Język mwakai
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
200 (2016) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | mgt | ||
| IETF | mgt | ||
| Glottolog | mong1344 | ||
| Ethnologue | mgt | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język mwakai, także: mongol[1][2], mongol-kaimba[3][4], mwa[1][5] – język papuaski używany w prowincji Sepik Wschodni w Papui-Nowej Gwinei, przez ludność wsi Mongol i Kaimbal (Kaimba)[6].
Według danych szacunkowych na rok 2016 biegle posługuje się nim 200 osób. Ok. 400 osób może mieć ograniczoną znajomość języka. Cała grupa etniczna liczy szacunkowo 1500 osób[7].
Wyróżnia się dwa dialekty: kaimbal i mongol[3][8].
Nazwa „mwakai” oznacza „nie” lub „nic”. Nazwa „mongol” pochodzi od nazwy jednej z wsi. Określenie „mwa” (również „nie” lub „nic”) jest niejednoznaczne, gdyż odnosi się także do języka pondi (langam)[1].
Silnie zagrożony wymarciem. Odnotowano, że jest wypierany przez tok pisin, który staje się dominującym środkiem komunikacji. Do zaniku makwai przyczyniła się migracja ludności wsi Mongol do miasta Angoram w latach 70. XX w.[7]
Jest spokrewniony z językami langam (pondi) i yaul (ulwa)[1][9][10]. R. Barlow (2020) określił je wspólnym mianem „języków ulmapo”[11]. Istnieją różne propozycje dot. ich związków zewnętrznych. W. Foley (2018) włączył wszystkie trzy pod pojęcie „języków koam”, zaliczając je do grupy grass języków ramu (w ramach rodziny języków Ramu i dolnego Sepiku)[12]. W innej klasyfikacji (T. Usher, R. Barlow, także Glottolog 4.6) należą do niewielkiej rodziny keram, jako przedstawiciele gałęzi zachodniej/ulmapo[10][13].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Barlow 2020a ↓, s. 38.
- ↑ Foley 2018 ↓, s. 206.
- ↑ a b Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Mwakai. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-15)]. (ang.).
- ↑ Mongol-Kaimba. Endangered Languages Project. [dostęp 2023-11-24]. (ang.).
- ↑ Barlow 2020b ↓, s. 4.
- ↑ Barlow 2020a ↓, s. 37.
- ↑ a b Barlow 2020a ↓, s. 43.
- ↑ Barlow 2020a ↓, s. 41.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Mongol, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Ulmapo. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-15)]. (ang.).
- ↑ Barlow 2020b ↓, s. 14.
- ↑ Foley 2018 ↓, s. 204–206.
- ↑ Russell Barlow: A grammar of Ulwa (Papua New Guinea). Berlin: Language Science Press, 2023, s. 26–27, seria: Comprehensive Grammar Library 6. DOI: 10.5281/zenodo.8094859. ISBN 978-3-98554-073-0. ISBN 978-3-96110-415-4. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Russell Barlow. Notes on Mwakai, East Sepik Province, Papua New Guinea. „Language and Linguistics in Melanesia”. 38, s. 37–99, 2020. ISSN 0023-1959. (ang.).
- Russell Barlow: A Sketch Grammar of Pondi. Acton, ACT: ANU Press, 2020, seria: Asia-Pacific Linguistics. DOI: 10.22459/sgp.2020. ISBN 978-1-76046-383-0. OCLC 1175268668. (ang.).
- William A. Foley: The Languages of the Sepik-Ramu Basin and Environs. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 197–432, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-003. ISBN 978-3-110-29525-2. OCLC 1041880153. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Mongol-Kaimba. Endangered Languages Project. [dostęp 2023-11-24]. (ang.).