Ignacy Oziewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 16:35, 1 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Ignacy Oziewicz
Czesław, Czesławski, Netta, Jenczewski
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

7 maja 1887
Łyngmiany, gubernia wileńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

10 stycznia 1966
Gdynia, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1907–

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

41 Suwalski Pułk Piechoty
17 Pułk Piechoty
76 Lidzki Pułk Piechoty
16 Pomorska Dywizja Piechoty
29 Dywizja Piechoty
Narodowa Organizacja Wojskowa
Narodowe Siły Zbrojne

Stanowiska

dowódca pułku piechoty
dowódca piechoty dywizyjnej
dowódca dywizji piechoty
komendant NSZ

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Oficer Orderu Korony (Belgia) Oficer Orderu Świętego Sawy (Serbia) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Ignacy Oziewicz ps. „Czesław”, „Czesławski”, „Netta”, „Jenczewski” (ur. 7 maja 1887 w Łyngmianach, w pow. święciańskim, zm. 10 stycznia 1966 w Gdyni) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, komendant Narodowych Sił Zbrojnych.

Życiorys

Po ukończeniu w 1907 gimnazjum w Wilnie na ochotnika wstąpił do armii rosyjskiej[1]. Od października 1907 do września 1908 służył w 106 pułku piechoty, a następnie w sierpniu 1911 ukończył Wileńską Szkołę Wojskową[1]. Podczas I wojny światowej służył w armii Imperium Rosyjskiego jako oficer 103 pułku piechoty 26 Dywizji Piechoty. Podczas służby w pułku w okresie sierpień 1911 – kwiecień 1917 pełnił funkcje: szefa łączności, dowódcy kompanii i dowódcy batalionu[1]. Od kwietnia do października 1917 służył w 193 Dywizji Piechoty. Po wybuchu rewolucji opuścił armię rosyjską i od października 1917 do października 1918 pracował na Podolu jako administrator majątku ziemskiego[1].

W lutym 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego. Od 6 października 1919 r. do 12 kwietnia 1920 pełnił obowiązki dowódcy 41 pułku piechoty. Od 20 sierpnia 1920 r. pełnił obowiązki dowódcy 17 pułku piechoty. W październiku 1925 roku mianowany został dowódcą 76 pułku piechoty w Grodnie[2]. Obowiązki dowódcy pułku sprawował przez kolejnych dziesięć lat. W międzyczasie, 16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 17. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3].

W 1935 roku wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 16 Dywizji Piechoty w Grudziądzu. Od 25 października 1938 dowodził 29 Dywizją Piechoty w Grodnie[4]. Na czele tej wielkiej jednostki walczył w kampanii wrześniowej. Po jej rozbiciu internowany przez Litwę, wydostał się z obozu i powrócił do Polski.

W latach 1941–1942 zastępca komendanta Głównego i szef wydziału operacyjnego Narodowej Organizacji Wojskowej. Nie zaakceptował decyzji o scaleniu z AK, gdyż uważał ją za opanowaną politycznie przez sanację i latem 1942 stanął na czele rozłamu w NOW.

Do aresztowania 9 czerwca 1943 komendant Narodowych Sił Zbrojnych. Od 2 grudnia 1942 prowadził nieudane rozmowy o włączeniu NSZ do Armii Krajowej. Był więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych KL Auschwitz i Flossenburgu.

Po uwolnieniu z obozu przez oddziały amerykańskie przebywał w Niemczech, a potem we Francji. Był pełnomocnikiem środowiska NSZ przed Komisją Weryfikacyjną AK w Londynie oraz prezesem założonej we Francji organizacji „Ogniwo”. W 1958 roku wrócił do kraju. Zmarł 10 stycznia 1966 w Gdyni[5]. Jego grób znajduje się na Cmentarzu Witomińskim.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. s. 801.
  2. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 106 z dnia 15.10.1925 r.
  3. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 19.03.1927 r.
  4. ↑ Pułkownicy piechoty, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1. Z informacji zamieszczonych w wykazie wynika, że został on sporządzony na przełomie lutego i marca 1939 roku, przed awansami generalskimi.
  5. ↑ NSZ - Ignacy Oziewicz
  6. ↑ a b Rocznik oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 173, 398. [dostęp 2015-06-10].
  7. ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277.
  8. ↑ Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 6285/22 G.M.I. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 11, s. 348)
  9. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 1, Nr 1 z 19 marca 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  10. ↑ Rocznik oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 164, 342. [dostęp 2015-06-10].
  11. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 90, 161.

Bibliografia

  • Rocznik Oficerski 1932, s. 16, 604.
  • Waldemar Strzałkowski, Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r., Oziewicz Ignacy (1887-1966) w: Jurga Tadeusz, Obrona Polski 1939, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1990, wyd. I, ISBN 83-211-1096-7, s. 801.
  • Księga chwały piechoty, praca zbiorowa, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939 r.
  • Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 801. ISBN 83-211-1096-7.
  • Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945 T.2. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 141–142. ISBN 83-211-0758-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacy_Oziewicz&oldid=53047467”