Ignacy Antoni Raczyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Ignacy Raczyński)
Ignacy Antoni Raczyński
Prymas Polski
Ilustracja
Herb duchownego
Data i miejsce urodzenia

6 sierpnia 1741
Małoszyna

Data i miejsce śmierci

19 lutego 1823
Przemyśl

Miejsce pochówku

Cmentarz Komunalny w Brzozowie

Biskup diecezjalny poznański
Okres sprawowania

1794–1806[1]

Arcybiskup metropolita gnieźnieński
Okres sprawowania

1806–1818[1]

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Śluby zakonne

15 sierpnia 1760

Diakonat

29 lipca 1770[1]

Prezbiterat

31 lipca 1770[1]

Nominacja biskupia

12 września 1794[1]

Sakra biskupia

9 listopada 1794

Odznaczenia
Order Orła Białego Krzyż Wielki Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Order Świętego Jana Jerozolimskiego (Wielka Brytania)
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

9 listopada 1794

Konsekrator

Franciszek Ksawery Rydzyński

Współkonsekratorzy

Ludwik Józef de Mathy

Ignacy Antoni Raczyński herbu Nałęcz (ur. 6 sierpnia 1741 w Małoszynie, zm. 19 lutego 1823 w Przemyślu) – polski duchowny rzymskokatolicki, eksjezuita, administrator apostolski diecezji poznańskiej od 11 kwietnia 1794, następnie biskup diecezjalny poznański (12 września 1794 – 26 sierpnia 1806), administrator apostolski warszawski (17 czerwca 1806 – 1818), arcybiskup metropolita gnieźnieński (26 sierpnia 1806 – 22 sierpnia 1818)[1]. Kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Legitymował się herbem Nałęcz[2]. W 1760 wstąpił do zakonu jezuitów[2], gdzie 15 sierpnia 1760 złożył śluby zakonne. 31 lipca 1770 przyjął święcenia kapłańskie. W 1775 po kasacie zakonu został inkardynowany do duchowieństwa diecezji poznańskiej. W 1776 został kanonikiem poznańskim. 12 września 1794 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji poznańskiej, którą już od kwietnia 1794 zarządzał jako administrator apostolski[1]. Sakrę biskupią otrzymał 9 listopada 1794 z rąk biskupa Franciszka Rydzyńskiego. 26 sierpnia 1806 został mianowany arcybiskupem metropolitą gnieźnieńskim[1]. Jego ingres odbył się 10 grudnia 1807. 22 sierpnia 1818 papież Pius VII zaakceptował jego rezygnację z urzędu[1] pomimo jego dobrych stosunków z rządem pruskim[3]. Rezygnację Raczyński argumentował podeszłym wiekiem[4]. Pod koniec 1819 przybył do Rzymu[2]. W 1821 uzyskał zgodę na zamieszkanie w diecezji przemyskiej. Jego siedzibą był pałac biskupi w Brzozowie. W tym czasie udzielał pomocy bp. Antoniemu Gołaszewskiemu oraz wspierał działalność oo. jezuitów w pobliskiej Starej Wsi[2].

Zmarł 19 lutego 1823 w Przemyślu[2]. Pierwotnie został pochowany na cmentarzu w Brzozowie[2]. W 1854 jego szczątki zostały przeniesione do kościoła parafialnego w Obrzycku[2][5].

Pamiątki po nim: olejny portret biskupa, jego ordery, ornat oraz „sukienka” jego fundacji na rzeźbę Matki Boskiej Nowicjackiej znajdują się w zbiorach Muzeum Towarzystwa Jezusowego Prowincji Polski Południowej w Starej Wsi.

Był członkiem honorowym Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk[6].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i Ritzler, s. 347.
  2. a b c d e f g h i j Część VII. Niektóre wiadomości dodatkowe. 2. Cmentarz i figura między Brzozowem a Starąwsią. W: Stanisław Mrowiński: Cudowny obraz Matki Boskiej Starowiejskiej w ziemi sanockiej. Kraków: 1895, s. 161-162.
  3. Ignacy Raczyński h. Nałęcz. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2018-07-15].
  4. Nota biograficzna Ignacego Raczyńskiego na stronie archidiecezji gnieźnieńskiej. prymaspolski.pl. [dostęp 2018-07-15].
  5. B. Kruszyk: Nota biograficzna Ignacego Raczyńskiego na stronie archidiecezji gnieźnieńskiej. prymaspolski.pl (arch.). [dostęp 2017-07-21].
  6. A. Kraushar, Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk 1800–1832 : monografia historyczna osnuta na źródłach archiwalnych. Ks. 4, Czasy polistopadowe : epilog : 1831–1836, 1906, s. 496.
  7. Handbuch über den Königlich Preußischen Hof und Staat. Berlin: 1800, s. 23.
  8. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008, 2008, s. 281.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]