Ignacy Ogiński

Ignacy Ogiński herbu własnego (ur. ok. 1698, zm. 25 stycznia 1775 w Halle^[1]) – marszałek wielki litewski, kasztelan wileński^[2], marszałek nadworny litewski 1744-1750, oboźny wielki litewski 1729-1744, marszałek Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1732 roku, starosta brasławski 1728-1738, w 1736 odznaczony Orderem Orła Białego^[3], w 1729 roku mianowany oboźnym wielkim litewskim^[4], dyplomata, chorąży husarski znaku królewskiego, porucznik petyhorski znaku królewicza w 1738 roku, starosta borysowski w 1720 roku, starosta maćkowski, kadaryski, koziański, płotelski i wasiliski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Marcjana Michała i Teresy z Brzostowskich.

Poseł witebski na sejm 1729 roku. Należał do opozycji litewskiej, która go zerwała. Poseł brasławski na sejm 1730 roku. Poseł z Inflant Litewskich na sejm konwokacyjny 1733 roku^[5]. W 1733 roku był elektorem Stanisława Leszczyńskiego z województwa wileńskiego. Członek konfederacji dzikowskiej. Poseł inflancki na sejm nadzwyczajny pacyfikacyjny 1736 roku i sejm 1738 roku. Poseł polski w Rosji w 1740 i 1743/1744 roku. Chciał załatwić sprawy korekty granic i postulować by Ernest Jan Biron powrócił na tron kurlandzki. Nic nie osiągnął ponieważ okazało się, że jego postulatów nie popierają August III Sas i Henryk Brühl, którzy chcieli za wszelką cenę uniknąć zadrażnień z Rosją.

Był członkiem lóż wolnomularskich w Wiśniowcu i Dukli (1742 i 1749)^[8].

Był bezdzietny. Pochowany został w kościele jezuitów w Witebsku^[9].

↑ MaciejM. Trzeciecki MaciejM., Sprawozdanie z badań archeologicznych przeprowadzonych w 2013 r. w trakcie prac przy porządkowaniu krypt w podziemniach kościoła p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Józefa Oblubieńca w Warszawie, 2013 [zarchiwizowane 2016-04-04] .
↑ Historia Dyplomacji Polskiej, tom II 1572-1795 pod red. Zbigniewa Wójcika, PWN Warszawa 1982, s. 736
↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 166.
↑ Urzędnicy centralni i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego XIV-XVIII wieku spisy opracowali Henryk Lulewicz i Andrzej Rachuba, Kórnik 1994, s. 103.
↑ Kuryer Polski. 1733, nr 173, s. 355.
↑ Akt elekcyi Roku Tysiąć Siedemset Sześćdziesiątego Czwartego, Miesiąca Sierpnia, Dnia dwudziestego siódmego, s. 2.
↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 73.
↑ Stanisław Małachowski-Łempicki, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738-1821, w: Archiwum Komisji Historycznej, t. XIV, Kraków 1930, s. 272.
↑ Internetowy Polski Słownik Biograficzny, hasło autorstwa Zofii Zielińskiej

Historia Dyplomacji Polskiej, tom II 1572-1795 pod red. Zbigniewa Wójcika, PWN, Warszawa 1982, s. 383.