Język duna
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
20 tys. (2014) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | duc | ||
| IETF | duc | ||
| Glottolog | duna1248 | ||
| Ethnologue | duc | ||
| WALS | dun | ||
| Występowanie | |||
 Lokalizacja języków duna-bogaya | |||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język duna, także yuna[1][2] – język papuaski używany w Papui-Nowej Gwinei (Koroba-Lake Kopiago, Hela; Paiela/Hewa Rural LLG, Enga). Według danych z 2014 r. posługuje się nim 20 tys. osób[3].
Jego klasyfikacja jest niejasna. Na podstawie form zaimków i części leksyki został bliżej powiązany z językiem bogaya (pogaya), ale charakter tego związku mógł zostać zaciemniony poprzez zapożyczanie; oba języki są w najlepszym wypadku daleko ze sobą spokrewnione[1][4]. Przynależność tych języków do rodziny transnowogwinejskiej również jest wątpliwa. Duna bywa rozpatrywany jako izolat[4][5].
Według danych z pocz. XXI w. pozostaje preferowanym środkiem komunikacji w większości sfer życia. W użyciu jest również tok pisin (w kontaktach z osobami z zewnątrz), a w mniejszym zakresie język angielski[6].
Został obszernie opisany w postaci opracowania z 2008 r.[4][7] Jest zapisywany alfabetem łacińskim[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 42.
- ↑ San Roque 2008 ↓, s. 1.
- ↑ a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Duna, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b c Hammarström 2018 ↓, s. 298.
- ↑ Harald Hammarström i inni red., Duna, [w:] Glottolog 4.8, Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology, DOI: 10.5281/zenodo.8131084 [dostęp 2023-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2023-11-21] (ang.).
- ↑ San Roque 2008 ↓, s. 14–15.
- ↑ San Roque 2008 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Harald Hammarström: Language isolates in the New Guinea region. W: Lyle Campbell (red.): Language Isolates. Abingdon–New York: Routledge, 2018, s. 287–322, seria: Routledge Language Family Series. DOI: 10.4324/9781315750026-11. ISBN 978-1-315-75002-6. OCLC 1000447105. (ang.).
- Andrew Pawley, Harald Hammarström: The Trans New Guinea family. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 21–195, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-002. ISBN 978-3-11-029525-2. OCLC 1041880153. (ang.).
- Lila San Roque, An Introduction to Duna Grammar, Australian National University, 2008, OCLC 1377036867 [dostęp 2023-11-21] (ang.).