Ignacy Ryszard Danka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacy Ryszard Danka
Ilustracja
Ignacy Ryszard Danka
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

26 czerwca 1937
Łódź

Profesor zwyczajny nauk ekonomicznych[1]
Specjalność: filologia klasyczna, indoeuropeistyka, językoznawstwo indoeuropejskie
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Uczelnia

Uniwersytet Łódzki

Uczelnia

Wyższa Szkoła Studiów Międzynarodowych w Łodzi

Prezydent Polski Bronisław Komorowski wręcza Ignacemu Ryszardowi Dance nominację profesorską

Ignacy Ryszard Danka (ur. 26 czerwca 1937 w Łodzi) – polski filolog klasyczny, językoznawca, religioznawca, specjalista z zakresu indoeuropeistyki, kierownik Katedry Filologii Klasycznej UŁ w latach 1996–2005, emerytowany profesor Uniwersytetu Łódzkiego, aktualnie profesor zwyczajny Wyższej Szkoły Studiów Międzynarodowych w Łodzi, członek Komisji Językoznawczej PAN.

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu Technikum Księgarskiego w Łodzi studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Warszawskim (w latach 1957–1962) pod kierunkiem prof. Kazimierza Kumanieckiego i prof. Lidii Winniczuk. Podjął także studia w zakresie indologii na Uniwersytecie Warszawskim pod kierunkiem prof. Eugeniusza Słuszkiewicza oraz Hiranmoya Ghoshala. I.R. Danka zapoznał się z sanskrytem, językami hindi i urdu, a także z dialektem polskich cyganów nizinnych. W roku 1962 uzyskał tytuł zawodowy magistra filologii klasycznej na podstawie pracy De Babylonia Gilgamide cum carminibus Homeri comparata (promotor: prof. dr hab. Kazimierz Kumaniecki).

Praca naukowa[edytuj | edytuj kod]

W roku 1962 powrócił do Łodzi i rozpoczął pracę w Katedrze Filologii Klasycznej Uniwersytetu Łódzkiego jako asystent. W roku 1963 objął stanowisko starszego asystenta. W roku 1969 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie dysertacji pt. Pierwotny charakter Letoidów (Apollo, Artemida) i ich hipostazy w świetle epitetów homeryckich (promotor: prof. Stefan Oświecimski).

W 1983 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. Stanowisko języków anatolijskich w rodzinie indoeuropejskiej i ich wzajemne stosunki. W tym samym roku został mianowany kierownikiem Pracowni Słownika Języka Indoeuropejskiego. W 1995 uruchomił serię wydawniczą „Collectanea Philologica”, a w 1997 rozpoczął wydawanie czasopisma naukowego „Studia Indogermanica Lodziensia”.

Od 1 października 1996 do 30 września 2005 pełnił funkcję kierownika Katedry Filologii Klasycznej UŁ. W latach 2002–2007 był kierownikiem Zakładu Językoznawstwa i Indoeuropeistyki przy KFK UŁ. Wypromował 43 magistrów i 6 doktorów.

W 2007 przeszedł na emeryturę. Niebawem podjął zatrudnienie w Wyższej Szkole Studiów Międzynarodowych w Łodzi na etacie profesorskim, gdzie obecnie pracuje.

22 listopada 2010 odebrał nominację na profesora z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego.

10 stycznia 2011 został powołany na członka Komisji Językoznawczej PAN, Oddział w Łodzi, na kadencję 2011–2014.

Zainteresowania[edytuj | edytuj kod]

W obrębie zainteresowań prof. I.R. Danki pozostają: języki indoeuropejskie, w tym zwłaszcza języki anatolijskie, język cygański, wczesna religia Greków, wierzenia rzymskie, twórczość literacka Owidiusza.

Ważniejsze publikacje naukowe[edytuj | edytuj kod]

  • Problem praojczyzny Indoeuropejczyków, „Rozprawy Komisji Językowej ŁTN” 12, 1966, s. 83-122.
  • Anatolijskie kontynuanty praindoeuropejskich spółgłosek laryngalnych, „Rozprawy Komisji Językowej ŁTN” 24, s. 25–38.
  • Stanowisko języków anatolijskich w rodzinie indoeuropejskiej i ich wzajemne związki, Acta Universitatis Lodzienses. Folia Linguistica 4, Wyd. UŁ, Łódź 1983.
  • Języki anatolijskie, [w:] Leszek Bednarczuk (red.), Języki indoeuropejskie, t. 1, Warszawa 1986, s. 275–339.
  • Pierwotny charakter Apollina i Artemidy. Studium na temat pochodzenia Letoidów i ich związków z innymi bogami, Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk – Łódź 1987, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wyd. PAN.
  • Some Problems of Indo-European Lexicography, [w:] Meaning and Lexicography. Edited by J. Tomaszczyk and Barbara Lewandowska-Tomaszczyk (Linguistic and Literary Studies in Eastern Europe, Volume 28). Amsterdam / Philadelphia 1990, John Benjamins Publishing Company, s. 315-325.
  • Old Sacral Songs about the Beginning of the Universe, „Orpheus. Journal of Indo-European and Thracian Studies” 6, 1996, s. 5–16.
  • De Babylonia Gilgamide cum Homeri carminibus comparata, Łódź 1998, Wyd. UŁ.
  • Wprowadzenie nazw dni tygodnia na indoeuropejskim i ugrofińskim obszarze językowym, „Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego” 55, 1999, s. 105–119.
  • The Origin of the Indo-European Labiovelar Consonants, „Studia Indogermanica Lodziensia” 5, 2003, s. 39–49.
  • Pelazgowie autochtoni Hellady – Pochodzenie, język, religia, Wydawnictwo Uniwersytetu łódzkiego, Łódź 2007

Pełny dorobek naukowy I.R. Danki obejmuje ponad 150 prac naukowych, w tym 10 pozycji książkowych.

Działalność pozanaukowa[edytuj | edytuj kod]

Danka jest założycielem nieformalnej grupy kulturowo-religijnej o nazwie Klan Ausran. Jej członkowie stawiają sobie za cel rekonstrukcję życia kulturalnego i religijnego Indoeuropejczyków, posługują się między sobą rekonstruowanym językiem praindoeuropejskim[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Prof. dr hab. Ignacy Ryszard Danka, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2019-11-01].[martwy link]
  2. Artur Rumpel: Religie w Polsce. Łódź: Dom Wydawniczy Księży Młyn, 2011, s. 188.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ignacy Ryszard Danka, Lebensbeschrijving, „Studia Indogermanica Lodziensia” 3, 1999, s. 147–149;
  • Ignacy Ryszard Danka, Tamara Roszak, Krzysztof Tomasz Witczak, Językoznawstwo indoeuropejskie w Katedrze Filologii Klasycznej Uniwersytetu Łódzkiego, „Rozprawy Komisji Językowej ŁTN” 50, Łódź 2005, Łódzkie T-wo Naukowe, s. 185–194.
  • Elwira Kaczyńska, Ignacy Ryszard Danka: List of Publications, [w:] Collectanea Philologica IV, 2002, Łódź, Wyd. UŁ, s. 7–14.
  • Paweł Tomaszewski, Stworzyć język – pomysł szalony, „Odgłosy” (Łódź) R. 36, nr 28 (1319), z dnia 9 VII 1983, s. 1, 4;
  • Ewa Zientarska, Daj mi ten gongus, „Gazeta Wyborcza”, R. 8, nr 56 (2046), z dnia 6 III 1996, s. 12–13.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]