Innocenzo Cibo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Tomasz91 (dyskusja | edycje) o 13:26, 17 gru 2017. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Innocenzo Cibo
Kardynał diakon
Ilustracja
Innocenzo Cibo (po prawej)
Data i miejsce urodzenia

25 sierpnia 1491
Genua

Data i miejsce śmierci

14 kwietnia 1550
Rzym

arcybiskup Genui
Okres sprawowania

11 maja 1520 – 14 kwietnia 1550

Kamerling
Okres sprawowania

14 lipca – 13 września 1521

Wyznanie

katolicyzm

Sakra biskupia

1520

Kreacja kardynalska

23 września 1513
Leon X

Innocenzo Cibo (ur. 25 sierpnia 1491 w Genui, zm. 13 kwietnia 1550 w Rzymie) – włoski kardynał. Wnuk papieża Innocentego VIII. Syn Maddaleny de’ Medici i Franceschetto Cybo.

Mianowany kardynałem przez papieża Leona X w 1513. Kumulował w swym ręku znaczną ilość kościelnych beneficjów, był administratorem apostolskim archidiecezji St. Andrews i Edynburg w Szkocji (1513-14), Turynu (1516-17 i 1520-48), Messyny (1538-50), diecezji Marsylia (1517-30), Aleria (1518-20), Ventimiglia (lipiec – sierpień 1519), Volturara (październik – listopad 1526), Mariana i Accia na Korsyce (marzec – grudzień 1531), Beziers (od 1536), Tropea (luty – czerwiec 1538), a ponadto komendatariuszem wielu opactw i klasztorów we Francji i Włoszech. Arcybiskup Genui od 1520. Kamerling Świętego Kościoła Rzymskiego od lipca 1521, we wrześniu tego samego roku sprzedał ten urząd kardynałowi Francesco Armellini Pantalassi de’ Medici. Legat papieski w Bolonii 1524, był obecny podczas koronacji Karola V na cesarza, która miała miejsce w tym mieście w 1530. Dwukrotnie był także regentem Florencji (podczas nieobecności w mieście księcia Aleksandra 1532-33 i po jego zamordowaniu 1537) i raz regentem Massa i Carrara (w 1547). Uchodził za przyjaciela zarówno cesarza, jak i francuskiego króla Franciszka I. Protektor Niemiec w kurii rzymskiej od 1542 Jako kardynał-protodiakon 22 lutego 1550 koronował papieża Juliusza III, który mianował go legatem w Parmie i Piacenzie. Zmarł dwa miesiące później.

W życiu osobistym jego postępowanie, podobnie jak jego dziadka, było dalekie od ideału – spłodził co najmniej czwórkę nieślubnych dzieci: Elenę, Klemensa, Ricciardę i Aleksandra. Wskutek rozwiązłego życia chorował na syfilis.

Bibliografia