Ił-38

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ił-38
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Producent

zakłady lotnicze Znamia Truda w Moskwie

Konstruktor

biuro konstrukcyjne Iljuszyna

Typ

samolot patrolowy

Konstrukcja

metalowa

Załoga

7 osób

Historia
Data oblotu

27 września 1961

Lata produkcji

od 1969

Dane techniczne
Napęd

4 × silniki turbośmigłowe Iwczenko AI-20M

Moc

4 × 4200 KM (3130 kW)

Wymiary
Rozpiętość

37,40 m

Długość

39,60 m

Wysokość

10,16 m

Powierzchnia nośna

140,00 m²

Masa
Własna

36 000 kg

Użyteczna

27 500 kg

Startowa

63 500 kg

Do lądowania

do 9000 kg

Zapas paliwa

30 000 dm³

Osiągi
Prędkość maks.

700 km/h

Prędkość przelotowa

595 km/h

Prędkość minimalna

190 km/h

Prędkość patrolowa

320-400 km/h

Pułap

11000 m

Zasięg

7200 km

Długotrwałość lotu

12 godzin

Dane operacyjne
Uzbrojenie
bomby głębinowe i torpedy lub miny przeciw okrętom podwodnym
Użytkownicy
Indie, ZSRR
Rzuty
Rzuty samolotu

Ił-38 (ros. Ил-38) (w systemie kodowym NATO oznaczony jako May) – radziecki morski samolot patrolowy dalekiego rozpoznania, wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych. Zaprojektowany w 1967 roku w biurze konstrukcyjnym Siergieja Władimirowicza Iljuszyna.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Ił-38 przelatujący nad USS Midway

Samolot Ił-38 jest rozwinięciem samolotu Ił-18D – morskiej wersji patrolowej samolotu pasażerskiego Ił-18. Od swojego poprzednika różni się przekonstruowanym kadłubem – skrócono jego przednią część, a wydłużono tylną, co sprawiło, że skrzydła przesunęły się ku przodowi. Prototyp został oblatany 27 września 1961 roku. Samolot ten różni się od wersji pasażerskiej wydłużonym stożkiem ogonowym, przesunięciem płata do przodu oraz bogatym wyposażeniem elektronicznym. Produkcja seryjna została uruchomiona w 1968 r.[1]

W latach 19681972 wyprodukowano 58 samolotów tego typu, z tego 5 sprzedano dla marynarki wojennej Indii.

Służba[edytuj | edytuj kod]

Samolot Ił-38 jest używany w lotnictwie marynarki Rosji i Indii, jako samolot rozpoznania morskiego oraz wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych. Zamówienia złożonego przez Egipt nie zrealizowano.

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Samolot Ił-38 jest dolnopłatem o konstrukcji metalowej, półskorupowej. Kadłub dzieli się na trzy części. W pierwszej części znajduje się hermetyczna kabina pilotów i mechaników oraz urządzenia radiolokacyjne z anteną umieszczone w opływowej kopule pod kadłubem, znajduje się tam również komora bombowa do przenoszenia broni przeciwko okrętom podwodnym. W środkowej części mieści się specjalistyczna aparatura elektroniczna wraz ze stanowiskami obsługującego ją personelu. W tej części znajdują się również zbiorniki paliwa. Tylna część kadłuba z usterzeniem ogonowym zawiera magnetometr wbudowany w wydłużony stożek ogonowy. Skrzydła o obrysie trapezowym i konstrukcji trójdźwigarowej. Podwozie trójgoleniowe z kołami przednimi, chowane w locie. Napęd stanowią cztery silniki turbośmigłowe Iwczenko AI-20M, które napędzają przestawialne śmigła czterołopatowe AW-68I o średnicy 4,5 m. Zbiorniki paliwa znajdują się również w skrzydłach[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Piotr Butowski: Lotnictwo wojskowe Rosji. Warszawa: Lampart, 1995, s. 59-60, seria: Ilustrowana encyklopedia techniki wojskowej. T. 2. ISBN 83-86776-14-5. OCLC 164856416.