Ignacy Pieńkowski
 Autoportret z Pierrotem | |
| Data i miejsce urodzenia |
19 lipca 1877 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 września 1948 |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki |
malarstwo |
| Odznaczenia | |
| |
Ignacy Wincenty Pieńkowski (ur. 19 lipca 1877 w Dołubowie (Dołubniowie) na Podlasiu, zm. 6 września 1948 w Krakowie) – polski malarz, wykładowca Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w majątku Dołubowo w rodzinie ziemiańskiej. Jego rodzicami byli Ludwik Pieńkowski i Wiktoria z Władyczańskich. W latach 1892–1895 uczył się malarstwa w Szkole Rysunkowej w Warszawie u Wojciecha Gersona, a następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Teodora Axentowicza i Leona Wyczółkowskiego. W 1898 roku wyjechał do Paryża, gdzie uzupełniał studia w Akademii Juliana, po czym kształcił się w Monachium i Rzymie. Podróżował do Francji, Włoch, Rosji i Brazylii.
Jako pedagog wykładał w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1909–1913. W 1916 roku organizował wystawę sztuki polskiej w Moskwie, mieszkał na Krymie. W 1918 roku objął katedrę malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” i Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków. Regularnie uczestniczył w wystawach Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, miał także wiele wystaw indywidualnych, m.in. w brazylijskiej Kurytybie 1925. 11 listopada 1937 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[1]. Okres II wojny światowej spędził w Krakowie. Po inauguracji krakowskiej ASP 29 marca 1945 ponownie objął katedrę malarstwa, którą prowadził do śmierci.
Twórczość Ignacego Pieńkowskiego wykazuje silne związki z francuską sztuką postimpresjonistyczną. Do jego uczniów należeli m.in.: Tadeusz Kantor, Stanisław Borysowski, Tadeusz Brzozowski, Jan Cybis, Józef Gaczyński, Stefan Maciej Makarewicz.
Jego obrazy znajdują się w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowe w Krakowie, Muzeum Podlaskim w Białymstoku oraz w prywatnych kolekcjach. W Muzeum Rolnictwa w Ciechanowcu znajduje się stała wystawa poświęcona Ignacemu Pieńkowskiemu – jego obrazy prezentowane są tam wśród przedmiotów przeniesionych z dworu Pieńkowskich w Sutnie[2].
Był dwukrotnie żonaty: od 30 czerwca 1906 z Józefiną Alicją z Rogoszów, aktorką i literatką, później od 27 stycznia 1915 z malarką Ireną Marią z Ostrowskich (1887–1974), swoją studentką. Mimo dwóch małżeństw, pozostał bezdzietny.
Niektóre prace[edytuj | edytuj kod]
- Pejzaż z łódką
- Pejzaż
- Modelka z japońską parasolką
- Prymule
- Dalie
- Martwa natura z dzbanem do wina
- Żebracy
- Portret kobiety z pomarańczami
- Wieś tatrzańska
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu sztuki”.
- ↑ salonik ziemiański prof. Ignacego Pieńkowskiego (1877–1948). muzeumrolnictwa.pl. [dostęp 2019-02-11].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- książka pamiątkowa 175 lat nauczania malarstwa, rzeźby i grafiki w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych - Kraków 1994.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Aukcja nr 51 Poz. 43. Ignacy PIEŃKOWSKI „Aleja parkowa”
- Aukcja Pieńkowski Ignacy. agraart.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. „Pejzaż z łódką”
- Wioska w Tatrach
- Ignacy Pieńkowski, Internetowy Polski Słownik Biograficzny [dostęp 2022-04-15].