Irena Asanina
| Cesarzowa bizantyńska | |
| Okres | |
|---|---|
| Jako żona | |
| Koronacja | |
| Poprzedniczka |
Anna Sabaudzka |
| Następczyni |
Teodora Kantakuzena |
| Dane biograficzne | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Dzieci | |
Irena Asanina – cesarzowa bizantyńska, żona cesarza Jana VI Kantakuzena.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Irena była wnuczką cara Iwana Asena III, a córką despoty Morei Andronika Asena i jego żony Tarchanaiotissy. Poślubiła Jana Kantakuzena przed 1320 rokiem[1]. Od 1341 roku, kiedy Jan Kantakuzen pozwolił ogłosić się w Didymotyce cesarzem, jej imię było wymieniane jako imię oficjalnej cesarzowej w dokumentach wystawianych przez kancelarię Kantakuzena[2]. Oficjalna koronacja pary cesarskiej nastąpiła dopiero 13 maja 1347 roku[3]. W listopadzie 1354 roku po zdobyciu Konstantynopola przez Jana V Paleologa, Jan Kantakuzen abdykował i wstąpił do klasztoru Mangana[4]. Irena, która również przywdziała habit i imię Eugenii, zmarła jeszcze w tym samym roku w klasztorze świętej Marty[1].
Irena urodziła sześcioro dzieci:
- Mateusz – cesarz bizantyński w latach 1353–1357, despota Morei w latach 1380–1383
- Manuel – despota Morei w latach 1348–1380
- Maria Kantakuzena – latem 1342 roku poślubiła Nicefora II Orsiniego, despotę Epiru, zdetronizowanego przez ojca i przetrzymywanego w Tesalonice. Została przez niego oddalona w 1356/1357 roku. W 1359 roku powróciła do Konstantynopola, gdzie zmarła jako mniszka po 1379 roku.
- Teodora – latem 1346 roku została trzecią żoną sułtana Orchana. Odmówiła przejścia na islam. Po śmierci męża powróciła do Konstantynopola. Była więziona przez cesarza Andronika IV około 1379/1381 roku.
- Helena (1333–1396) – 28/29 maja 1347 roku poślubiła cesarza Jana V Paleologa. Jej ślub miał umocnić kontrolę Jana VI Kantakuzena nad pokonanym rywalem. Została uwięziona przez cesarza Andronika IV około 1379/1381 roku. Zmarła jako mniszka Hypomona 10 grudnia 1396 roku
- Andronik (1334–1347) – uwięziony w latach 1341–1342 w czasie wojny domowej, zmarł w czasie epidemii w 1347 roku[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Ch. Cawley: Medieval Lands.
- ↑ G. Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. s. 473.
- ↑ G. Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. s. 481.
- ↑ G. Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. s. 487.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ch. Cawley: Medieval Lands. Foundation for Medieval Genealogy, 2006–2007.
- John Fine: The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor: University of Michigan Press, 1994. ISBN 0-472-10079-3.
- G. Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.