Józef Rafacz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Rafacz
Data i miejsce urodzenia

30 stycznia 1890
Czarny Dunajec

Data i miejsce śmierci

3 sierpnia 1944
Warszawa

profesor nauk prawnych
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

1912, 1917

Habilitacja

1921

Profesura

22 października 1929

dziekan Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego
Uczelnia

KUL
Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Józef Rafacz (ur. 30 stycznia 1890 w Czarnym Dunajcu, zm. 3 sierpnia 1944 w Warszawie) – polski historyk prawa, profesor Uniwersytetu Warszawskiego od 1922. Zajmował się dawnym polskim prawem procesowym, karnym oraz ustrojowym wsi poddańczej[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 stycznia 1890 w Czarnym Dunajcu, w rodzinie Macieja i Pauliny z domu Żeglin[2]. W latach 1901–1908 uczył się w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, w którym złożył maturę z odznaczeniem[3]. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości wstępuje na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego, który kończy w 1912 r. W rok później uzyskuje stopień doktora filozofii na podstawie pracy „Ciężary ludności włościańskiej w dobrach szlacheckich powiatu sądeckiego i czchowskiego w pierwszej połowie XVIII w.“ W okresie pracy mad doktoratem, w 1913 wstąpił na Wydział Praw a Uniwersytetu Jagiellońskiego. 28 lutego 1913 został mianowany zastępcą nauczyciela w c. k. III Gimnazjum w Krakowie[4]. W 1914 został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii, jako jednoroczny ochotnik i przydzielony do Pułku Piechoty Nr 100[5][6][7]. Był dwukrotnie ranny[6]. Po raz drugi w 1915, jako plutonowy (niem. Zugsführer) 2. kompanii[5]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[8]. Został odznaczony Brązowym Medalem Waleczności[7]. W 1917 uzyskał stopień doktora praw.

W 1919 został powołany na Katolicki Uniwersytet Lubelski jako zastępca profesora i wykładowca historii prawa polskiego. W 1921 r. habilitował się na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego na podstawie pracy pt. "Nagana sędziego w dawnym procesie polskim". Wiosną 1922 został mianowany profesorem nadzwyczajnym dawnego polskiego prawa sądowego na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Jesienią tego samego roku — również profesorem nadzwyczajnym historii ustroju Polski. W dniu 22 października 1929 został mianowany profesorem zwyczajnym. Od 1931 członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Na początku marca 1938 został wybrany członkiem komisji rewizyjnej Zjednoczenia Polskich Prawników Katolików[9].

W czasie okupacji niemieckiej w latach 1940–1944 profesor i od 1941 dziekan Wydziału Prawa tajnego UW i tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich. Zamordowany przez Niemców podczas powstania warszawskiego w domu, w którym mieszkał – Domu Profesorów przy ul. Nowy Zjazd 5.

Był z pochodzenia góralem podhalańskim. Autor prac dotyczących ustroju samorządowego dawnych gmin w Polsce oraz historii Podhala.

Prace naukowe[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Polska niepodległa. Encyklopedia PWN, Warszawa 2008.
  2. ↑ Grodziski i Malec 2016 ↓, s. 159.
  3. ↑ Grodziski i Malec 2016 ↓, s. 160.
  4. ↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 79.
  5. ↑ a b Lista strat nr 276. c. i k. Ministerstwo Wojny, 1915-09-27, s. 32..
  6. ↑ a b Sprawozdanie 1917 ↓, s. 33.
  7. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 632.
  8. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 233.
  9. ↑ Nowe władze zjednoczenia polskich prawników katolików. „ABC”. Nr 71, s. 3, 7 marca 1938. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Rafacz&oldid=70872281”