Hudson Jet
 1954 Hudson Jet-Liner | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
listopad 1952 |
| Okres produkcji |
1952–1954 |
| Miejsce produkcji | |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Silniki |
R6: 3,3 l, 104–114 KM |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa mechaniczna |
| Napęd | |
| Długość |
4590 mm[1] |
| Szerokość |
1704 mm[1] |
| Wysokość |
1544 mm[1] |
| Rozstaw osi |
2667 mm[1] |
| Masa własna |
1195–1252 kg[2] |
| Zbiornik paliwa |
57 l[1] |
| Liczba miejsc |
6 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
Hudson Jet – samochód osobowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Hudson w latach 1952–1954. Na rynku USA zaliczany był do samochodów kompaktowych. Ogółem powstało ponad 25 tysięcy sztuk, w ramach dwóch lat modelowych 1953–1954.
Historia i opis modelu[edytuj | edytuj kod]
Historia[edytuj | edytuj kod]
Model Jet powstał na fali rosnącej popularności w USA w latach 50. samochodów określanych jako kompaktowe (compact car), mniejszych od dominujących na rynku samochodów pełnowymiarowych[1]. Wprowadzony został na rynek przez firmę Hudson Motor Car w listopadzie 1952 roku[1]. Hudson wiązał z nim nadzieje na poprawę swojej sytuacji finansowej przez wprowadzenie nowoczesnego ekonomicznego samochodu, ale w rzeczywistości sprzedaż nie pokryła wysokich kosztów jego opracowania[3]. Jego stylistyka odpowiadała ówczesnej amerykańskiej modzie i przypominała pomniejszone modele Forda[1]. Nadwozie miało gładkie boki, bez wystających błotników. Wzór atrapy chłodnicy był nowy, z chromowaną trapezową obwódką i grubą poprzeczną belką, w stylu wprowadzonym także na większych Hudsonach w kolejnym roku[1]. Wzorem większych modeli marki wykorzystywał on nadwozie nowoczesnej konstrukcji samonośnej z integralną ramą, pozwalające na umieszczenie podłogi poniżej podłużnic ramy, co sprawiało, że samochody Hudsona z takim nadwoziem nazwanym step-down miały niższy środek ciężkości od konkurencji stosującej tradycyjne ramy, a przy tym sztywne nadwozie zapewniało bezpieczeństwo[4][a]. Z rozstawem osi 267 cm (105 cali) plasował się pomiędzy bezpośrednimi konkurentami tej klasy Nash Rambler (100 cali) i Willys Aero (108 cali)[1]. Podobnie jak Willys oferował nadwozia: 2-drzwiowy i 4-drzwiowy sedan oraz coupé, wszystkie sześciomiejscowe[1]. W pierwszym roku 1953 oferowano tylko trzy odmiany: coupé Jet i lepiej wykończone sedany Super Jet[1].
W kolejnym roku modelowym 1954, produkowanym od października 1953 roku, pozostały w ofercie tylko oba nadwozia sedan, lecz oferowane były w trzech wersjach wykończenia: podstawowej Jet, lepszej Super Jet i najbogatszej Jet-Liner[2]. Zmiany zewnętrzne były minimalne, główną różnicą było dodanie czterech karbów po każdej stronie poprzecznej belki atrapy chłodnicy[2]. Obie wyższe wersje otrzymały boczne nierdzewne listwy ozdobne[2]. Jet-Liner odznaczał się lepszą tapicerką i dodatkowymi chromowanymi ozdobami, w tym ukośnym panelem na tylnych drzwiach i oprawami tylnych lamp[2]. W kwietniu 1954 roku doszedł najtańszy dwudrzwiowy sedan w zubożonej ekonomicznej wersji Jet Family Club[2]. Zbudowano też przynajmniej jeden prototyp kabrioletu, lecz nie wszedł do produkcji[3].
Napęd[edytuj | edytuj kod]
Do napędu używano dolnozaworowych silników R6 o pojemności 3,3 litra (202 cale sześcienne), wywodzących się z „obcięcia” dotychczasowego ośmiocylindrowego silnika Hudsona Commodore[5]. Blok silnika wykonany był ze stopu z wysoką zawartością chromu dla wydłużenia żywotności[4]. Silnik osiągał moc 104 KM przy stopniu sprężania 7,5:1 lub 106 KM z opcjonalną aluminiową głowicą i stopniem sprężania 8:1[5][b]. Dostępny był również pakiet Twin H-Power składający się z dwóch jednogardzielowych gaźników, zwiększający moc do 112 lub 114 KM[5][4]. Zdaniem niektórych autorów Jet z pakietem Twin H-Power był przodkiem amerykańskich muscle cars – niewielkich samochodów wyposażonych w mocny silnik[3]. Według producenta Jet w każdej wersji miał najwyższy stosunek mocy do masy w tanim segmencie rynku amerykańskiego, a z pakietem Twin H-Power odwoływał się do sportowej reputacji modelu Hudson Hornet[4]. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez standardową 3-biegową skrzynię biegów, ewentualnie z nadbiegiem lub opcjonalną skrzynię automatyczną Hydra-Matic[5]. Dostępne było kilka przekładni głównych w zależności od wyboru, standardowa przy mechanicznej skrzyni biegów miała przełożenie 4,1:1[5]. Bazowa wersja Jet miała ogumienie o rozmiarach 5,9 × 15, a wyższe wersje 6,4 × 15[2].
Sprzedaż[edytuj | edytuj kod]
W pierwszym 1953 roku modelowym wyprodukowano 21 143 samochody, a ich ceny bazowe wynosiły od 1858 (Jet coupe) do 1954 dolarów[1]. Ceny odpowiadały poziomem Willysowi Aero i były niższe od Ramblera (nie występującego jako sedan), ale zarazem wyższe od większych pełnowymiarowych sedanów trójki wielkich koncernów[c], co przekładało się na umiarkowaną popularność samochodów kompaktowych, które nie były jeszcze w tym czasie wybierane z powodów budżetowych[5][6]. Sprzedaż Hudsona była przy tym o około 1/3 niższa od Ramblera i o połowę od Willysa[6]. W 1954 roku modelowym wyprodukowano już tylko 14 224 sztuki, w tym około 2000 w wersji Jet-Liner[5]. Ich ceny bazowe sięgały tym razem od 1621 dolarów za dwudrzwiowy sedan Jet Family Club przez 1858 za czterodrzwiowy sedan Jet do 2057 dolarów za czterodrzwiowy Jet-Liner[2]. Mimo nadziei Hudsona sprzedaż nie pokryła wysokich kosztów jego opracowania, co przyspieszyło upadek marki (w publikacjach podaje się koszt 12[5] do 16[3] milionów dolarów). Stylistyka Jeta bywała oceniana jako mało atrakcyjna, odbiegająca pod tym względem od dużych samochodów Hudsona – był on dość wysoki, lecz skrócony, co sprawiało, że miał gorsze proporcje od pełnowymiarowych Fordów, do których był podobny[5]. Szef stylistów Hudsona Frank Spring proponował bardziej odważną stylistykę, lecz prezes firmy A. Barit przeforsował ostateczny zachowawczy projekt samochodu, w którym można było siedzieć w kapeluszu[3]. W październiku 1954 roku zaprzestano produkcji własnych modeli marki Hudson z uwagi na wejście w skład koncernu American Motors i skupienie produkcji dla oszczędności w dawnych zakładach firmy Nash Motors[2]. Model Jet został zastąpiony w następnym roku przez Ramblera, sprzedawanego również pod marką i ze znakami firmowymi Hudson[7].
Płytę podłogową Jeta i jego silnik wykorzystywał wytwarzany jednostkowo w 1954 roku luksusowy samochód sportowy Hudson Italia[8].
Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
- R6 3,3 l (3303 cm³), 2 zawory na cylinder, SV
- Układ zasilania: gaźnik jednogardzielowy Carter[5]
- Średnica cylindra × skok tłoka: 76,2 mm × 120,65 mm[5]
- Stopień sprężania: 7,5:1 lub 8,0:1[5]
- Moc maksymalna: 104 / 106 / 112 / 114 KM[b] (78 / 79 / 84 / 85 kW) przy 4000 obr./min[5]
- Maksymalny moment obrotowy: 252 N•m przy 1800 obr./min (moc 114 KM)[9]
- Zawieszenie przednie: niezależne: wahacze poprzeczne, sprężyny śrubowe, amortyzatory podwójnego działania[4]
- Zawieszenie tylne: zależne: ukośne resory półeliptyczne, amortyzatory podwójnego działania[4]
Osiągi
- Przyspieszenie 0-80 km/h: 10,7 s (moc 114 KM)[9]
- Przyspieszenie 0-100 km/h: 15,1 s (moc 114 KM)[9]
- Czas przejazdu pierwszych 400 m: 20 s (moc 114 KM)[9]
- Prędkość maksymalna: 148 km/h (moc 114 KM)[9]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Step-down – z ang. zejście w dół; chodziło o zajmowanie miejsca w obniżonym w stosunku do konkurentów nadwoziu.
- ↑ a b Moc w istocie podawana w koniach parowych (HP = 1,0139 KM) i tak przeliczona na kilowaty. Należy zaznaczyć, że moc silników samochodów amerykańskich podawana była przed 1972 rokiem jako moc „brutto” (gross BHP), mierzona w optymalnych warunkach na samym silniku – wyższa niż moc mierzona według późniejszych bardziej rzeczywistych norm (J. „Kelly” Flory: American Cars, 1960–1972: Every Model, Year by Year. Jefferson: McFarland & Company, 2004, s. 864. ISBN 978-0-7864-1273-0. (ang.).).
- ↑ Jak Ford Customline, Chevrolet Bel Air, Plymouth Cranbrook.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Flory 2008 ↓, s. 504-506.
- ↑ a b c d e f g h i Flory 2008 ↓, s. 579-582.
- ↑ a b c d e Jim Donnelly: Too Late the Hero - 1954 Hudson Jet convertible prototype. Hemmings. [dostęp 2022-09-21]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Presenting a new kind of car - the wonderful Hudson Jet, Hudson Motor Car Company, 1952 (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Matt Litwin: Flying Low - 1954 Hudson Jet-Liner. Hemmings. [dostęp 2022-09-21]. (ang.).
- ↑ a b Flory 2008 ↓, s. 484, 500, 521, 544.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 654.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 579, 1025.
- ↑ a b c d e 1953 Hudson Super Jet technical specifications. [w:] carfolio.com [on-line]. [dostęp 2010-05-13]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- 1953 Hudson Super Jet technical specifications. [w:] carfolio.com [on-line]. [dostęp 2010-05-13]. (ang.).
- J. "Kelly" Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).
- Matt Litwin: Flying Low - 1954 Hudson Jet-Liner. Hemmings. [dostęp 2022-09-21]. (ang.).
- Jim Donnelly: Too Late the Hero - 1954 Hudson Jet convertible prototype. Hemmings. [dostęp 2022-09-21]. (ang.).