Ion Pacepa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 18:21, 17 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Ion Mihai Pacepa
{{{alt grafiki}}}
Pacepa w 1975
Data i miejsce urodzenia

28 października 1928
Bukareszt

Zawód, zajęcie

generał, pisarz

Multimedia w Wikimedia Commons

Ion Mihai Pacepa (ur. 28 października 1928) – dwugwiazdkowy generał, najwyższy urzędnik z Rumunii, będącej krajem bloku komunistycznego, który zdecydował się przejść na stronę Zachodu. W lipcu 1978 Pacepa był m.in. doradcą prezydenta Nicolae Ceaușescu i szefem wywiadu Rumunii. Wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i zwrócił się z prośbą o azyl polityczny do prezydenta Jimmy’ego Cartera.

Życiorys

Pacepa studiował chemię przemysłową, lecz kilka miesięcy przed ukończeniem studiów został zwerbowany przez rumuńską służbę specjalną Securitate, przez co uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera dopiero cztery lata później. W latach 1957–1960 służył jako szef placówki rumuńskiego wywiadu w RFN. W latach 1972–1978 był zastępcą szefa zagranicznej służby wywiadowczej.

W lipcu 1978 Pacepa zdradził Ceaușescu udając się do amerykańskiej ambasady w RFN, gdzie został wysłany przez dyktatora z wiadomością dla kanclerza Helmuta Schmidta. Pacepa został potajemnie przetransportowany samolotem wojskowym do bazy Andrews koło Waszyngtonu.

W październiku 1978 Pacepa otrzymał dwa wyroki śmierci od Ceaușescu, który wyznaczył dwa miliony dolarów za jego głowę. Jaser Arafat i Muammar al-Kadafi wyznaczyli dodatkowo po milionie dolarów nagrody[1]. W latach 80. XX w. Securitate wynajęła Carlosa (Szakala) by dokonał zamachu na Pacepę, za co miał otrzymać milion dolarów[2]. Carlos nie mógł odnaleźć Pacepy, lecz 21 lutego 1981 r.[1] wysadził w powietrze część głównej siedziby Radia Wolna Europa w Monachium, która transmitowała informacje o „zdradzie” Pacepy.

Następnie Pacepa, pracując dla amerykańskiego wywiadu, podejmował różne działania związane z państwami byłego bloku radzieckiego. CIA następująco opisało jego współpracę jako ważną i wyjątkową pracę na rzecz Stanów Zjednoczonych[3].

W 1987 Pacepa wydał książkę Czerwone Horyzonty: Kroniki Szefa Komunistycznego Wywiadu, której fragmenty były regularnie odczytywane w Radiu Wolna Europa, wzbudzając ogromne zainteresowanie Rumunów. 25 grudnia 1989 Ceaușescu i jego żona, Elena, zostali skazani na śmierć w procesie, któremu większość dowodów pogrążających dyktatorów przysporzyły Czerwone Horyzonty. Następnego dnia pierwszy fragment książki został umieszczony w nowej oficjalnej rumuńskiej gazecie Adevărul (Prawda), która donosiła, że książka ta odegrała niezaprzeczalną rolę w obaleniu dyktatury Ceaușescu, zgodnie z informacją na tylnej okładce drugiego wydania książki, opublikowanego w 1990 Czerwone Horyzonty zostały opublikowane w 27 krajach i wciąż drukowane są nowe wydania.

W 1993 Pacepa opublikował Dziedzictwo Kremla, w której to książce próbował pokazać, że jego rodzimy kraj nie musi egzystować jako komunistyczne państwo policyjne. W 1999 wydał on Czarną Księgę Securitate, która stała się bestsellerem w Rumunii. Pacepa czasami pisuje do konserwatywnych amerykańskich gazet, takich jak „National Review”, „FrontLine”, „The Wall Street Journal” czy „The Washington Times”.

7 lipca 1999 Najwyższy Sąd Rumunii unieważnił wyrok śmierci Pacepy, przywracając mu odznaczenia wojskowe i zwracając majątek skonfiskowany podczas rządów Ceaușescu. Jednak nie zostało to zaakceptowane przez rząd Radu Vasile, który wciąż składał się z byłych podwładnych Pacepy. Zachodnie artykuły głosiły, że Rumunia wciąż nie jest państwem prawa. W grudniu 2004 r. rząd Rumunii przywrócił Pacepie stopień generała.

W styczniu 2007 Pacepa opublikował w „National Review” artykuł, w którym twierdzi, że brał udział w zmontowanej przez KGB operacji mającej na celu oczernienie Piusa XII jako sympatyka nazistów, antysemitę zachęcającego Hitlera do przeprowadzenia Holocaustu[4], ten temat poruszył także w książce Dezinformacja.

Publikacje

Książki

Artykuły

  • Znałem Arafata, 2002
  • Człowiek KGB, 2003
  • Rozmowa Khaddafisa, 2005
  • Dwoistość Putina, 2005

Przypisy

  1. ↑ a b Alfred Regnery: Book Inspired Counter-Revolution. Human Events, 2002.
  2. ↑ The Securitate Arsenal for Carlos. „Ziua Bukareszt”, 2004.  (rum.).
  3. ↑ Arnaud de Borchgrave: Czerwona przeszłość w obecnej Rumunii. The Washington Times, 2004-01-13. [dostęp 2009-10-03]. (ang.).
  4. ↑ Moscow’s Assault on the Vatican – Ion Mihai Pacepa – National Review Online.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ion_Pacepa&oldid=51690743”