Imisław Wroński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Imisław Wroński
Herb duchownego
Kraj działania

Zjednoczone Królestwo Polskie

Data śmierci

4 lipca 1365

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

1363-1365 (biskup płocki)

Sakra biskupia

brak danych

Imisław Wroński herbu Kościesza (zm. 4 lipca 1365) – biskup płocki w latach 1363[1]-1365, kanonik katedralny, prepozyt kolegiaty św. Michała w Płocku, kanclerz Bolesława III, księcia płockiego.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Był duchownym związanym z księciem płockim Bolesławem III, u którego pełnił funkcję kanclerza. Po śmierci księcia w 1351 związał się z dworem króla Polski Kazimierza III Wielkiego. Za jego wiedzą i zgodą został na jesieni 1357 wybrany przez kapitułę katedralną na następcę zmarłego Klemensa Pierzchały[2], a następnie zatwierdzony przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jarosława z Bogorii i Skotnik. Niemniej z powodu mianowania w październiku 1357 na urząd biskupi przez papieża Innocentego VI swojego spowiednika, dominikanina Bernarda, nie otrzymał tej godności. Dopiero w wyniku odwołania Bernarda ze stanowiska (po interwencji Kazimierza Wielkiego) jeszcze przed śmiercią Innocentego VI 12 września 1362, rozpoczęły się 13 października 1363 rozmowy Imisława z arcybiskupem praskim Arnosztem z Pardubic na temat należności finansowych dla Stolicy Apostolskiej z tytułu obsady biskupstwa. Po kilku tygodniach papież Urban V udzielił Imisławowi prowizji na biskupstwo płockie. Przez czas, kiedy biskupem był Bernard, Imisław pełnił funkcje biskupie w diecezji płockiej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Przez kapitułę katedralną wybrany na biskupa już w 1357.
  2. Według J. Wyrozumskiego, Kazimierz Wielki, Wrocław 1986, s. 124, obiór nastąpił już w czerwcu 1357. Niemniej data ta koliduje z ustalona przez P. Niteckiego, Biskupi Kościoła w Polsce..., Warszawa 2000, s. 343, datą śmierci Klemensa Pierzchały (wrzesień 1357)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]