Józef Czernecki (nauczyciel)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Czernecki
Ilustracja
Józef Czernecki (1906)
Data i miejsce urodzenia

18 marca 1847
Brzeżany

Data i miejsce śmierci

5 listopada 1929
Lwów

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Józef Czernecki (ur. 18 marca 1847 w Brzeżanach, zm. 5 listopada 1929 we Lwowie) – polski nauczyciel.

Grobowiec Czerneckich

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 marca 1847 w Brzeżanach[1]. Kształcił się w C. K. Gimnazjum w Brzeżanach[2]. Przypisywano mu udział w powstaniu styczniowym 1863[2], czemu zaprzeczył, że miał wówczas tylko 16 lat, zaś w zrywie niepodległościowym walczył jego brat Karol (późniejszy radca sądowy i adwokat)[3].

Służył w armii austriackiej[2]. Następnie wstąpił do pracy w szkolnictwie. Był nauczycielem w Brzeżanach, w Złoczowie[4]. Reskryptem C. K. Ministra Wyznań i Oświecenia z 21 czerwca 1879 został przeniesiony do C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie[5]. Uczył tam języków niemieckiego, łacińskiego, greckiego, był zawiadowcą biblioteki dla młodzieży[6][7][1]. W roku szkolnym 1905/1906 przebywał na urlopie[8]. Rozporządzeniem z 31 października 1906 został przeniesiony w stały stan spoczynku po 36 latach pracy[9]. W 1906 przeszedł na emeryturę [2][1].

Działał w Towarzystwie Nauczycieli Szkół Wyższych[2], którego został honorowym członkiem[10]. Z jego inicjatywy założono przy TNSZW Fundację im. Adama Mickiewicza, działającą na rzecz wdów i sierot po nauczycielach szkół średnich, której był skarbnikiem[2][1]. Publikował prace, w tym w dziedzinie pisma i kaligrafii[11]. Był autorem monografii gimnazjum brzeżańskiego, wydanej z okazji stulecia istnienia szkoły[2].

W 1903 został członkiem Komisji urządzającej Polskie Muzeum Szkolne we Lwowie[12]. W 1904 stworzył wraz ze Stefanem Tatuchem i Józefem Szablowskim podręcznik kaligrafii, który stał się źródłem do nauki kaligrafii dla dzieci w przedwojennych szkołach polskich[13]. Stworzył także do ćwiczeń praktycznych Zeszyty z nagłówkami do wyuczenia się pisma rondowego w 14 lekcyach[13]. Do ćwiczenia polskiego pisma rondowego polecał uczniom do pisania pióro ze stalówką dwudzielną, a nauczał kaligrafii metodą genetyczną, grupującą litery według ich budowy[13].

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[14].

Zmarł 5 listopada 1929 we Lwowie w wieku 82 lat[10][1]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie listopada 1929[1][15][16] (w jego grobowcu spoczął później Wincenty Czernecki).

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f † Józef Czernecki. W: Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego III. Gimnazjum im. Króla Stefana Batorego we Lwowie za rok szkolny 1929/1930. Lwów: 1930, s. 10, 13.
  2. a b c d e f g Zasłużeni pedagogowie. „Nowości Illustrowane”. Nr 29, s. 17, 21 lipca 1906. 
  3. Kronika. „Kurjer Lwowski”. Nr 191, s. 2, 17 lipca 1906. 
  4. Firmy. „Gazeta Lwowska”. Nr 93, s. 8, 25 kwietnia 1923. 
  5. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1880. Lwów: 1880, s. 20.
  6. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1880. Lwów: 1880, s. 18.
  7. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Lwowskiego Gimnazyum im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1889. Lwów: 1889, s. 1.
  8. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1906. Lwów: 1906, s. 35.
  9. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1907. Lwów: 1907, s. 59.
  10. a b Kronika. Nowe mogiły. „Gazeta Lwowska”. Nr 256, s. 5, 7 listopada 1929. 
  11. G. Hecht. O nauce pisania w naszem szkolnictwie. „Przyjaciel Szkoły”, s. 332, Nr 11 z 5 czerwca 1925. 
  12. Dziesięciolecie Polskiego Muzeum Szkolnego we Lwowie 1903-1913. Lwów: 1913, s. 4-5, 57.
  13. a b c Agata Kafarska: Pismo rondowe. sierysuje.pl, 2020-03-19. [dostęp 2020-04-15].
  14. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 32.
  15. Stanisław Nicieja podał datę śmierci w 1920. Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 329. ISBN 83-04-02817-4.
  16. Aleksander Medyński: Ilustrowany przewodnik po cmentarzu Łyczakowskim. [dostęp 2015-03-26].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]