Ignacy Antonowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacy Antonowicz
Sługa Boży
Kraj działania

Polska

Data urodzenia

14 lipca 1890

Data i miejsce śmierci

21 lipca 1941
Auschwitz

Dyrektor Salezjańskiego Instytutu Teologicznego w Krakowie
Okres sprawowania

1934–1941

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

Kościół katolicki

Inkardynacja

Salezjanie

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941)
Tablica upamiętniająca salezjanów pomordowanych w czasie II wojny światowej na ścianie Bazyliki Najświętszego Serca Jezusowego w Warszawie

Ignacy Antonowicz SDB (ur. 14 lipca 1890 w Więsławicach, zm. 21 lipca 1941 w KL Auschwitz) – polski ksiądz, Sługa Boży Kościoła katolickiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Jakuba i Jadwigi z d. Valerius. W latach 1901–1905 przebywał w zakładzie selezjańskim w Oświęcimiu. Przez rok od 1925 do 1926 pełnił obowiązki katechety zakładu Oświęcimskiego. W 1934 przyjął posadę dyrektora Salezjańskiego Instytutu Teologicznego w Krakowie i sprawował ją aż do uwięzienia 23 maja 1941 roku.

Więziony w Krakowie trafił do niemieckiego obozu zagłady Auschwitz, gdzie otrzymał numer obozowy 17371. Był tam bity i kopany aż do nieprzytomności. Został poszczuty psem, który zrywał z niego kawałki ciała. Nieprzytomnego sprowadzono na rewir, gdzie później zmarł.

Jest jednym ze 122 Sług Bożych, wobec których 17 września 2003 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny drugiej grupy męczenników z okresu II wojny światowej.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 35)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]