Izabela Jaruga-Nowacka

Izabela Jaruga-Nowacka

Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1950 Gdańsk
Data i miejsce śmierci	10 kwietnia 2010 Smoleńsk
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 2 maja 2004 do 31 października 2005
Przynależność polityczna	Unia Pracy / Unia Lewicy
Minister polityki społecznej
Okres	od 24 listopada 2004 do 31 października 2005
Przynależność polityczna	Unia Pracy / Unia Lewicy
Poprzednik	Krzysztof Pater
Następca	Krzysztof Michałkiewicz
Minister-członek Rady Ministrów
Okres	od 2 maja 2004 do 24 listopada 2004
Przynależność polityczna	Unia Pracy
Przewodniczący Unii Pracy
Okres	od 24 kwietnia 2004 do 19 kwietnia 2005
Przynależność polityczna	Unia Pracy
Poprzednik	Marek Pol
Następca	Andrzej Spychalski
Posłanka VI kadencji Sejmu
Okres	od 5 listopada 2007 do 10 kwietnia 2010
Przynależność polityczna	Lewica
Odznaczenia

Rodzinny grób posłanki na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Izabela Walentyna Jaruga-Nowacka (ur. 23 sierpnia 1950 w Gdańsku, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polska polityk, posłanka na Sejm II, IV, V i VI kadencji, przewodnicząca Unii Pracy i Unii Lewicy, wicepremier w pierwszym i drugim rządzie Marka Belki.

Życiorys

Absolwentka XXVIII Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Kochanowskiego w Warszawie. Ukończyła studia etnograficzne na Uniwersytecie Warszawskim, później pracowała w Instytucie Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego (1974–1976) i w Polskiej Akademii Nauk (Instytut Krajów Socjalistycznych, 1976–1986).

Kariera polityczna

W okresie PRL nie należała do organizacji politycznych. Aktywność polityczną rozpoczęła od działań związanych z obroną praw człowieka, w tym szczególnie praw kobiet. Od połowy lat 80. działała w Lidze Kobiet Polskich. Przez dwie kadencje pełniła funkcję przewodniczącej zarządu głównego tej organizacji. W 1991 przystąpiła do Ruchu Demokratyczno-Społecznego, z którego listy wyborczej w tym samym roku bezskutecznie kandydowała w wyborach parlamentarnych.

W 1993 z listy Unii Pracy została posłanką na Sejm II kadencji. Pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Sejmowej Komisji Edukacji, Nauki i Postępu Technicznego. Była jedną z dwóch posłanek wchodzących w skład delegacji Sejmu RP do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Przewodniczyła też polsko-mongolskiej grupie parlamentarnej (Mongolią zajmowała się naukowo pracując w Polskiej Akademii Nauk).

Do Sejmu ponownie została wybrana w 2001, uzyskała mandat w okręgu gdyńskim z listy koalicji Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy liczbą 23 666 głosów. Przez dwa miesiące była członkinią Komisji Kultury i Środków Przekazu. 29 listopada 2001 została sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w rządzie Leszka Millera, miesiąc później objęła stanowisko Pełnomocnika Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn. Pracowała nad przyjęciem przez rząd w 2002 II Krajowego Programu Działań na Rzecz Kobiet.

W pierwszym i drugim rządzie Marka Belki została ministrem-członkiem Rady Ministrów oraz drugim, obok Jerzego Hausnera, wicepremierem (ds. komunikacji społecznej). Zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z 11 maja 2004 do jej zadań należała m.in. koordynacja prac Rady Ministrów w zakresie polityki społecznej, równego statusu kobiet i mężczyzn oraz przeciwdziałania dyskryminacji, sprawowanie nadzoru, w zakresie wyznaczonym przez Prezesa Rady Ministrów, nad działalnością Rządowego Centrum Studiów Strategicznych oraz Pełnomocnika Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn.

Z Unii Pracy odeszła 19 kwietnia 2005, przystępując do założonej przez siebie partii o nazwie Unia Lewicy. Była członkinią komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich w 2005. W wyborach do Sejmu w tym samym roku po raz trzeci została posłanką, kandydując z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W grudniu 2005 wystąpiła z Unii Lewicy. Do końca życia pozostała osobą bezpartyjną.

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz czwarty uzyskała mandat poselski, kandydując z listy koalicji Lewica i Demokraci i otrzymując 14 827 głosów. Od 22 kwietnia 2008 zasiadała w klubie Lewica.

Zginęła 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 22 kwietnia 2010 w kościele św. Karola Boromeusza. Izabela Jaruga-Nowacka została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Działalność i poglądy

Działała na rzecz równouprawnienia kobiet, uczestniczyła w tzw. Manifach, państwa neutralnego światopoglądowo oraz zapewnienia równych szans startu życiowego młodzieży poprzez dostępność edukacji. Deklarowała poglądy feministyczne. Wraz ze Zbigniewem Bujakiem prowadziła w 1991 akcję na rzecz referendum w sprawie karalności przerywania ciąży. Uczestniczyła w demonstracjach na rzecz praw osób LGBT.

Określała się jako „polityk”, „ministra”, „wicepremierka”. Promowała wprowadzanie i upowszechnianie żeńskich form językowych dla nazywania tego rodzaju wysokich stanowisk politycznych.

Odznaczenia i wyróżnienia

16 kwietnia 2010 została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Odrodzenia Polski.

W 2001 uhonorowana nagrodą Tęczowego Lauru (za odwagę w głoszonych poglądach i wsparcie udzielane inicjatywom służącym przełamywaniu nietolerancji i ograniczoności społeczeństwa).

Upamiętnienie

W 2010 odsłonięto poświęconą jej tablicę pamiątkową na gmachu Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej w Warszawie. W 2011 została założona Fundacja im. Izabeli Jarugi-Nowackiej, promująca działania równościowe i przeciwdziałająca wykluczeniu.

W 2017 w 67. rocznicę urodzin Izabeli Jarugi-Nowackiej jej imieniem nazwane zostało rondo w Słupsku.

Poświęcono jej również publikację pt. Drogi równości. Izabela Jaruga-Nowacka – polityk, feministka, działaczka lewicy.

Życie prywatne

Była żoną Jerzego Nowackiego, rektora Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych w Warszawie. Miała dwie córki: Barbarę i Katarzynę.

Publikacje

• Izabela Jaruga-Nowacka, Alfabet Jarugi-Nowackiej, Instytut Wydawniczy „Książka i Prasa” 2005, ISBN 83-88353-76-4.
• Izabela Jaruga-Nowacka, Kobieca strona polityki, w: Jan Osiecki, Polaków rozmowy o polityce, Prószyński i S-ka 2010, ISBN 978-83-7648-469-3.

Bibliografia

• Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 10 kwietnia 2010].