Język bisznuprija-manipuri
| Obszar |
Indie (stany Assam i Tripura, Bangladesz, Birma | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
120 tys.[1] | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
| Status oficjalny | |||||
| UNESCO | 2 wrażliwy↗ | ||||
| Ethnologue | 4 edukacyjny↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-3 | bpy | ||||
| IETF | bpy | ||||
| Glottolog | bish1244 | ||||
| Ethnologue | bpy | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język bisznuprija-manipuri (ইমার ঠার/বিষ্ণুপ্রিয়া মণিপুরী) – język z grupy indoaryjskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się około 120 tys. osób, zamieszkujących głównie indyjskie stany: Asam, Tripura, Manipur, oraz Bangladesz i Birmę.
Jest blisko spokrewniony z językami orija, asamskim i bengalskim[2].
Liczbę użytkowników na terenie Indii ocenia się na 77 tysięcy[3]. W Bangladeszu ma 40 tys. użytkowników (2003)[1]. W użyciu są też języki bengalski i meitei[1].
Historycznie (XIII–XIX w.) służył jako regionalna lingua franca[4]. Został poddany wpływom języka meitei[4].
Angielska nazwa języka, Bishnupriya Manipuri, została wprowadzona w końcu XIX wieku przez dr. G. A. Griersona.
Jest zapisywany pismem bengalskim[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Bishnupuriya, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Siṃha 1981 ↓, s. 1.
- ↑ Bishnupriya [online], Census of India 2001 [dostęp 2012-01-08] [zarchiwizowane z adresu 2007-11-24] (ang.).
- ↑ a b van Driem 2007 ↓, s. 318.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kālīprasāda Siṃha, The Bishnupriya Manipuri Language, Calcutta: Firma KLM, 1981, ISBN 0-8364-0725-3 [dostęp 2023-09-26] (ang.).
- George van Driem, South Asia and the Middle East, [w:] Christopher Moseley (red.), Encyclopedia of the World’s Endangered Languages, Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 283–348, DOI: 10.4324/9780203645659, ISBN 978-0-7007-1197-0, ISBN 978-0-203-64565-9, OCLC 47983733 [dostęp 2023-09-26] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Ashim Kumar Singha. Bishnupriya Manipuri: A Brief Introduction. „Language in India”. 2, 2022-12-09. [dostęp 2023-09-26]. (ang.).