Humań

Humań
Умань
	; Zabudowa przy ul. Sadowej
Herb	Flaga
Państwo	Ukraina
Obwód	czerkaski
Burmistrz	Ołeksandr Cebrij
Powierzchnia	41 km²
Wysokość	166 m n.p.m.
Populacja (2016); • liczba ludności	; 85 957
Nr kierunkowy	+380 4744
Kod pocztowy	20300
	Położenie na mapie obwodu czerkaskiego Humań
	Położenie na mapie Ukrainy Humań
	48°45′N 30°13′E/48,750000 30,216667
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 19 kwi 2018, była oparta na tej wersji.

Humań (ukr. Умань, Umań) – miasto na Ukrainie, w obwodzie czerkaskim, nad Umanką (dorzecze Bohu), siedziba administracyjna rejonu humańskiego. Liczy ok. 86. tys. mieszkańców^[1].

Ośrodek przemysłu maszynowego, materiałów budowlanych i spożywczego; węzeł drogowy. W mieście znajdują się dwie szkoły wyższe i muzeum.

Historia

W czasach I Rzeczypospolitej Humań przynależał administracyjnie do województwa bracławskiego prowincji małopolskiej Korony Królestwa Polskiego. W 1569 hetman Roman Sanguszko odniósł pod Humaniem zwycięstwo nad Tatarami. W 1609 król Polski Zygmunt III Waza nadał Humań Walentemu Aleksandrowi Kalinowskiemu. Tutejszy zamek w XVII w. był jedną z najsilniejszych polskich twierdz wschodniego Podola. Zlokalizowany w pobliżu czarnego szlaku, stanowił posiadłość rodu Kalinowskich i był zdobywany kilkakrotnie przez Kozaków. W latach 1672-1699 Humań znajdował się przejściowo we władaniu Imperium Osmańskiego. W XVIII w. stanowił część rozległych posiadłości Potockich na wschodnim Podolu. Humań został wówczas przez Stanisława Kostkę Ortyńskiego połączony traktem z położonym na zachodzie województwa Brahiłowem. W 1748 Franciszek Salezy Potocki ufundował budowę nowego drewnianego kościoła katolickiego^[2]. W 1768 podczas koliszczyzny Kozacy i miejscowi ruscy chłopi wymordowali załogę twierdzy, mieszkańców i okoliczną ludność oraz Żydów i duchowieństwo unickie, którzy schronili się w Humaniu (rzeź humańska). U schyłku Rzeczypospolitej stacjonowała tu 8 Brygada Kawalerii Narodowej.

Po II rozbiorze Polski od 1793 w zaborze rosyjskim, jako siedziba powiatu humańskiego. W 1796 Stanisław Szczęsny Potocki założył dla żony Zofii Potockiej park, znany dziś jako Park Zofiówka. W latach 1815-1820 u Bazylianów w Humaniu uczyli się polscy romantyczni literaci: m.in. Józef Bohdan Zalewski, Seweryn Goszczyński i Michał Grabowski. W 1826 oddano do użytku nowy klasycystyczny kościół w Humaniu ufundowany przez Potockich. Po upadku powstania listopadowego dobra humańskie zostały odebrane Aleksandrowi Potockiemu przez cara rosyjskiego.

W okresie zaborów Humań stał się ważnym ośrodkiem szkolnym Polaków na wschodnim Podolu. W czasie zaborów naukę pobierali tu m.in. późniejsi polscy wojskowi (Wacław Budrewicz, Rajmund Duracz, Włodzimierz Hellmann, Edmund Malinowski, Franciszek Zieliński), pisarze (Marian Gorzkowski, Józef Jeżowski), ziemianie (Wojciech Zatwarnicki), lekarze (Fortunat Jurewicz, Ignacy Hoffman), profesorowie (Henryk Ułaszyn, Aleksander Kamiński, Leon Borowski), historycy (Edmund Liwski), działacze sportowi (Zenon Paruszewski), dziennikarze (Wacław Zagórski), prawnicy (Aleksander Dębski).

W 1897 z populacją 31 016 mieszkańców Humań był drugim największym miastem Podola po Kamieńcu Podolskim.

W czasie I wojny światowej w 1915 adwokat Mirosław Sawicki założył tu Polskie Towarzystwo Pomocy Ofiarom Wojny w Humaniu.

7 kwietnia 1918 odbył się uroczysty przemarsz Wojska Polskiego przez Humań.

park Zofiówka (koniec XVIII wieku) powstały z inicjatywy Stanisława Szczęsnego Potockiego^[4], wojewody ruskiego, jako dar dla jego trzeciej żony, Zofii. Park miał 150 ha powierzchni, był jednym z najpiękniejszych parków w Europie. Powstał nad malowniczym jarem rzeki Kamionka. W centrum wykopano dwa sztuczne stawy z różnicą poziomów 20 m. Budowniczy Ludwik Metzell opracował układ wodociągów, kanałów, wodotrysków, fontann i kaskad. Z Francji i Włoch sprowadzano marmury i gotowe rzeźby. Wybudowano altany, sztuczne groty; wytyczono aleje i ścieżki spacerowe z posągami, obeliskami, wazonami i platformami widokowymi. Park został skonfiskowany przez cara Mikołaja I za udział w powstaniu listopadowym Aleksandra Potockiego, syna Szczęsnego. W XIX wieku przeprowadzono zmiany, w 1841 roku wybudowano altanę chińską, klasycystyczny Pawilon Flory i Pawilon Różowy oraz bramę wjazdową z dwoma pawilonami odźwiernych. W czasach sowieckich Zofiówka utraciła wiele ze swego blasku; obecnie utrzymana jest w dobrym stanie i odwiedzana przez turystów
Kościół katolicki pw. Wniebowzięcia NMP^[2] (I poł. XIX w.)
dawny klasztor bazylianów z lat 1765–1784
hala targowa (II poł. XVIII w.)
Sobór św. Mikołaja, wzniesiony w latach 1809-12, katedra eparchii humańskiej
dworzec kolejowy z 1890 r.
kościół protestancki z końca XIX w.
gmach gimnazjum żeńskiego z 1900 r.
wieża ciśnień z pocz. XX w.
grób Nachmana z Bracławia

Obiekty niezachowane:

Leon Borowski – polski inżynier
Włodzimierz Józef Dobrowolski – podpułkownik lekarz Wojska Polskiego
Eugeniusz Dziewulski – polski dyrygent, kierownik muzyczny i dyrektor teatru, reżyser, scenograf
Radosław Nowakowski – polski wojskowy, oficer Marynarki Wojennej, kawaler Orderu Virtuti Militari
Irena Sandecka – polska poetka, nauczycielka
Witold Sawicki – polski harcmistrz i historyk prawa
Stefan Tarnawski – polski lekarz wojskowy, generał brygady, żołnierz Armii Krajowej
Mirosław Vitali – polski lekarz
Janusz Julian Wierusz-Kowalski – polski działacz polityczny, instruktor harcerski
Stefan Wolski – polski poeta i prozaik, adwokat

Józef Jeżowski – polski filolog klasyczny, poeta, tłumacz, współzałożyciel Towarzystwa Filomatycznego
Nachman z Bracławia – rabin chasydzki
Zofia Potocka - polska arystokratka (tytułowana hrabiną), stambulska kurtyzana pochodzenia greckiego, według legendy niewolnica sułtana, metresa wielu osobistości
Edward Przewóski - polski adwokat i publicysta
Mirosław Sawicki - polski adwokat i działacz harcerski
Michał Sierakowski – polski biskup rzymskokatolicki, proboszcz w Humaniu
Iwan Skoropadski – hetman Lewobrzeżnej Ukrainy
Oskar Żawrocki - polski działacz harcerski

↑ http://ukrstat.gov.ua/druk/publicat/kat_u/2016/zb/06/zb_chnnu2016pdf.zip
↑ ^a ^b ^c dr Jacek Jan Pawłowicz, Historia Kościoła
↑ E. Heifetz: The slaughter of the Jews in the Ukraine In 1919. Thomas Seltzer, Inc., 1921. s. 312-341. [dostęp 2013-02-12]. (ang.). Y. Slutsky: Uman. Jewish Virtual Library, 2008. [dostęp 2013-02-12]. (ang.).
↑ Roman Aftanazy: Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. Województwo bracławskie, T. 10, wyd. 2 przejrzane i uzupełnione, Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wrocław, Warszawa: 1996, s. 110-131.