Język partyjski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Parthava
Obszar

Partia

Liczba mówiących

martwy

Pismo/alfabet

pahlawi, aramejskie, manichejskie

Klasyfikacja genetyczna
Kody języka
ISO 639-3 xpr
IETF xpr
Glottolog part1239
SIL xpr
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język partyjski – wymarły zachodnioirański język okresu średnioirańskiego[1]. Był używany w starożytnej Partii, na terenie dzisiejszego Iranu. Był językiem urzędowym obok języka greckiego w okresie Arsacydów między III w. p.n.e. a III w. n.e.

Został poddany silnym wpływom wschodnioirańskich języków Azji Środkowej[2].

Pismo i teksty[edytuj | edytuj kod]

Najstarsze zapiski języka partyjskiego to ostraki z Nisy koło Aszchabadu z I w.p.n.e. Język partyjski zapisywany był, podobnie jak średnioperski, uproszczonym pismem aramejskim, przez Manichejczyków zaś – pismem manichejskim. Zawierał zaledwie 17 liter.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Leszek Bednarczuk (red.), Języki indoeuropejskie, t. 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1986, s. 147, ISBN 83-01-03352-5, OCLC 17446920 (pol.).
  2. Bobodżan G. Gafurow, Dzieje i kultura ludów Azji Centralnej : Prehistoria, Starozytność, Średniowiecze: Bobodzan Gafurow ; przełożył Stefan Michalski, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1978, s. 3-4, OCLC 7027881 [dostęp 2023-09-26], Cytat: [...] poddany jednak dużym wpływom innych, wschodnioirańskich języków Azji Środkowej. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]