Indygokarmin

Indygokarmin
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	sól sodowa kwasu indygo-5,5'-disulfonowego
	Inne nazwy i oznaczenia
	indygotyna, indygokarmina, karmin indygo, karmin indygowy, E132, C.I. 73015; numer WE: 212-728-8
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C16H8N2Na2O8S2
Masa molowa	466,35 g/mol
Wygląd	niebieski lub fioletowoniebieski proszek lub niebieskie granulki z miedzianym połyskiem
	Identyfikacja
Numer CAS	860-22-0
PubChem	5284351
SMILES
	C1=CC2=C(C=C1S(=O)(=O)[O-])C(=O)C(=C3C(=O)C4=C(N3)C=CC(=C4)S(=O)(=O)[O-])N2.[Na+].[Na+]
InChI
	InChI=1S/C16H10N2O8S2.2Na/c19-15-9-5-7(27(21,22)23)1-3-11(9)17-13(15)14-16(20)10-6-8(28(24,25)26)2-4-12(10)18-14;;/h1-6,17-18H,(H,21,22,23)(H,24,25,26);;/q;2*+1/p-2/b14-13+;;
	InChIKey
	KHLVKKOJDHCJMG-QDBORUFSSA-L
Właściwości
	Rozpuszczalność w wodzie
	10 g/l
	w innych rozpuszczalnikach
	etanol: praktycznie nierozpuszczalny
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie podanej karty charakterystyki
Uwaga
Zwroty H	H302
Zwroty P	brak zwrotów P
	Europejskie oznakowanie substancji
	oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne
	Na podstawie podanej karty charakterystyki
	Szkodliwy; (Xn)
Zwroty R	R22
Zwroty S	S22, S24/25
	NFPA 704
Na podstawie; podanego źródła	0 1 0
Numer RTECS	DU3000000
Dawka śmiertelna	LD50 93 mg/kg (szczur, dożylnie)
	Podobne związki
Podobne związki	dibromoindygo
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Klasyfikacja medyczna
ATC	V04 CH02
Farmakokinetyka
Działanie	diagnostyczne
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku

Indygokarmin, indygotyna – organiczny związek chemiczny, disulfonowa pochodna indyga, niebieski barwnik syntetyczny, wskaźnik pH i wskaźnik redoks. Stosowany jest w medycynie, przemyśle barwników (między innymi jako barwnik spożywczy o numerze E132) i jako odczynnik chemiczny.

Indygokarmin
pH < 11,7	⇄	pH > 14,0

Jako wskaźnik pH, w roztworach silnie zasadowych przyjmuje barwę żółtą, w innych zaś niebieską^[3]; w pH pośrednim ma barwę zieloną^[4]. Zmiana barwy zachodzi w zakresie pH 11,7–14,0^[3].

Może być stosowany jako wskaźnik redoks (niebieski w formie utlenionej, żółty w formie zredukowanej), gdyż łatwo i odwracalnie ulega redukcji do leukoindygokarminu^[5], za pomocą na przykład pyłu cynkowego^[5] lub glukozy^[4]. Podczas stopniowej redukcji cukrem w środowisku zasadowym barwa roztworu zmienia się na żółtą, poprzez pośredni związek o barwie czerwonej^[4]. Leukoindygokarmin jest czułym wskaźnikiem umożliwiającym wykrywanie tlenu^[4]^[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4 .
↑ Indigotindisulfonate sodium, [w:] ChemIDplus, United States National Library of Medicine [dostęp 2013-03-17] (ang.).
↑ ^a ^b Erwin Ross i inni: Indicator Reagents. W: Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry. Wiley-VCH, 2002. DOI: 10.1002/14356007.a14_127.
↑ ^a ^b ^c ^d Marek Ples: Chemiczne światła drogowe. Weird science. [dostęp 2014-10-27].
↑ ^a ^b ^c G. Glemser, M. Sauer: Copper (I) Acetylide. W: Handbook of Preparative Inorganic Chemistry. Georg Brauer (red.). Wyd. 2. T. 2. Nowy Jork, Londyn: Academic Press, 1965, s. 1626.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[FPX-1] Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4 .

[2] Indigotindisulfonate sodium, [w:] ChemIDplus, United States National Library of Medicine [dostęp 2013-03-17] (ang.).

[Ross-3] Erwin Ross i inni: Indicator Reagents. W: Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry. Wiley-VCH, 2002. DOI: 10.1002/14356007.a14_127.

[Ples-4] Marek Ples: Chemiczne światła drogowe. Weird science. [dostęp 2014-10-27].

[Brauer-5] G. Glemser, M. Sauer: Copper (I) Acetylide. W: Handbook of Preparative Inorganic Chemistry. Georg Brauer (red.). Wyd. 2. T. 2. Nowy Jork, Londyn: Academic Press, 1965, s. 1626.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]