Homorytmia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Homorytmia – zastosowanie jednolitego rytmu w każdym z głosów w utworze muzycznym, zwłaszcza średniowiecznym (jak np. organum).

Termin ten stosowany jest czasami wymiennie z homofonią lub fakturą nota contra notam, ponieważ pozornie wynik może być ten sam. Różnica polega przede wszystkim na kontekście historycznym: faktura nota contra notam odnosi się przede wszystkim do techniki kompozytorskiej i specyficznych reguł kontrapunktu, natomiast za początek homofonii – czyli dominacji jednego z głosów w kompozycji, a niekoniecznie tylko synchronizacji rytmicznej głosów – uznaje się barok i monodię akompaniowaną.

Zobacz też: polirytmia.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Latham, Alison, ed. (2002). The Oxford Companion to Music. London: Oxford University Press. ISBN 0-19-866212-2.