Ignacy Malecki

Ignacy Malecki
	; Ignacy Malecki w latach 60.
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	18 listopada 1912 ; Pokiewna
Data śmierci	12 czerwca 2004
	profesor doktor inżynier nauk technicznych
	Specjalność: elektroakustyka
Habilitacja	1943
Profesura	1946 (ndzw.), 1952 (zw.)
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ignacy Malecki (ur. 18 listopada 1912 w Pokiewnej, zm. 12 czerwca 2004) – polski uczony, specjalista elektroakustyki oraz naukoznawstwa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia na Politechnice Warszawskiej w 1935. W okresie II wojny światowej wykładowca konspiracyjnej Politechniki Warszawskiej, obronił także doktorat 1941) oraz habilitację (1943). Od 1946 był profesorem nadzwyczajnym, wykładał na Politechnice Gdańskiej. Od 1948 należał do PZPR^[1]. W 1952 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1950-1983 profesor Politechniki Warszawskiej. Wieloletni dyrektor Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN w Warszawie (1953-1962 i 1973-1982). W latach 1969-1972 dyrektor Departamentu Polityki Naukowej i Nauk Podstawowych UNESCO w Paryżu.

Od 1953 członek korespondent PAN, od 1957 członek rzeczywisty; 1956-1980 był członkiem Prezydium PAN, 1962-1968 zastępcą sekretarza naukowego Akademii. Należał także do wielu innych towarzystw naukowych polskich (w tym Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego) i zagranicznych.

Autor ponad 160 artykułów z dziedziny akustyki i naukoznawstwa, opublikował także książki: Akustyka budowlana (1958), Teoria fal i układów akustycznych (1964), Physical Foundations of Technical Acoustics (1968), Podstawy teoretyczne akustyki kwantowej (1972).

Wśród uczelni, które nadały mu doktorat honoris causa była m.in. Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie (1982)^[2] i Politechnika Gdańska (2002)^[3]. Był laureatem m.in. nagrody państwowej II stopnia (1953 i 1956), odznaczony Krzyżem Oficerskim, Komandorskim i Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Złotym Krzyżem Zasługi, bułgarskim Orderem Cyryla i Metodego i francuską komandorią Orderu Palm Akademickich^[4]. W 1965 otrzymał Nagrodę „Problemów” za osiągnięcia w dziedzinie popularyzowania nauki^[5].

Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 274, rząd 6, grób 18)^[6].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

Akustyka budowlana. 1958
Teoria fal i układów akustycznych. PWN, Warszawa 1964, ss. 675. Seria: Biblioteka Mechaniki Stosowanej.
Physical Foundations of Technical Acoustics. 1968.
Podstawy teoretyczne akustyki kwantowej. 1972.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 581. ISBN 83-223-2073-6.
↑ Doktoraty honoris causa nadane przez AGH. agh.edu.pl. [dostęp 2011-02-23].
↑ Osoby uhonorowane tytułem doktora honoris causa PG. pg.gda.pl. [dostęp 2011-02-23].
↑ Kto jest kim w Polsce. Warszawa: Interpress, 1989, s. 786
↑ JózefJ. Hurwic JózefJ., Czasopismo „Problemy” w polskim życiu intelektualnym po drugiej wojnie światowej, „Analecta”, 8/2 (16), 1999, s. 20 .
↑ Cmentarz Stare Powązki: STEFUŚ TOMCZYCKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-04] .

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, Warszawa 1993.

[O-1] Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 581. ISBN 83-223-2073-6.

[2] Doktoraty honoris causa nadane przez AGH. agh.edu.pl. [dostęp 2011-02-23].

[3] Osoby uhonorowane tytułem doktora honoris causa PG. pg.gda.pl. [dostęp 2011-02-23].

[kjk-4] Kto jest kim w Polsce. Warszawa: Interpress, 1989, s. 786

[5] JózefJ. Hurwic JózefJ., Czasopismo „Problemy” w polskim życiu intelektualnym po drugiej wojnie światowej, „Analecta”, 8/2 (16), 1999, s. 20 .

[6] Cmentarz Stare Powązki: STEFUŚ TOMCZYCKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-04] .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]