Historia architektury angielskiej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Historia architektury angielskiej jest specyficzna i odbiega od historii architektury na kontynencie europejskim. Okresy stylistyczne nie dają się łatwo wyróżnić, ich czas trwania jest odmienny.

Dominującym stylem był gotyk, który trwał nieprzerwanie od XII do XIX wieku w różnych odmianach i pod różnymi nazwami. Określenie neogotyk jest zatem nieprecyzyjne w zastosowaniu wobec architektury angielskiej, gdyż w pewnym sensie stanowi on rzeczywistą kontynuację gotyku. Wśród gothic revival dają się wyróżnić nawiązania do poszczególnych okresów średniowiecznego gotyku, np. pochodzący z połowy XIX w gmach Parlamentu i Big Ben to wierna kopia stylu Gothic Perpendicular (występującego od połowy XIV wieku)

Epoki stylistyczne na przykładzie Londynu[edytuj | edytuj kod]

    • Saxon - od 500 do 1066r - (All-Hallows-by-the-Tower - tylko fundamenty i posadzki)
    • Norman - od 1066 do 1200r - Tower of London
 Osobny artykuł: architektura gotycka w Anglii.
  • Styl Tudorów - późny gotyk angielski (Hampton Court, St James's Palace)
  • Barok i klasycyzm (Classical):
    • Palladianizm (Palladian) od 1622 (St Pauls Covent Garden, Queen's House Greenwich)
    • Dutch Style od 1630
    • Wren Style 1660-1730 (St Pauls Cathedral i większość kościołów w City)
    • English Baroque od 1705 (St Georges Bloomsbury)
    • Georgian Gothic od 1720 (wieża w St Margaret Westminster)
    • Palladian Revival od 1720 (St Martin-in-the-Field)
    • Styl Adamów (Adam Style) 1760-1790
    • Greek Revival od 1766(St Pancras)
 Osobny artykuł: modernizm w Wielkiej Brytanii.