Józef Stecki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Stecki
Prezbiter
Ilustracja
Kraj działania

Polska

Data urodzenia

8 marca 1820

Data śmierci

10 sierpnia 1880

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

Kościół tytularny

Kościół św. Karola Boromeusza w Warszawie

Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Stecki (ur. 8 marca 1820, zm. 10 sierpnia 1880 w Kostromie) – polski ksiądz katolicki, uczestnik ruchu narodowego powstania styczniowego, zesłaniec syberyjski.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Józef Stecki urodził się 8 marca 1820 roku w rodzinie szlacheckiej w Płockiem (wg innej wersji w pow. wieluńskim). W 1840 wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie. Jako kleryk diecezji augustowskiej w latach 1842-1846 studiował w Akademii Duchownej Rzymsko-Katolickiej, po której ukończeniu został prefektem w Instytucie Głuchoniemych w stolicy[1][2].

W 1846 roku ukończył studia jako kandydat teologii. W tym samym roku otrzymał święcenia kapłańskie[1].

Był wikariuszem w parafii św. Andrzeja w Warszawie[1].

W latach 1848 - 1853 w Konsystorzu Warszawskim pełnił funkcje archiwisty. Odegrał dużą rolę w czasie powstania styczniowego, brał udział w manifestacjach patriotycznych, był członkiem delegacji miejskiej za czasów „rewolucji moralnej”[1].

Od 1854 był wikariuszem w warszawskim kościele św. Karola Boromeusza przy ul. Chłodnej. Zajmował się również publicystyką i językoznawstwem. W 1861, sympatyzując z ruchem niepodległościowym, był współorganizatorem kilku manifestacji patriotycznych w Warszawie, blisko współpracując z wikarym tejże parafii ks. Józefem Wyszyńskim[2].

Po zastrzeleniu 5 manifestantów 27 lutego 1861 na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie wszedł razem z Wyszyńskim w skład złożonej z czołowych przedstawicieli społeczności warszawskiej Delegacji Miejskiej, prowadzącej negocjacje z władzami w celu uspokojenia napiętej sytuacji. Był jednym z najaktywniejszych członków Delegacji, urzędującej w Ratuszu. Był też członkiem komitetu organizacyjnego pogrzebu tzw. "pięciu poległych", ofiar tej manifestacji[2].

Po rozwiązaniu Delegacji Miejskiej członek Tymczasowej Rady Municypalnej Warszawy, we wrześniu 1861 wszedł w skład komitetu organizacyjnego wyborów do rad miejskich. Należał też do komitetu organizacyjnego pogrzebu arcybiskupa warszawskiego Antoniego M. Fijałkowskiego 10 października 1861.[2]

Po ogłoszeniu stanu wojennego 14 października 1861 roku i wtargnięciu wojska 15 października t.r. do katedry św. Jana i kościoła św. Anny, gdzie odbywały się nabożeństwa związane z rocznicą śmierci Tadeusza Kościuszki, należał do grupy duchownych, którzy wpłynęli na decyzję ówczesnego administratora archidiecezji warszawskiej ks. Antoniego Białobrzeskiego o zamknięciu kościołów w Warszawie[2].

19 października 1861 roku został osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej.

Decyzją namiestnika Królestwa Polskiego gen. Aleksandra Lüdersa z 15 lutego 1862 został zesłany do guberni tobolskiej w Syberii Zachodniej.

Po powrocie do kraju w sierpniu 1862 na skutek amnestii z 29 kwietnia 1862 r. ponownie objął stanowisko wikarego w swojej dotychczasowej parafii. Podczas powstania styczniowego wygłaszał tam patriotyczne kazania, w następstwie czego został ponownie osadzony w X Pawilonie dnia 24 października 1863 roku.

Decyzją Stałej Komisji Śledczej z dnia 4 listopada 1863 roku, jako oskarżony o udział w powstaniu, wygłaszanie „podburzających” kazań oraz przechowywanie nielegalnych druków, został oddany pod sąd wojenny. Wyrokiem Audytoriatu Polowego z dnia 6 lutego 1864 roku został skazany na 10 lat katorgi syberyjskiej i pozbawienie praw stanu. Wywieziony z Warszawy w lutym 1864 roku, pracował w guberni irkuckiej.

W 1869 roku, po skróceniu mu okresu katorgi na skutek amnestii, został skierowany na osiedlenie do wsi Tunka w tejże guberni, gdzie przebywało wielu skazanych polskich duchownych. Utrzymywał się wówczas ze złotnictwa[2].

W 1874 przesiedlony do Kostromy w europejskiej części Rosji. Kilkakrotnie bezskutecznie zwracał się do władz o zwolnienie z zesłania[2].

Zmarł nagle w Kostromie 10 sierpnia 1880 roku na udar mózgu[2][3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Zbigniew Badowski, Konsystorz Generalny Archidiecezji Warszawskiej w latach 1818-1863, „Prawo Kanoniczne”, 36 (1-2), 1993, s. 161–214, DOI: 10.21697/pk.1993.36.1-2.08, ISSN 2353-8104 [dostęp 2024-02-29].
  2. ↑ a b c d e f g h Ks. JÓZEF STECKI | Muzeum Niepodległości w Warszawie [online], Muzeum Niepodległości w Warszawie | Muzeum Niepodległości w Warszawie - serdecznie zapraszamy!, 17 maja 2013 [dostęp 2024-02-29] (pol.).
  3. ↑ Kancelaria w. jen. gbra. 2.9.1880 nr 2867, świadectwo nr 401

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Stecki&oldid=73079719”