Iztaccíhuatl
Iztaccíhuatl – widok z północnego zachodu z drogi niedaleko Chalco | |
Państwo | |
---|---|
Położenie | |
Pasmo | |
Wysokość |
5230 m n.p.m. |
Pierwsze wejście |
James de Salis |
Położenie na mapie Meksyku | |
19°11′N 98°39′W/19,183333 -98,650000 |
Iztaccíhuatl (inaczej Ixtaccíhuatl, w języku nahuatl: biała kobieta) – uśpiony wulkan w meksykańskim paśmie Kordyliera Wulkaniczna. Jest trzecim co do wysokości szczyt Meksyku (po Orizaba i Popocatépetl), wznosząc się na 5230 m n.p.m. Jednocześnie jest najniższą w kraju górą pokrytą wiecznym śniegiem i lodowcami. Wulkan leży na północ od Popocatépetl, z którym jest połączony przełęczą Paso de Cortés.
Wulkan zbudowany jest z law andezytowych i dacytowych. Był aktywny w plejstocenie i holocenie.
Pochodząca z nahuatl nazwa odnosi się do czterech wierzchołków góry, mających symbolizować głowę, piersi, kolana i stopy leżącej kobiety.
Pierwsze zarejestrowane zdobycie szczytu miało miejsce w 1889 roku, choć badania archeologiczne wskazują na wcześniejsze wejścia przez Azteków i wcześniejszych mieszkańców obszaru.
Według azteckiej mitologii Popocatépetl i Iztaccíhuatl byli niegdyś ludźmi – zakochanymi w sobie wojownikiem i księżniczką. Iztaccíhuatl zmarła po dojściu do niej nieprawdziwej wieści, jakoby jej ukochany poległ w walce. Gdy ten wrócił, zabrał jej ciało w góry, by tam pogrzebać siebie i ją. Bogowie, litując się nad ich losem, zamienili oboje w góry – uśpioną Iztaccíhuatl i niekiedy w gniewie wyrzucającego z siebie chmury ognia i popiołu Popocatépetla[1].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ The Legend of Popocatépetl and Iztaccíhuatl. [dostęp 2013-09-21]. (ang.).