Iwan Połbin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwan Połbin
Иван Полбин
Ilustracja
generał major pilot generał major pilot
Pełne imię i nazwisko

Iwan Siemionowicz Połbin

Data i miejsce urodzenia

14 stycznia 1905
Rtiszczewo-Kamienka, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

11 lutego 1945
Wrocław, III Rzesza

Przebieg służby
Lata służby

1927–1945

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Stanowiska

d-ca 6 Gw. Korpusu Lotnictwa Bombowego

Główne wojny i bitwy

bitwa nad Chałchin-Goł;
II wojna światowa:

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku RadzieckiegoZłota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order LeninaOrder Lenina Order Czerwonego SztandaruOrder Czerwonego SztandaruOrder Suworowa II klasy (ZSRR)Order Bohdana Chmielnickiego II klasyOrder Wojny Ojczyźnianej I klasyOrder Czerwonej Gwiazdy
Postać gen. Iwana Połbina na znaczku pocztowym z okresu Związku Radzieckiego.

Iwan Siemionowicz Połbin, ros. Иван Семёнович Полбин (ur. 1 stycznia?/14 stycznia 1905 w Rtiszczewie-Kamience, zm. 11 lutego 1945 we Wrocławiu) – radziecki dowódca wojskowy, generał major lotnictwa, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1942, 1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we wsi Rtiszczewo-Kamienka (od 1965 – Połbino), obecnie w rejonie majnskim obwodu uljanowskiego. W 1918 opuścił rodzinną wieś i zaczął pracować w brygadzie naprawczej na kolei. Wstąpił wtedy do Komsomołu. W 1927 wcielony do Armii Czerwonej. Następnie skierowany do wojskowej szkoły pilotów w Orenburgu, którą ukończył z wyróżnieniem w 1931. Po ukończeniu szkoły skierowany do lotnictwa bombowego na Dalekim Wschodzie. Pełnił tam służbę do 1941. W 1939 brał udział w walkach nad Chałchin-Goł.

W 1941 został dowódcą 150. pułku lotnictwa bombowego i po ataku Niemiec na ZSRR walczył w rejonie Smoleńska, Wielkich Łuków i Rżewa, w 1942 dowodził tym pułkiem w trakcie bitwy stalingradzkiej. Za walki w trakcie tej bitwy otrzymał 23 listopada 1942 r. tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. W grudniu 1942 został dowódcą 301 Dywizji Lotnictwa Bombowego, a następnie od kwietnia 1943 dowódcą 1. Korpusu Lotnictwa Bombowego (przemianowany później na 6 Gwardyjski Korpus Lotnictwa Bombowego).

20 października 1943 dowodząc grupą 17 samolotów bombowych Pe-2 i 17 samolotów myśliwskich, gdy napotkał grupę niemieckich samolotów bombowych w czasie gdy samoloty myśliwskie nawiązały walkę z osłoną niemieckich samolotów bombowych wydał rozkaz zaatakowania przez samoloty bombowe Pe-2 bronią pokładową niemieckich samolotów bombowych[1]. Był to pierwszy przypadek w lotnictwie radzieckim takiego użycia samolotów bombowych[2]. W trakcie tej walki lotnicy radzieccy zestrzelili 13 samolotów, z tego 6 zestrzeliły samoloty Pe-2, przy stracie 3 własnych maszyn[1].

Dowodzony przez niego korpus wziął udział w operacji lwowsko-sandomierskiej 1 Frontu Ukraińskiego w 1944, atakował szlaki komunikacyjne w rejonie Kielc i Rzeszowa. W operacji wiślańsko-odrzańskiej dowodził 6 Korpusem Lotnictwa Bombowego Gwardii w składzie 1. Frontu Ukraińskiego. 11 lutego 1945 dowodził w powietrzu grupą 9 samolotów Pe-2, która zaatakowała baterię artylerii znajdującą się we Wrocławiu i ostrzeliwującą nacierające na miasto oddziały. W trakcie ataku samolot pilotowany przez Połbina został trafiony pociskiem i rozbił się, był to jego 157 lot bojowy. Cała załoga zginęła.

6 kwietnia 1945 pośmiertnie nadano mu po raz drugi tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. 5 maja 1980 odsłonięto symboliczną mogiłę Iwana Połbina na cmentarzu oficerów radzieckich na Partynicach we Wrocławiu. Jego imię nosi także jedna z ulic na wrocławskim osiedlu Kozanów.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b T. Malinowski Lotnicy świata str. 198.
  2. Wniosek nagrodowy dowódcy 2 Armii Lotniczej gen. płk. S. Krasowskiego z 10 lutego 1945.
  3. Указ Президиума Верховного Совета СССР «О присвоении звания Героя Советского Союза начальствующему составу Красной Армии» от 23 ноября 1942 года // Ведомости Верховного Совета Союза Советских Социалистических Республик : газета. — 1942. — 12 декабря (№ 44 (203)). — С. 1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]