Ignacy Tadeusz Baranowski
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
historyk, bibliotekoznawca |
Ignacy Tadeusz Baranowski (ur. 4 lutego 1879 w Lublinie, zm. 26 listopada 1917 w Warszawie) – polski historyk, bibliotekoznawca, członek Towarzystwa Historycznego we Lwowie[1].
Życiorys
Był synem prawnika Wojciecha i Teofili z Kudelskich. Jego stryj Ignacy Baranowski był profesorem terapii ogólnej i diagnostyki lekarskiej Uniwersytetu Warszawskiego, a szwagier Władysław Natanson - profesorem fizyki teoretycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Podstawowe wykształcenie uzyskał w domu rodzinnym, następnie uczęszczał do V Gimnazjum w Warszawie i gimnazjów w Rydze i Petersburgu. Studiował historię na Uniwersytecie Moskiewskim (1898-1903) i historię gospodarczą na Uniwersytecie w Lipsku (1907-1908). W 1904 uzyskał stopień kandydata nauk na uniwersytecie moskiewskim na podstawie pracy Sejmy polski i litewski przed Unią Lubelską; w 1906 obronił doktorat na UJ (praca Podlasie w przededniu Unji Lubelskiej)[2].
Pracował w Archiwum Skarbowym w Warszawie, od 1909 w Bibliotece Ordynacji Krasińskich w Warszawie (od 1911 dyrektor). Prowadził wykłady z historii średniowiecznej gospodarczej w warszawskim Towarzystwie Kursów Naukowych (1912-1916), od 1916 był docentem w Katedrze Historii Polski Uniwersytetu Jagiellońskiego i tam również wykładał historię gospodarczą średniowiecza. W 1909 został członkiem rzeczywistym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, pełnił funkcję sekretarza Komisji Historycznej Towarzystwa. W 1906 należał do grona założycieli Towarzystwa Miłośników Historii, a krótko przed śmiercią został wybrany na przewodniczącego Związku Bibliotekarzy Polskich (1917)[2]. Od kwietnia do sierpnia 1917 r. wchodził w skład Komisji Archiwalnej Tymczasowej Rady Stanu[3]
Specjalizował się w nowożytnej historii gospodarczej Polski, zajmował się ponadto bibliotekoznawstwem i edytorstwem. Był jednym z pionierów badań różnic ustrojowych wsi polskich w zależności od warunków geograficznych. Interesował się problematyką feudalizmu i spraw agrarnych w Polsce od XV do XVIII wieku, a także dziejami rodów patrycjuszowskich dawnej Warszawy. Przeprowadził zmiany w Bibliotece Ordynacji Krasińskich - zainicjował katalog działowy, wyodrębnił i zinwentaryzował działy specjalne (starodruków, rękopisów, rycin i map). Przygotował do wydania m.in. Materiały do dziejów wsi polskiej XVI-XVIII wieku (1909), Księgi referendarskie, 1582-1602 (1910), Inwentarze pałacu Krasińskich, później Rzeczypospolitej (1910). Ponadto opublikował m.in.:
- Komisje porządkowe w latach 1765-1788 (1907),
- Z dziejów feudalizmu na Podlasiu (1907),
- Wieś polska w okresie między Unią Lubelską a Konstytucją 3 Maja (1908),
- Biblioteka Załuskich w Warszawie (1912),
- Wieś i folwark (1914),
- Wsie holenderskie na ziemiach polskich (1915),
- Biblioteka Ordynacji Krasińskich w Warszawie (1917),
- Przemysł Polski w XVI wieku (1919)[2].
Przypisy
- ↑ Teofil Emil Modelski, Towarzystwo Historyczne 1914-1924, w: Kwartalnik Historyczny, rocznik LI, zeszyt 1-2, Lwów 1937, s. 66.
- ↑ a b c Biogramy uczonych polskich, część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J (red.) A. Śródka, P. Szczawiński, Wrocław 1983, s. 72-74.
- ↑ A. Rybarski, Centralny zarząd archiwalny w odrodzonej Rzeczypospolitej polskiej, „Archeion”, T. I (1927), s. 4.
Bibliografia
- Biogramy uczonych polskich, część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J (red.) A. Śródka, P. Szczawiński, Wrocław 1983.
- Rybarski A., Centralny zarząd archiwalny w odrodzonej Rzeczypospolitej polskiej, „Archeion”, T. I (1927), s. 1-14.