III/3 dywizjon myśliwski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
III Dywizjon Myśliwski
3 Pułku Lotniczego
Historia
Państwo

 Polska

Rozformowanie

1939

Tradycje
Kontynuacja

Dywizjon 302

Działania zbrojne
II wojna światowa
kampania wrześniowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Wojsko[1]

Rodzaj wojsk

Lotnictwo

Podległość

3 Pułk Lotniczy
Armia „Poznań”

III Dywizjon Myśliwski 3 pułku lotniczego (III/3 dm) – pododdział lotnictwa myśliwskiego Wojska Polskiego II RP.

Historia Dywizjonu[edytuj | edytuj kod]

W kampanii wrześniowej 1939 roku dywizjon walczył w składzie lotnictwa Armii „Poznań”[2].

Obsada personalna dowództwa[3]

  • dowódca dywizjonu - mjr pil. Mieczysław Mümler
  • oficer taktyczny - por. pil. Kazimierz Wiśniewski
  • oficer techniczny - ppor. techn. Władysław Turecki
  • lekarz - por. lek. Bolesław Chełchowski

Wyposażenie : 2 samoloty PZL P.11c w dowództwie dywizjonu oraz 20 samolotów PZL P.11c w eskadrach myśliwskich, oraz 2 samoloty łącznikowe RWD-8.

Miejsce stacjonowania:

  • lotnisko główne dyonu: Dzierżnica od 1 do 5 września: 3 samoloty + maszyny w naprawie, i uszkodzone; Osiek Mały od 6 do 7 września:
  • lotnisko zapasowe dyonu: Gułtowy,
  • lotniska operacyjne dyonu: Kalisz: 6 samolotów, od 2 do 4 września; Kobyle Pole: 6 samolotów, od 2 do 5 września; Gębarzewo: 3 samoloty, od 3 do 5 września; Żnin: 3 samoloty, 4 września; Ślesin: samoloty z lotnisk w Kaliszu i Żninie, 5 września.

Samoloty utracone bezpowrotnie przez w dniach 1-7 września: 4 PZL P.11 - 2 w wyniku wypadków lotniczych, 1 na skutek zagubienia się pilota, 1 zestrzelony przez nieprzyjaciela, prawdopodobnie 2 samoloty z powodu ciężkich uszkodzeń odniesionych 6 września w walce z Bf 110.

Skład[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy dywizjonu[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ustawa z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku obrony (Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220). W skład Sił Zbrojnych II RP wchodziły wojska lądowe nazywane ówcześnie wojskiem i Marynarka Wojenna. Wojsko składało się z jednostek organizacyjnych wojska stałego i jednostek organizacyjnych Obrony Narodowej, a także jednostek organizacyjnych Korpusu Ochrony Pogranicza.
  2. Bauer i Polak 1983 ↓, s. 148.
  3. Pawlak 1982 ↓, s. 55.
  4. Hoff 2005 ↓, s. 109.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 20 września 1926 roku, s. 312.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]