It’s All Over Now, Baby Blue

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
It’s All Over Now, Baby Blue
Wykonawca utworu
z albumu Bringing It All Back Home
Bob Dylan
Wydany

22 marca 1965

Nagrywany

15 stycznia 1965

Gatunek

folk rock

Długość

4:12

Twórca

Bob Dylan

Producent

Tom Wilson

Wydawnictwo

Columbia Records

It’s All Over Now, Baby Blue – piosenka skomponowana przez Boba Dylana, nagrana przez niego w styczniu i wydana na albumie Bringing It All Back Home w marcu 1965 r.

Historia i charakter utworu[edytuj | edytuj kod]

"It’s All Over Now, Baby Blue” pozostaje do dziś jednym z najpopularniejszych utworów Dylana i zarazem utworem niezwykle wieloznacznym, dającym się wielorako interpretować.

Może być pożegnaniem z kobietą, przyjacielem, byłym przyjacielem, z polityczną lewicą, a nawet z własną (lub też czyjąś) niewinnością. Może być rozpatrywany jako kołysanka, ale także jako pieśń przebudzenia...

Świat przedstawiony w tym utworze jest światem zimnym, w którym nic nie jest pewne i niczego nie można przewidzieć. Głos Dylana przekazuje jego ból i swoistą nadzieję (w ciemnych barwach) i mocne emocje, które wyhamowuje zamieniając je w kruche poddanie się.

Dylan skomponował tę piosenkę w krytycznym momencie swojego rozwoju duchowego (jako człowieka) i rozwoju kariery (jako artysty). Przechodził z utworów typu „wskazywanie palcem” do utworów surrealistycznych, które wykazywały nawet solipsyzm ich autora.

Chociaż tytuł sugeruje, że jest to utwór o pożegnaniach, to jest to przede wszystkim utwór o nowych początkach. Typowym przykładem tego są wersy

Forget the dead you've left, they will not follow you
Strike another match, go start anew
(pol. zapomnij zmarłych, których pozostawiłeś, nie pójdą za tobą/odpal kolejną zapałkę, zacznij od nowa)

To ewidentnie nie jest epitafium, tylko wezwanie do nowego życia.

Piosenka ta wykazuje wpływ teorii Carla Junga o synchroniczności – filozofii czy technice obserwacyjnej, będącej pewnego rodzaju sztuką „przypadkowego” odkrywania rzeczy dobrych i pełnych znaczenia. Jung pisze o tym w związku z chińską księgą Yijing, która w latach 60. stała się niezwykle popularna w świecie zachodnim i bez wątpienia była znana także Dylanowi[1].

W utworze tym występuje także spora liczba symboli i postaci, które je ucieleśniają (np. your orphan with his gun; pol. twój sierota ze swoim rewolwerem). Co charakterystyczne – wszystkie są potencjalnie groźna dla „adresata” piosenki. Ale jest to świat, w którym nawet „dywan rusza się pod tobą”.

Dylan skomponował „It’s All Over Now, Baby Blue” najpewniej na początku stycznia 1965 r. Sam wskazał, że wpływ na niego miała piosenka „Baby Blue” Gene’a Vincenta, chociaż Dylanowski utwór jest właściwie jej antytezą.

Podzielone wśród krytyków i fanów są sugestie odnośnie do tytułowego „Baby Blue”.

Niektórzy sugerują niebieskookiego Paula Claytona, przyjaciela nowojorskiego Dylana z wczesnych lat 60. Był on piosenkarzem folkowym i zbieraczem folklorystycznym. To właśnie on zagrał Dylanowi „Scarlet Ribbons for Her Hair”, co przyczyniło się do powstania melodii „Don’t Think Twice, It’s All Right”. Był on niezwykle przywiązany do Dylana (dokładnie w takim samym stopniu jak Dylan do Woody’ego Guthrie). Niektórzy uważają, że był gejem. Clayton popełnił samobójstwo 30 marca 1967 r. Inni natomiast sugerują, że adresatem utworu jest inny przyjaciel Dylana z tego wczesnego nowojorskiego okresu – Dawid Blue. Pojawił się on na okładce albumu „The Basement Tapes” (siedzi na podłodze w pierwszym rzędzie ze złożonymi dłońmi) oraz zagrał ważną rolę w filmie Dylana z 1978 r. Renaldo & Clara.

Podczas koncertów piosenka ta była wykonywana głównie w akustycznych solowych wersjach. W 1978 r. została ona jednak zaaranżowana bardziej w stylu rockandrollowym, co nadało jej bardziej optymistycznego wydźwięku. W latach 80. Dylan powrócił znów do solowej akustycznej wersji. Od 2003 r. piosenka była wykonywana przez zespół, z mocnym akcentem na partie fortepianowe, z łagodną aranżacją wydobywająca wszystkie subtelności kompozycji.

Sesje i koncerty Dylana, na których wykonywał ten utwór[edytuj | edytuj kod]

1965[edytuj | edytuj kod]

1966[edytuj | edytuj kod]

1974[edytuj | edytuj kod]

Tournée po USA z grupą The Band; pierwsze tournée Dylana od maja 1966 r.

1975[edytuj | edytuj kod]

Tournée Rolling Thunder Revue

1978[edytuj | edytuj kod]

Światowe Tournée 1978. Od 20 lutego 1978 do 16 grudnia 1978. Cała światowa tura koncertowa Dylana liczyła 114 koncertów. Utwór ten był wykonywany dopiero od 41 koncertu

1980[edytuj | edytuj kod]

A Musical Retrospective Tour (pocz. 9 listopada 1980)
  • 11 listopada 1980 – koncert w „Fox Warfield Theater” w San Francisco w stanie Kalifornia, USA
  • 16 listopada 1980 – koncert w „Fox Warfield Theater” w San Francisco w stanie Kalifornia, USA
  • 18 listopada 1980 – koncert w „Fox Warfield Theater” w San Francisco w stanie Kalifornia, USA
  • 19 listopada 1980 – koncert w „Fox Warfield Theater” w San Francisco w stanie Kalifornia, USA
  • 24 listopada 1980 – koncert w „Community Center” w Tucson w stanie Arizona, USA
  • 26 listopada 1980 – koncert w „Golden Hall” w San Diego w Kalifornii, USA
  • 30 listopada 1980 – koncert w „Paramount Northwest Theatre” w Seattle w stanie Waszyngton, USA
  • 3 grudnia 1980 – koncert w „Paramount Theatre” w Portlandzie w stanie Oregon, USA

1981[edytuj | edytuj kod]

Letnie amerykańskie tournée 1981 (pocz. 10 czerwca 1981)
Letnie europejskie tournée (pocz. 21 czerwca 1981)
Jesienne amerykańskie i kanadyjskie tournée (pocz. 16 października 1981)
  • 16 października 1981 – koncert w „Mecca Auditorium” na University of Wisconsin w Milwaukee, stan Wisconsin, USA

1984[edytuj | edytuj kod]

Europejskie tournée 1984 (pocz. 28 maja 1984)

1986[edytuj | edytuj kod]

2. Letnie tournée po USA (pocz. 9 czerwca 1986)
  • 2 lipca 1986 – koncert grupy Grateful Dead w „Rubber Bowl” w Akron w stanie Ohio w USA
  • 7 lipca 1986 – koncert grupy Grateful Dead na „RFK Stadium” w Waszyngtonie w Dystrykcie Columbii w USA
Dylan dołączył do Grateful Dead (występowali tego samego dnia na tych samych scenach) i wspólnie wykonali kilka utworów.

1987[edytuj | edytuj kod]

Tournée Boba Dylana i Grateful Dead (pocz. 4 lipca 1987)
Tournée Świątynie w płomieniach (pocz. 5 września 1987)

1988[edytuj | edytuj kod]

Nigdy nie kończące się tournée (pocz. 7 czerwca 1988). Wszystkie koncerty Dylana od tego momentu są częścią „Nigdy niekończącego się tournée”.
Interstate 88 I
Część pierwsza: Letnie tournée po Kanadzie i USA
Interstate 88 II
Część druga: Letnie tournée po Północnej Ameryce (pocz. 18 sierpnia 1988)
  • 21 sierpnia 1988 – koncert w „Pacific Coliseum”, Vancouver, Kolumbia Brytyjska, Kanada
  • 8 września 1988 – koncert w „Broome County Veterans Memorial Arena”, Binghamton, Nowy Jork, USA
  • 10 września 1988 – koncert w „Waterloo Village”, Stanhope, New Jersey, USA
  • 13 września 1988 – koncert w „Civic Arena”, Pittsburgh, Virginia, USA
  • 19 września 1988 – koncert w „University Hall”, Charlottesville, Virginia, USA.

1989[edytuj | edytuj kod]

Część czwarta: Letnie europejskie tournée 1989 (pocz. 27 maja 1989)
  • 27 maja 1989 – koncert w „Christinehofs Slottspark, Christinehofs Slott, Skania, Szwecja
  • 4 czerwca 1989 – koncert w „Simmonscourt, R.D.S.”, Dublin, Irlandia
  • 11 czerwca 1989 – koncert w „Voorst Nationaal”, Bruksela, Belgia
Część piąta: Letnie tournée po Ameryce Północnej (pocz. 1 lipca 1989)
  • 6 lipca 1989 – koncert w „Howard C. Baldwin Memorial Pavilion”, Meadowbrook, Rochester Hills, Michigan
  • 25 lipca 1989 – koncert w „Fingerlakes Performinga Arts Center”, Canandaigua, Nowy Jork
  • 30 lipca 1989 – koncert w „Ottawa Civic Centre Arena”, Ottawa, Ontario, Kanada
  • 5 sierpnia 1989 – koncert w „Welsh Auditorium”, Grand Rapids, Michigan, USA
  • 9 sierpnia 1989 – koncert w „The Muny”, Forest Park, St. Louis, Missouri, USA
  • 13 sierpnia 1989 – koncert w „The Paladium”, Carowinds Amusement Park, Charlotte, Karolina Północna, USA
  • 15 sierpnia 1989 – koncert w „Troy G. Chastain Memorial Park Amphitheatre”, Atlanta, Georgia, USA
  • 18 sierpnia 1989 – koncert w „Freedom Hall”, Louisville, Kentucky, USA
  • 23 sierpnia 1989 – koncert w „The Zoo Ampihitheatre”, Oklahoma City, Oklahoma, USA
  • 25 sierpnia 1989 – koncert w „Kiefer UNO Lakefront Arena”, Nowy Orlean, Luizjana, USA
  • 31 sierpnia 1989 – koncert w „Fiddler’s Green”, Englewood, Kolorado, USA
  • 1 września 1989 – koncert w „Park West” w Park City w stanie Utah, USA
  • 3 września 1989 – koncert w „Greek Theatre”, University of California, Berkeley, Kalifornia, USA
  • 6 września 1989 – koncert w „Starlight Bowl”, San Diego, Kalifornia, USA
  • 8 września 1989 – koncert w „Pacific Amphitheater”, Costa Mesa, Kalifornia, USA
  • 9 września 1989 – koncert w „Greek Theatre”, Hollywood, Los Angeles, Kalifornia, USA
Część szósta: Jesienne tournée po USA (pocz. 10 października 1989)
  • 10 października 1989 – koncert w „The Beacon Theatre”, Nowy Jork, Nowy Jork, USA
  • 15 października 1989 – koncert w „The Tower Theatre”, Upper Darby, Pensylwania, USA
  • 17 października 1989 – koncert w „Constitution Hall”, Waszyngton, Dystrykt Kolumbia, USA
  • 25 października 1989 – koncert w „The Opera House”, Boston, Massachusetts, USA
  • 2 listopada 1989 – koncert w „State Theater”, Cleveland, Ohio, USA
  • 6 listopada 1989 – koncert w „Cassell Coliseum” na Virginia Polytechnic Institue w Blacksburgu w stanie Wirginia
  • 8 listopada 1989 – koncert w „Duke University”, Durham, Karolina Północna, USA
  • 12 listopada 1989 – koncert w „Sunrise Musical Theater”, Miami, Floryda, USA
  • 14 listopada 1989 – koncert w „Festival Hall”, Tampa Bay Performing Arts Center, Tampa, Floryda, USA

Dyskografia i wideografia[edytuj | edytuj kod]

Dyski
Film

Wersje innych artystów[edytuj | edytuj kod]

  • Joan BaezFarewell, Angelina (1965); Golden Hour (1972); Greatest Hits (1973); Live at Newport (1996); Vanguard Sessions: Baez Sings Dylan (1998)
  • The ByrdsTurn! Turn! Turn! (1965); Ballad of Easy Rider (1969); Byrds Play Dylan (1980); The Byrds (1990)
  • Barry McGuireEve of Destruction (1965)
  • Cops & Robbers – singel (1965)
  • The Grateful DeadVintage Dead (1970); Dick's Picks, Volume 9 (1998); Postcards of the Hanging: Grateful Dead Perform the Songs of Bob Dylan (2002)
  • Them – singiel (Decca, 1966), Them Again (1966); Basquiat: Original Soundtrck (1994)
  • The Chocolate Watch Band – The Inner Mystique (1967)
  • Druids of Stonehenge – Creation (1967)
  • Thirteenth Floor Eleeators – Easter Everywhere (1968)
  • Dion – Wonder Where I'm Bound (1969); The Road I'm On: Retrospective (1997)
  • Danny Cox – Birth Announcement (1969)
  • Bold – Bold (1970)
  • Leon RussellLeon Russell and the Shelter People (1971)
  • Turley Richards – Expressions (1971)
  • Judy Nash – The Night They Drove Old Dixie Down (1972)
  • Manfred MannGlorified Magnified (1972)
  • The AnimalsBefore We Were So Rudely Interrupted (1976)
  • Little Bob Story – High Time (1976)
  • Graham BonnetGraham Bonnet (1977)
  • Link WrayBullshot (1979)
  • Flash – My Generation (1983)
  • Ap Daalmeijer – Studio (1983)
  • Marianne FaithfullRich Kid Blues (1985)
  • Falco – Falco 3 (1986)
  • Shadowland – Shadowland (1989)
  • Richie HavensSings Beatles and Dylan (1990)
  • Steven Keene – Keene on Dylan (1990)
  • Energy Orchard – Stop the Machine (1992)
  • The Famous Charisma Box – Famous Charisma Box (1993)
  • Van MorrisonBest of Van Morrison, Volume 2 (1993)
  • Tom Constanten – Morning Dew (1993)
  • Cops & Robbers na albumie różnych wykonawców The Songs of Bob Dylan (1993)
  • Judy CollinsJudy Sings Dylan... Just Like a Woman (1993)
  • Phil Carmen – Bob Dylan’s Dream (1996)
  • Roger ChapmanKiss My Soul (1996)
  • West Coast Pop Art Experimental Band – Volume One (1997)
  • Country Gentlemen – Early Rebel Recordings 1962–1971 (1998)
  • HoleCelebrity Skin (1998); The Crow (2000)
  • Jimmy LaFave – Trail (1999)
  • Steve HowePortraits of Bob Dylan (1999)
  • Andy Hill – It Takes a Lot to Laugh (2000)
  • Rolling Thunder – The Never Ending Rehearsal (2000)
  • Stephen Cummings – The Woodstock Sessions: Songs of Bob Dylan (2000)
  • Kelly Hogan na albumie różnych wykonawców A Tribute to Bob Dylan, Volume 3: The Times They Are a-Changin’ (2000)
  • Michel Montecrossa – Jet Pilot (2000)
  • The Blues Doctor – Backs Bobby Dylan (2001)
  • 2 of Us – From Zimmermann to Genghis Khan (2001)
  • Cops & Robbers na albumie różnych wykonawców It Ain’t Me Babe -Zimmerman Framed: The Songs of Bob Dylan (2001)
  • Barb Jungr – Every Grain of Sand: Barb Jungr Sings Bob Dylan (2001)
  • Bryan FerryFrantic (2002)
  • Robyn HitchcockRobyn Sings (2002)
  • Joni MitchellThe Word (2003)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wstęp Carla Junga do Yijing przetłumaczonej i wydanej w 1949 r. przez Richarda Wilhelma. Str. xxi-xxxix w wyd. z 1990

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]