Holochlamys beccarii

*Holochlamys beccarii*
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	żabieńcowce
Rodzina	obrazkowate
Podrodzina	Monsteroideae
Rodzaj	Holochlamys
Gatunek	Holochlamys beccarii
	Nazwa systematyczna
	Holochlamys beccarii (Engl.) Engl.; Malesia 1: 265 (1883)
Synonimy
	Spathiphyllum beccarii Engl.; Holochlamys guineensis Engl. & K.Krause; Holochlamys elliptica Alderw.; Holochlamys ornata Alderw.; Holochlamys montana Gilli;
	Spathiphyllum beccarii Engl.; Holochlamys guineensis Engl. & K.Krause; Holochlamys elliptica Alderw.; Holochlamys ornata Alderw.; Holochlamys montana Gilli;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Holochlamys beccarii (Engl.) Engl. – gatunek wieloletnich, wiecznie zielonych roślin zielnych z monotypowego rodzaju Holochlamys z plemienia Spathiphylleae w rodzinie obrazkowatych^[4], występujących na Nowej Gwinei, gdzie zasiedlają brzegi strumieni lub skały w lasach deszczowych^[5]. Nazwa rodzaju pochodzi od greckich słów όλος ('olos – zupełny, cały) i χλαμύς (chlamys – krótki płaszcz) i odnosi się do zrośniętych listków okwiatu^[5]; nazwa gatunkowa beccari została nadana na cześć Odoardo Beccari, włoskiego botanika, który odkrył m.in. dziwidło olbrzymie^[6].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Łodyga: Krótka, pionowa łodyga, z obecnymi trichosklereidami.

Liście: Rośliny tworzą kilka liści właściwych na wierzchołkowo kolankowatych ogonkach, o blaszce podłużno-eliptycznej lub jajowatej do lancetowatej, często skośnej, o ostrym lub zaostrzonym wierzchołku i klinowatej do okrągłej nasadzie. Nerwacja pierwszorzędowa pierzasta, zbiegająca się do żyłki marginalnej, dalsze użyłkowanie równoległo-pierzaste.

Kwiaty: Rośliny tworzą pojedynczy kwiatostan typu kolbiastego pseudancjum na pędzie kwiatostanowym krótszym od ogonków liściowych. Pochwa kwiatostanu biała, z wyraźnym nerwem głównym i pierzastym użyłkowaniem pierwszego rzędu, lekko obejmująca kolbę, po przekwitnięciu szybko odpadająca i rozkładająca się. Kolba siedząca lub osadzona na krótkiej szypule, cylindryczna, pokryta obupłciowymi kwiatami. Okwiat złożony z 4 ściętych listków zrośniętych w kubkowatą strukturę. Kwiaty zbudowane z 3 wolnych pręcików i pojedynczej zalążni. Pręciki o krótkich, podłużnych nitkach i podłużnych pylnikach, otwierających się przez podłużną szczelinę. Zalążnia niemal cylindryczna do jajowatej, 1-komorowa, zawierająca wiele anatropowych zalążków, powstających z bazalnego łożyska. Szyjka słupka cylindryczna, mniej więcej średnicy zalążni, zakończona podłużno-eliptycznym znamieniem.

Owoce: Jagody zawierające od 1 do kilku podłużno-eliptycznych nasion o gładkiej lub delikatnie pomarszczonej łupinie. Bielmo obfite.

Genetyka: Liczba chromosomów 2n = 60^[5].

Zastosowania[edytuj | edytuj kod]

Rośliny magiczne: W Papuazji Holochlamys beccari stosowana jest w połączeniu z Pisonia longirostris i Angiopteris evecta do przeciwdziałania efektom czarów^[7].

Rośliny jadalne: Młode korzenie i pędy tej rośliny są żute^[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-10-21] (ang.).
↑ Rafael Govaerts, David G. Frodin: World Checklist and Bibliography of Araceae (and Acoraceae). The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew, 2002. [dostęp 2010-10-21]. (ang.).
↑ L.I. Cabrera et al. Phylogenetics relationships of aroids and duckweeds (Araceae) inferred from coding and noncoding plastid DNA. „American Journal of Botany”. 95(9), s. 1153-1165, 2008. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Simon J. Mayo, Josef Bogner, Peter C. Boyce: The Genera of Araceae. Eleanor Catherine (ilustr.). Kew: The Trustees, Royal Botanic Gardens, 1997, s. 110. ISBN 1-900347-22-9. OCLC 468572283. (ang.).
↑ D. Gledhill: The names of plants. Cambridge [etc]: Cambridge University Press, 2008, s. 68. ISBN 978-0-521-86645-3.
↑ ^a ^b Nombo Porer: Reite plants: an ethnobotanical study in Tok Pisin and English. s. 56. ISBN 978-1-921666-01-8. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zdjęcia na stronie CATE Araceae (ang.). araceae.e-monocot.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-29)].

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-10-21] (ang.).

[kew-3] Rafael Govaerts, David G. Frodin: World Checklist and Bibliography of Araceae (and Acoraceae). The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew, 2002. [dostęp 2010-10-21]. (ang.).

[cabrera-4] L.I. Cabrera et al. Phylogenetics relationships of aroids and duckweeds (Araceae) inferred from coding and noncoding plastid DNA. „American Journal of Botany”. 95(9), s. 1153-1165, 2008. (ang.).

[goa-5] Simon J. Mayo, Josef Bogner, Peter C. Boyce: The Genera of Araceae. Eleanor Catherine (ilustr.). Kew: The Trustees, Royal Botanic Gardens, 1997, s. 110. ISBN 1-900347-22-9. OCLC 468572283. (ang.).

[names-6] D. Gledhill: The names of plants. Cambridge [etc]: Cambridge University Press, 2008, s. 68. ISBN 978-0-521-86645-3.

[mag-7] Nombo Porer: Reite plants: an ethnobotanical study in Tok Pisin and English. s. 56. ISBN 978-1-921666-01-8. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]