Izopatia

Izopatia, izoterapia – wywodząca się z homeopatii dziedzina medycyny niekonwencjonalnej (pseudonaukowego rodzaju medycyny), w której preparaty lecznicze tworzone są na bazie substancji związanych z przyczynami lub produktami choroby. Preparaty izopatyczne zawierają dokładnie taką samą substancję, jak ta, która wywołała chorobę u danego pacjenta, na przykład sierści kota w przypadku osoby uczulonej na kocią sierść, lub produkt chorobowy, na przykład próbkę złuszczonej skóry. Izopatia zapoczątkowana została przez Josepha Wilhelma Luxa w latach 30. XIX wieku. Jemu także najprawdopodobniej zawdzięczamy ten termin oraz sformułowanie głównej tezy tego rodzaju praktyk: Aequalia aequalibus curentur, czyli zasady identyczności. Izopatia bywa traktowana jako dziedzina homeopatii choć nie została zaakceptowana przez wszystkich homeopatów i od samego początku była powodem licznych sporów, krytyki i kontrowersji, głównie z powodu odrzucenia podstawowej dla homeopatii zasady podobieństwa symptomów (similia similibus curantur). W ciągu kolejnych lat izopatia ulegała rozwojowi i przemianom. W latach 60 XIX wieku straciła niemal całkowicie na znaczeniu by na przełomie XIX i XX wieku odzyskać popularność aż całkowicie została odrzucona w latach 20 XX wieku Mimo to czasami nazywana jest „homeopatyczną immunoterapią”. W izopatii zakłada się, że układ odpornościowy człowieka zostaje pobudzony do walki z chorobą przez podanie odpowiednio spreparowanej substancji będącej przyczyną choroby lub spreparowany produkt choroby, na którą skarży się pacjent.

Historia

W 1833 została opublikowana praca Josepha Wilhelma Luxa pt. Isopathiek der Contagionen, w której na podstawie własnych obserwacji poczynionych podczas homeopatycznego leczenia zwierząt domowych wysnuł hipotezę, że wszystkie choroby zakaźne zawierają w swoich patologicznych produktach sposób na ich wyleczenie. Jego zdaniem rozcieńczanie i dynamizowanie produktu zakaźnego (bakterii, wirusa, wydzieliny lub materiału organicznego) sprawia, że jest on w stanie działać terapeutycznie na daną chorobę zakaźną, a także zapobiegać zachorowaniu. W pracy opisał rezultaty leczenia zwierząt chorych na zołzy i wąglik roztworami izopatycznymi przygotowanymi odpowiednio z kropli śluzu nosowego zwierzęcia chorego na zołzy lub kropli krwi zwierzęcia chorego na wąglik. Próby Wilhelma Luxa przyczyniło się w owym czasie do wzrostu zainteresowania izopatią wśród lekarzy weterynarii i stosowania tej metody.

Do rozwoju izopatii przyczynił się również Constantin Hering, który przygotowywał preparaty na bazie trucizn zwierzęcych, na przykład jadu węża Lachesis mutus. Wprowadził pojęcie nozodów w celu ich określenia.

Po początkowym okresie popularności popadła w niełaskę głównie za sprawą panującej w latach 50 XIX wieku epidemii cholery, wobec której izopatia okazywała się przeciw skuteczną metodą leczenia. Na nowo spopularyzował izopatię Denys Collet, który będąc już w podeszłym wieku, opublikował książkę pt. Isopathie, Méthode Pasteur par Voie Interne (1893). Denys Collet uważał izopatie, homeopatie i medycynę klasyczną za równorzędne.

W latach 20 XX wieku izopatia zupełnie straciła na znaczeniu głównie dlatego, że była przeciwskuteczna w walce z pandemią grypy (1918-1919) oraz przeciwskuteczna w walce z epidemią zapalenia mózgu von Economo (1919-1925).

Współczesność

Preparaty izopatyczne dla indywidualnych pacjentów mogą być przygotowywane jedynie przez wyspecjalizowane apteki na zlecenie lekarzy oraz tzw. heilpraktikers. Izopatia jest stosowana w Niemczech i we Francji.

Leki izopatyczne

Leki izopatyczne wykonuje się (identycznie jak leki homeopatyczne) przez rozcieńczanie i dynamizowanie czynnika wywołującego chorobę. Przy czym stosowane czynniki wywołujące chorobę mogą być zarówno zakaźne (bakterie, wirusy, wydzielina zakaźna lub inny materiał organiczny), jak i niezakaźne (pyłki kwiatowe). Materiałami służącymi do wykonania leków izopatycznych mogą być: krew żylna lub w rzadkich przypadkach menstruacyjna, mocz, wydzieliny organizmu ludzkiego, między innymi ślina, upławy, wodniak, przesięk. Wyprodukowanie leku izopatycznego dla indywidualnego pacjenta odbywa się ręcznie i według ścisłych reguł i w związku z tym jest kosztowne, gdyż wymaga dużego nakładu czasu i pracy. Pierwszy roztwór wodny w procesie produkcji leku izopatycznego z materiału pobranego od pacjenta powinien zostać poddany sterylizacji. W praktyce stosowane są także niezindywidualizowane leki izopatyczne wykonywane fabrycznie, na przykład izopatyczne roztwory sezonowych wirusów grypy i izopatyczne roztwory pyłków kwiatowych. Terminologia stosowana w izopatii nie została ściśle zdefiniowana. Według O.A. Juliana leki izopatyczne są nozodami przygotowanymi ex tempore z materiałów pochodzących od indywidualnego pacjenta.

Rodzaje izopatii

Wyróżnia się dwa rodzaje leczenia izopatycznego:

• autoizopatyczne (podawanie pacjentowi preparatu przygotowanego z niekoniecznie chorobotwórczej wydzieliny jego własnego organizmu, np. potu, krwi, moczu lub kału, w celu zniesienia blokady i pobudzenia do samoleczenia)
• heteroizopatyczne (podanie pacjentowi preparatu przygotowanego z czynnika obecnego na zewnątrz, który wywołał chorobę u pacjenta, np. pyłki kwiatów, roztocza domowe, czynniki zakaźne)

Zastosowanie

Współcześnie leczenie izopatyczne jest stosowane w przypadku alergii i nietolerancji pokarmowych. Preparaty autoizopatyczne są podawane głównie w celu odblokowania siły życiowej, a także w przypadku zakażenia Candida albicans. Homeopatyczne leki izopatyczne mogą być zastosowane w celu odtrucia w zatruciu metalami ciężkimi lub odtrucia organizmu osoby, która była uzależniona od narkotyków.

Badania kliniczne

• Wyniki nielicznych badań przeprowadzonych z lekami izopatycznymi zastosowanymi u chorych cierpiących na alergię lub astmę określono jako obiecujące i zaznaczono konieczność przeprowadzenia dalszych badań w celu wyciągnięcia wniosków.
• Badanie kliniczne przeprowadzone na drobiu z izopatycznym roztworem Enteritidis D30 wykazało, że tania i bezpieczna metoda izopatyczna może odgrywać pewna rolę w zapobieganiu salmonellozie u kurczaków hodowlanych. Podobne badanie przeprowadzone z kurczakami brojlerami nie wykazało różnic pomiędzy grupami kurczaków, którym podawano leki homeopatyczne a kontrolną grupą zakażonych ptaków, którym nie podawano żadnych medykamentów. Pod uwagę brano następujące parametry: przyrost wagi ciała, śmiertelność i patologiczne uszkodzenia.
• Testowanie roztworu homeopatycznego Phosphorus 30CH i izopatycznego Escherichia coli 30CH (osobno i razem) na młodych świnkach z objawami biegunki oraz porównanie do grupy kontrolnej, która otrzymywała antybiotyk – wykazało wyższą skuteczność terapii homeopatycznej i izopatycznej niż antybiotykowej w powstrzymywaniu biegunki. Ponadto w grupie świnek otrzymujących oba roztwory (homeopatyczny i izopatyczny) odnotowano największy przyrost wagi ciała. Na podstawie otrzymanych rezultatów wyciągnięto konkluzję, że środki homeopatyczne i izopatyczne stanowią bezpieczną i odpowiednią alternatywę dla antybiotyków w leczeniu biegunki wywołanej przez E. coli u młodych świń, a jednocześnie są nieszkodliwe dla środowiska naturalnego.
• Wyniki 4-tygodniowej, podwójnie ślepej próby klinicznej przeprowadzonej na pacjentach cierpiących na sezonowy katar sienny, porównane do grupy placebo, wykazały zmniejszenie nasilenia objawów i polepszenie jakości życia. Jednocześnie nie zanotowano żadnych skutków ubocznych podczas podawania roztworu izopatycznego zawierającego powszechne alergeny lokalnych drzew, traw i chwastów.

Izopatia a homeopatia

Porównanie izopatii z homeopatią

	Izopatia	Homeopatia
Naczelna zasada	Aequalia aequalibus curentur	Similia similibus curentur
Twórca	Wilhelm Lux	Samuel Hahnemann
Rodzaj metody	alternatywna, holistyczna	alternatywna, holistyczna
Substancja działająca	czynnik wywołujący chorobę lub produkt choroby	substancje pochodzenia roślinnego, mineralnego, zwierzęcego, pierwiastki i związki chemiczne
Materiał do produkcji leków	próbka pobrana od indywidualnego pacjenta (płyn wysiękowy, krew, osocze, mocz, kał), która po przetworzeniu w środek homeopatyczny zostaje podana temu samemu pacjentowi	mikroorganizm wywołujący chorobę lub tkanka zmieniona chorobotwórczo (dotyczy wyłącznie nozodów) – uprzednio poddane badaniom homeopatycznym na ochotnikach, zgodne z określonym zakresem objawów, o szerszym zastosowaniu terapeutycznym u różnych pacjentów
Metoda wytwarzania	rozcieńczanie i wytrząsanie roztworu prowadzące do otrzymania leku w postaci homeopatycznej	rozcieńczanie i wytrząsanie roztworu
Proving	leki (tzw. izody) nietestowane homeopatycznie na zdrowych ochotnikach	leki (tzw. nozody, które mogą być jednocześnie izodami) przetestowane homeopatycznie na zdrowych ochotnikach i podawane pacjentowi na podstawie całokształtu objawów zgodnie z regułami homeopatii, gdy wszystkie objawy się pokrywają

Terapia izopatyczna Enderleina

Günther Enderlein – zwolennik pleomorfizmu cyklicznego – określił opracowane przez siebie leki mianem izopatyczne (izopatyczno-homeopatyczne), gdyż spełniały te same zasady, które obowiązywały oryginalne leki izopatyczne. Leki izopatyczne Enderleina są wytwarzane z mikroorganizmów bakteryjnych lub grzybiczych w zgodzie z tradycją izopatyczną i homeopatyczną. Rozpoczęcie produkcji miało miejsce w latach 30. XX wieku. Terapia lekami izopatycznymi Enderleina to holistyczna metoda leczenia alternatywnego, której celem jest pokonanie infekcji i chorób (ostrych i przewlekłych) oraz przywrócenie homeostazy poprzez wpływanie na odporność. Enderlein uważał, że człowiek żyje w symbiozie z różnymi mikroorganizmami, które są obecne na skórze, w jelitach, a także we krwi – określił je nazwą endobiont (ursymbiont). Twierdził, że pod wpływem zmian środowiskowych endobionty mogą uzyskać własności parazytów i wywołać choroby chroniczne oraz degeneracyjne w tkankach. Na podstawie własnych obserwacji spostrzegł, że są też w stanie przywrócić zdrowie modulując odporność. Koncepcja Enderleina spotkała się ze sceptycznym przyjęciem ze strony większości bakteriologów. Leki izopatyczne Enderleina są produkowane w postaci czopków, kapsułek lub kropli. Najczęściej w potencji D3, D6 lub 4X, 3X i 5X. Są sporządzane z: Mucor racemosus, Aspergillus niger i Penicillium chrysogenum, a także Penicillium roqueforti, Penicillium frequentans, Candida parapsilosis, Bacillus subtilis, Bacillus cereus, Bacillus firmus i tym podobnych. Terapia immunostymulująca Enderleina może być stosowana jako uzupełniająca razem z innymi metodami leczenia. Enderlein podkreślał, że zdrowy styl życia, naturalne pożywienie bez pestycydów i zdrowy stan umysłu są niezbędnymi warunkami do sprawowania kontroli nad mikroorganizmami.

Bibliografia

• PaoloP. Bellavite PaoloP. i inni, Immunology and homeopathy. 1. Historical background, „Evidence-Based Complementary and Alternative Medicine”, 2 (4), 2005, s. 441–52, DOI: 10.1093/ecam/neh141, PMID: 16322800, PMCID: PMC1297514 .
• A. Julian Materia Medica of Nosodes with Repertory [1] (ang.)
• Autonosoden rp-vitamino.com (niderl.)
• sanpharma.com. sanpharma.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-05)]. Isopathic therapy according to Enderlein (niem. • ang.)
• mediral.com. mediral.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-02)]. Homeopathic Medicine for the 21st Century A Primer on Nosodes and Isodes July 2009, Issue 007 (ang.)

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.