IMAM Ro.37

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
IMAM Ro.37
(dane wersji Ro.37 bis)
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Włochy

Producent

IMAM

Typ

samolot rozpoznawczy

Konstrukcja

dwupłat o stałym podwoziu

Załoga

2 osoby

Historia
Data oblotu

6 listopada 1933

Dane techniczne
Napęd

silnik gwiazdowy Piaggio P.IX RC

Moc

560 KM (418 kW)

Wymiary
Rozpiętość

11,03 m

Długość

8,56 m

Wysokość

2,95 m

Powierzchnia nośna

31,35 m²

Masa
Własna

2 040 kg

Startowa

2 425 kg

Osiągi
Prędkość maks.

320 km/h

Prędkość przelotowa

250 km/h

Pułap

7 200 m

Zasięg

1 500 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
3 karabiny maszynowe kal. 7,7 mm
bomby o łącznej masie do 180 kg
Użytkownicy
Włochy, Hiszpania, Węgry, Austria, Afganistan, Urugwaj, Ekwador

IMAM Ro.37włoski samolot rozpoznawczy używanym podczas II wojny światowej.

Powstał na zapotrzebowanie Regia Aeronautica na lekki samolot współpracy z armią, zdolny do działania na bezpośrednim zapleczu frontu. Miał być zdolny do startów i lądowań na przyfrontowych lotniskach polowych i zapewniać pilotowi sterowność nawet przy minimalnych prędkościach, z jakimi odbywało się rozpoznanie i korygowanie ognia artylerii.

Samolot Ro.37, skonstruowany na początku lat trzydziestych XX w. w firmie Industrie Meccaniche a Aeronautuiche Meridionali (IMAM) w Neapolu, okazał się na tyle udanym, że w czerwcu 1934 roku rozpoczęto jego produkcję seryjną dla lotnictwa włoskiego i na eksport. Pierwsza wersja napędzana była silnikiem rzędowym Fiat A.30 R.A. (tym samym co w myśliwcu Fiat CR.32) i w założeniu miała pełnić funkcje myśliwsko-rozpoznawcze. Jednak jak na samolot myśliwski maszyna była zbyt wolna i za mało zwrotna. Dlatego w służbie Regia Aeronautica Ro.37 pełniły wyłącznie funkcje rozpoznawcze, korygowania ognia artylerii, foto zwiadu, dyspozycyjne i szkolne.

Po wyprodukowaniu 160 egzemplarzy[1] Ro.37 z silnikiem Fiat, wytwórnia rozpoczęła w 1935 roku produkcję zmodyfikowanej wersji Ro.37 bis, wyposażonej w 7-cylindrowy silnik gwiazdowy Piaggio P.IX R.C. Zbudowano 475 samolotów tej wersji. Obie wzięły udział w wojnie włosko-abisyńskiej i w hiszpańskiej wojnie domowej. Także lotnictwo nacjonalistów hiszpańskich otrzymało 68 maszyn Ro.37 bis. Były one używane przez Ejército del Aire do 1945 roku.

W chwili wypowiedzenia przez Włochy wojny Francji i Wielkiej Brytanii 10 czerwca 1940 roku, lotnictwo włoskie dysponowało 275 samolotami Ro.37 obu wersji. Były one użyte w wojnie przeciwko Grecji i w Afryce Północnej. Nieliczne towarzyszyły jeszcze wojskom włoskim na froncie wschodnim. Jednak już od 1942 roku były zastępowane w linii przez nowsze typy samolotów rozpoznawczych, głównie Caproni Ca.311 i jego wersje rozwojowe.

Oprócz lotnictwa Włoch i Hiszpanii Ro.37 były użytkowane przez siły zbrojne Węgier (14 egz.), Austrii (8 egz.), Afganistanu (16 egz.), Ekwadoru (10 egz.) i Urugwaju (6 szt.).

IMAM Ro.37 był dwumiejscowym, jednosilnikowym dwupłatem o stałym podwoziu z otwartymi kabinami, konstrukcji mieszanej. Uzbrojenie stanowiły karabiny maszynowe kal. 7,7 mm: jeden (Ro.37) lub dwa (Ro.37 bis) stałe strzelające do przodu obsługiwane przez i jeden ruchomy na obrotnicy w kabinie obserwatora. Samolot mógł też przenosić bomby lotnicze na wyrzutnikach pod kadłubem.

Wersjami rozwojowymi Ro.37 były wodnosamolot IMAM Ro.43, używany na pokładach okrętów Regia Marina i samolot rozpoznawczy dalekiego zasięgu Ro.45, zbudowany tylko w jednym prototypie.


Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. IMAM RO.37 | Comando Supremo, www.comandosupremo.com [dostęp 2017-11-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-05-10] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]