w Bostonie. Autor ponad tysiąca publikacji naukowych[3] i posiadacz ponad 50 patentów.

1 października 1998 Uniwersytet Mikołaja Kopernika przyznał mu tytuł doktora honoris causa[4].

W pracy naukowej zajmował się reakcjami rodnikowymi i addycjami, poszukiwał zastosowania boru i fosforu w syntezach organicznych. Opracował w 1959 metodę addycji diboranów do alkenów (tzw. hydroborowanie Browna). W 1979 otrzymał Nagrodę Nobla za prace nad wykorzystaniem związków boru i fosforu jako odczynników w syntezie organicznej; wraz z nim uhonorowano uczonego niemieckiego Georga Wittiga.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Autor monografii m.in.:

  • Hydroboration (1962)
  • Boranes in Organic Chemistry (1972)
  • Organic Syntheses via Boranes (1975)
  • The Nonclassical Ion Problem (1977)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Herbert C. Brown - Wydział Chemii, Uniwersytet Purdue (w j. ang.). Zawiera listę publikacji i patentów.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Beata Tarnowska (red.), Nagrody Nobla. Leksykon PWN, Warszawa 2001

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Książkę z dedykacją można oglądać w Herbert C. Brown Archives na Wydziale Chemii Uniwersytetu Purdue.
  2. Herbert C. Brown: Autobiografia. nobelprize.org, 1979. [dostęp 2011-12-21]. (ang.).
  3. http://www.chem.purdue.edu/hcbrown Herbert C. Brown - Wydział Chemii, Uniwersytet Purdue
  4. Doktorzy honoris causa UMK. umk.pl. [dostęp 2011-02-25].