Huta Szczecin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Huta Szczecin
Ilustracja
Huta nocą (wielki piec)
Państwo

 Polska

Adres

71-833 Szczecin
ul. Nad Odrą 10

Data założenia

1897

Data likwidacji

2008

Forma prawna

spółka akcyjna

Nr KRS

0000050948

Położenie na mapie Szczecina
Mapa konturowa Szczecina, u góry znajduje się punkt z opisem „Huta Szczecin”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „Huta Szczecin”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Huta Szczecin”
Ziemia53°29′50″N 14°37′00″E/53,497222 14,616667
Nieczynne wielkie piece Huty Szczecin

Huta Szczecinhuta żelaza w szczecińskiej dzielnicy Stołczyn działająca w latach 1897–2008. Huta specjalizowała się w produkcji surówki żelaza dla potrzeb odlewni, prowadziła produkcję szerokiego asortymentu wielkopiecowej surówki odlewniczej (produktu, z którego odlewa się np. korpusy silników). Wyroby sprzedawano w Polsce i za granicą (Niemcy, Skandynawia, Wielka Brytania, Bliski Wschód). Po reprywatyzacji roczna zdolność produkcyjna wynosiła 200 000 ton.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Huta pierwotnie nosiła nazwę Eisenwerke „Kraft” AG in Kratzwick (pol. Kraśnica od nazwy pobliskiego osiedla). Była to własność przedstawiciela górnośląskiego rodu magnatów ziemskich i przemysłowych Henckel von Donnersmarckówhrabiego (od 1901 dziedzicznego księcia Prus) Guido Henckla von Donnersmarck; nazwa huty nawiązywała od imienia najmłodszego syna Guidona – Krafta.

W 1897 roku wybudowano pierwsze wielkie piece. W 1906 roku w jej skład wchodziły trzy wielkie piece, koksownia, cementownia oraz cegielnia[1][2][3].

16 maja 1946 huta została przejęta przez Polskę i włączona do Gliwickich Zakładów Hutniczych. W 1950 huta stała się samodzielnym zakładem produkcyjnym. Proces przemian własnościowych Huty Szczecin zapoczątkowany został przekształceniem Przedsiębiorstwa Państwowego Huta „Szczecin” w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa.

W 1996 roku Huta Szczecin stała się zakładem prywatnym. Od roku 2004 właścicielem Huty Szczecin SA był Kronospan. W roku 2008 rozpoczęto rozbiórkę zakładu[4]. W 2011 teren Huty Szczecin był administrowany przez Kronochem, spółkę grupy Kronospan, która świadczyła usługi przeładunkowe towarów masowych, oraz przeładunki i magazynowanie metanolu.

Kolej Huty Szczecin[edytuj | edytuj kod]

Huta eksploatowała poniższe parowozy:

Huta miała też spalinowozy:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Pomorze Zachodnie w tysiącleciu: praca zbiorowa / pod red. Pawła Bartnika i Kazimierza Kozłowskiego ; Polskie Towarzystwo Historyczne. Oddział w Szczecinie, Kuratorium Oświaty w Szczecinie, Urząd Miejski w Szczecinie.
  2. Marek Łuczak Szczecin. Skolwin, Stołczyn. Scholwin, Stolzenhagen., Zapol/Pomorskie Towarzystwo Historyczne, wyd.II poszerzone, Szczecin 2019, ISBN 978-83-7518-896-7
  3. Paulina Romanowicz, huta na Stołczynie przed wojną [online], Szczecin Stołczyn, 30 marca 2020 [dostęp 2023-04-11] (pol.).
  4. To już pewne: Huta Szczecin idzie na złom. wnp.pl, 2008-09-04. [dostęp 2011-02-24].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Pomorze Zachodnie w tysiącleciu. Praca zbiorowa / pod red. Pawła Bartnika i Kazimierza Kozłowskiego ; Polskie Towarzystwo Historyczne. Oddział w Szczecinie, Kuratorium Oświaty w Szczecinie, Urząd Miejski w Szczecinie. Szczecin: Wydawnictwo Archiwum Państwowego „Dokument” w Szczecinie, 2000, s. 159. ISBN 83-86992-75-1. (pol.).
  • Marek Łuczak: Szczecin. Skolwin, Stołczyn. Scholwin, Stolzenhagen. Wyd. II, poszerzone. Szczecin: Zapol/Pomorskie Towarzystwo Historyczne, 2019. ISBN 978-83-7518-896-7. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]