Jacek Kluszewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jacek Wincenty Kluszewski
Jacek Wincenty Antoni
Herb
Jasieńczyk
Data i miejsce urodzenia

16 sierpnia 1761
Sielec

Data i miejsce śmierci

14 lutego 1841
Kraków

Ojciec

Wojciech Kluszewski

Matka

Anna Dembińska

Żona

Anna Pfeiffer

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)
Ulica J. Kluszewskiego na krakowskim Bieżanowie

Jacek Wincenty Antoni Kluszewski (ur. 16 sierpnia 1761 w Sielcu k. Skalbmierza, zm. 14 lutego 1841 w Krakowie) – od 1775 starosta brzegowski, założyciel Starego Teatru w Krakowie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Wojciecha i Anny Dembińskiej. W latach 1772 - 1777 kształcił się w pijarskim Collegium Nobilium w Warszawie W latach 1777–1780 podróżował do Włoch, Niemiec, Anglii i Francji a po powrocie został zatrudniony przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w kancelarii. Po okresie gospodarowania na wsi i porządkowania spraw majątkowych, przeniósł się w 1783 na stałe do Krakowa zapewne ożenił się z Anną z Pfeifferów. W latach 1790-1795 był właścicielem wytwórni powozów i fortepianów. W 1787 zawarł z magistratem kontrakt najmu sali teatralnej w Ratuszu. W latach 1787-1795 założył i prowadził teatr w wydzierżawionym Pałacu Spiskim przy Rynku Głównym w Krakowie (wykupionym przezeń w 1799).

Uchodził na jednego z najbogatszych Krakowian; urządzał wystawne przyjęcia. W Pałacu Spiskim utrzymywał operę włoską, a od 1789 roku zespół polski "Aktorowie Narodowi". W 1799 otrzymał zezwolenie od cesarza na wybudowanie teatru i sali redutowej, posiadał także wyłączny przywilej na urządzanie widowisk teatralnych. Budynek wzniesiono w 1801 na placu Szczepańskim. W 1805 uzyskał przywilej od cesarza Franciszka II na wystawianie sztuk także po polsku. Teatr od 1817 prowadził na podstawie umowy z Senatem Wolnego Miasta Krakowa do 1830, kiedy to władze zrezygnowały z przedłużania kontraktu. Pochowany na cmentarzu Rakowickim, jednak dokładne miejsce pochówku nie jest znane, ponieważ nikt nie dbał o jego grób.

Odznaczenia i upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Był kawalerem orderu św. Stanisława w 1787[1]. Upamiętnia go nazwa ulicy na krakowskim Bieżanowie[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zbigniew Dunin-Wilczyński: Order św. Stanisława. Agencja Wydawnicza CB, 2006, s. 195. ISBN 978-83-7339-070-6.
  2. Konrad Spryńca, LV sesja Rady Dzielnicy XII [online], Dzielnica XII Bieżanów-Prokocim Miasta Krakowa, 15 maja 2023 [dostęp 2024-02-04] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]