Isidro Gomá y Tomá

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	2 października 1927
Konsekrator	Francisco de Asís Vidal y Barraquer
Współkonsekratorzy	Valentín Comellas y Santamaría; Manuel Irurita y Almándoz
Konsekrowani biskupi
Gregorio Modrego y Casaus	1936

Isidro Gomá y Tomá
	Kardynał prezbiter
	Ut ecclesia aedificationem accipiat
Kraj działania	Hiszpania
Data i miejsce urodzenia	19 grudnia 1869 ; La Riba
Data i miejsce śmierci	22 sierpnia 1940 ; Toledo
Miejsce pochówku	Katedra Najświętszej Marii Panny w Toledo
	Arcybiskup Toledo
Okres sprawowania	1933–1940
	Prymas Hiszpanii
Okres sprawowania	12 kwietnia 1933–22 sierpnia 1940
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	8 czerwca 1895
Nominacja biskupia	20 czerwca 1927
Sakra biskupia	2 października 1927
Kreacja kardynalska	16 grudnia 1935; Pius XI
Kościół tytularny	San Pietro in Montorio
	Multimedia w Wikimedia Commons

Isidro Gomá y Tomá (ur. 19 grudnia 1869 w La Riba, zm. 22 sierpnia 1940 w Toledo) – hiszpański duchowny katolicki, kardynał, arcybiskup Toledo i prymas Hiszpanii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Święcenia kapłańskie przyjął 8 czerwca 1895 roku w Tarragonie z rąk abp. Tomása Costy y Fornaguery arcybiskupa Tarragony. Profesor łaciny w seminarium duchownym Tarragony w latach 1897 - 1899 i w latach 1899 - 1906 jej rektor. 20 czerwca 1927 roku otrzymał nominację na biskupa Tarazona. Sakrę biskupią przyjął 2 października 1927 roku w archikatedrze metropolitalnej Tarragony z rąk kard. Francisco de Asís Vidal y Barraquer arcybiskupa Tarragony. Mianowany administratorem apostolskim diecezji Tudela od grudnia 1927 roku do czerwca 1933 roku. 12 kwietnia 1933 roku przeniesiony na stolicę metropolitalną prymasów Hiszpanii w Toledo. Od czerwca 1933 roku mianowany także administratorem apostolskim Tarazona do lipca 1935 roku. Na konsystorzu 16 grudnia 1935 roku papież Pius XI wyniósł go do godności kardynalskiej z tytułem kardynała prezbitera San Pietro in Montorio. Uczestnik konklawe z 1939 roku, które wybrało na papieża Piusa XII. Zmarł 22 sierpnia 1940 roku w Toledo.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy. www2.fiu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-19)].
Sylwetka na stronie Davida M Cheneya

Zmarli kardynałowie (XX–XXI wiek)	Sebastián Herrero (1903) Rafael Merry del Val (1903) Marcelo Spínola (1905) Gregorio Aguirre García (1907) José Cos y Macho (1911) Enrique Almaraz Santos (1911) Victoriano Guisasola (1914) Juan Soldevilla (1919) Joan Baptista Benlloch (1921) Francisco Vidal Barraquer (1921) Enrique Reig Casanova (1922) Eustaquio Ilundáin (1925) Vicente Casanova (1925) Pedro Segura (1927) Isidro Gomá (1935) Enrique Pla y Deniel (1946) Agustín Parrado García (1946) Manuel Arce y Ochotorena (1946) Benjamín de Arriba Castro (1953) Fernando Quiroga Palacios (1953) José María Bueno Monreal (1958) Arcadio Larraona (1959) Anselmo Albareda (1962) Ángel Herrera Oria (1965) Vicente Enrique y Tarancón (1969) Arturo Tabera Araoz (1969) Marcelo González Martín (1973) Narciso Jubany (1973) Ángel Suquía (1985) Antonio María Javierre Ortas (1988) Eduardo Martínez Somalo (1988) Ricard Maria Carles (1994) Francisco Álvarez Martínez (2001) Carlos Amigo (2003) Agustín García-Gasco (2007) Urbano Navarrete (2007) José Manuel Estepa Llaurens (2010) Fernando Sebastián Aguilar (2014)
Żyjący kardynałowie bez uprawnień elektorskich	Antonio María Rouco Varela (1998) Julián Herranz Casado (2003) Lluís Martínez Sistach (2007) Santos Abril (2012) Ricardo Blázquez (2015) Luis Ladaria Ferrer (2018) Aquilino Bocos Merino (2018)
Żyjący kardynałowie elektorzy	Antonio Cañizares (2006) Carlos Osoro (2016) Juan José Omella (2017) Miguel Ángel Ayuso Guixot (2019) Cristóbal López Romero (2019) Fernando Vérgez Alzaga (2022) José Cobo Cano (2023) Ángel Fernández Artime (2023)