Józef Tokarzewski

Józef Tokarzewski
	; Józef Tokarzewski, gen. bryg.
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	23 stycznia 1879 ; Krzepice
Data i miejsce śmierci	9 kwietnia 1931 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1899–1928
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Litwy Środkowej; Wojsko Polskie
Jednostki	12 Pułk Ułanów Podolskich; III Brygada Jazdy; 3 Samodzielna Brygada Kawalerii; Korpus Ochrony Pogranicza; Departament Kawalerii; 3 Dywizja Kawalerii
Stanowiska	dowódca pułku kawalerii; dowódca brygady kawalerii; inspektor formacji konnych; szef departamentu; dowódca dywizji kawalerii
	Odznaczenia
	;

Józef Tokarzewski (ur. 23 stycznia 1879 w Krzepicach, zm. 9 kwietnia 1931 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Konstantego i Bolesławy Izydory z domu Otto. Od 1899 w służbie rosyjskiej. Ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Twerze i akademię Wojskowa w Petersburgu. W 1900 podporucznik i oficer zawodowy huzarów rosyjskich. Walczył w wojnie rosyjsko japońskiej 1904-1905. Odznaczył się i był awansowany do stopnia porucznika. Podczas I wojny światowej dowódca dywizjonu na froncie niemieckim, rotmistrz z 1915, podpułkownik z 1916, pułkownik z grudnia 1917. W latach 1917-1918 organizator i dowódca 2 pułku ułanów w I Korpusie Polskim na Wschodzie (w Rosji).

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Do marca 1919 dowódca 2 pułku Ułanów Grochowskich. Z dniem 5 kwietnia 1919 roku został mianowany dowódcą 12 pułku Ułanów Podolskich^[1]. Czerwiec 1920 – listopad 1921 dowódca 6 Brygady Jazdy, listopad 1921 – kwiecień 1922 dowódca Dywizji Jazdy Wojska Litwy Środkowej. Od kwietnia 1922 dowodził III Brygadą Jazdy. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 9. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)^[2]. 1 czerwca 1924 został dowódcą 3 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Wilnie. Z dniem 21 października 1924 został wyznaczony na stanowisko inspektora formacji konnych Korpusu Ochrony Pogranicza^[3].

1 grudnia 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 21. lokatą w korpusie generałów. 7 września 1926, po śmierci generała brygady Aleksandra Pajewskiego^[4], został szefem Departamentu II Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[5]. 29 listopada 1927 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 3 Dywizji Kawalerii w Poznaniu. Z dniem 30 listopada 1928 został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł 9 kwietnia 1931 roku^[6]. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B17-2-18)^[7].

W 1921 poślubił Lucynę Figiel.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari Nr 3691 – 1921^[8]
Krzyż Walecznych czterokrotnie – po raz pierwszy w 1921^[9]
Odznaka za Rany i Kontuzje^[10]
Krzyż Oficerski Legii Honorowej – 10 lutego 1928^[11]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 61 z 3 czerwca 1919 roku, poz. 1937.
↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 153.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 395.
↑ Generał Aleksander Pajewski zmarł 1 września 1926 r.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 14 września 1926 roku. Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ... s. 337 podał, że od maja 1926 roku był komendantem miasta stołecznego Warszawy. Prawdopodobnie obowiązki komendanta miasta zostały mu powierzone bezpośrednio po zamachu majowym w związku z internowaniem dotychczasowego komendanta, gen. bryg. Stefana Suszyńskiego, który wystąpił po stronie legalnych władz RP.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 22 lutego 1932 roku s. 171.
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3395 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1606)
↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2028 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 40, poz. 1854, s. 1546)
↑ na podstawie fotografii [1]
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 119.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, wyd. Editions Spotkania Warszawa 1991.
H. P Kosk. Generalicja polska t. 2 wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001.
PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
ASC Warszawa, par. Wszystkich Świętych, księga zaślubionych rok 1921 akt 666.
Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 42. ISBN 83-04-03364-X.

[1] Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 61 z 3 czerwca 1919 roku, poz. 1937.

[CITEREFLista_starszeństwa1922153-2] Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 153.

[3] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 395.

[4] Generał Aleksander Pajewski zmarł 1 września 1926 r.

[5] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 14 września 1926 roku. Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ... s. 337 podał, że od maja 1926 roku był komendantem miasta stołecznego Warszawy. Prawdopodobnie obowiązki komendanta miasta zostały mu powierzone bezpośrednio po zamachu majowym w związku z internowaniem dotychczasowego komendanta, gen. bryg. Stefana Suszyńskiego, który wystąpił po stronie legalnych władz RP.

[6] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 22 lutego 1932 roku s. 171.

[7] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[8] Dekret Wodza Naczelnego L. 3395 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1606)

[9] Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2028 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 40, poz. 1854, s. 1546)

[10] stawie fotografii [1]

[11] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 119.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]