Inna Dierigłazowa
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
174 cm | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Klub |
Centralny Wojskowy Klub Sportowy (CSKA) Moskwa | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Inna Wasiljewna Dierigłazowa (ros. Инна Васильевна Дериглазова, ur. 10 marca 1990 w Kurczatowie) – rosyjska florecistka, czterokrotna medalistka olimpijska i wielokrotna medalistka mistrzostw świata.
Kariera[edytuj | edytuj kod]
W 2008 roku (miała wówczas 18 lat) zdobyła tytuł mistrzyni świata juniorów, wkrótce potem wyszła za mąż i urodziła córkę. Wczesne macierzyństwo nie przeszkodziło jej w dalszym rozwoju kariery sportowej. Treningi przerwała na tydzień przed porodem by powrócić do nich dwa tygodnie po urodzeniu dziecka. Miesiąc potem zdobyła srebrny medal na mistrzostwach kraju.
Na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 2012 roku wspólnie z Aidą Szanajewą, Łarisą Korobiejnikową i Kamiłłą Gafurzianową wywalczyła srebrny medal w rywalizacji drużynowej. Na tej samej imprezie zajęła także 17. miejsce indywidualnie. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach w Rio de Janeiro zwyciężyła w rywalizacji indywidualnej, pokonując w finale Włoszkę Elisę Di Franciscę. Brała też udział w igrzyskach olimpijskich w Tokio, gdzie indywidualnie była druga, w finale przegrywając z Lee Kiefer z USA. Ponadto Rosjanki w składzie: Łarisa Korobiejnikowa, Inna Dierigłazowa, Adielina Zagidullina i Marta Martjanowa zwyciężyły w rywalizacji drużynowej.
Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw świata w zawodach drużynowych, w tym złote na MŚ w Katanii (2011), MŚ w Rio de Janeiro (2016) i MŚ w Budapeszcie (2019), srebrne na MŚ w Antalyi (2009), MŚ w Kazaniu (2014) i MŚ w Moskwie (2015) oraz brązowe podczas MŚ w Budapeszcie (2013) i MŚ w Lipsku (2017). Ponadto zwyciężała w rywalizacji indywidualnej na MŚ w Moskwie (2015), MŚ w Lipsku (2017) i MŚ w Budapeszcie (2019), a na MŚ w Budapeszcie (2013) była trzecia.
Zdobywała także złote medale mistrzostw Europy, w tym indywidualnie na mistrzostwach Europy w Legnano (2012)[1] i mistrzostwach Europy w Nowym Sadzie (2018)[2] oraz drużynowo na mistrzostwach Europy w Toruniu (2016)[3] i mistrzostwach Europy w Düsseldorfie (2019)[4].
W 2012 roku odznaczona przez władze państwowe medalem orderu „Za zasługi dla Ojczyzny”. Studiuje prawo na uniwersytecie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- GRACHEVA Inna. fie.org. [dostęp 2023-06-24]. (ang.).
- Olympedia - Inna Deriglazova. olympedia.org. [dostęp 2023-06-24]. (ang.).
