Jakob Pál

Jakob Pál

Jakob Pál (ur. 22 stycznia 1863 w Peszcie, zm. 11 lipca 1936 w Wiedniu) – węgiersko-austriacki lekarz, profesor Uniwersytetu Wiedeńskiego, radca dworu.

Życiorys

Syn Emanuela Pála, żydowskiego kupca z Pesztu. Jego wujem był austriacki patolog Salomon Stricker (1834–1898). Studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim. Po otrzymaniu tytułu doktora nauk medycznych w 1886 roku pracował w Instytucie Patologii Ogólnej i Doświadczalnej, od 1888 roku w Wiedeńskim Szpitalu Ogólnym. Habilitował się w 1891 roku. W sierpniu 1900 roku został nadzwyczajnym profesorem uniwersyteckim, w listopadzie 1908 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1922 roku profesora zwyczajnego.

W 1891 ożenił się z pisarką Sidonie Eisenschitz, z domu Munk (1861–1941), pochodzącą z Kolanowa pod Bochnią.

Dorobek naukowy

Pál jako pierwszy odkrył antagonistyczne wobec kurary działanie fizostygminy i spazmolityczne działanie papaweryny. Zmodyfikował metodę barwienia według Weigerta (metoda Weigerta-Pála). Jako pierwszy w Wiedniu przeprowadzał pomiary ciśnienia tętniczego pacjentów.

Wybrane prace

• Ueber die Innervation der Leber. Wien: Hölder, 1888.
• Gefäßkrisen. Leipzig: Hirzel, 1905
• Paroxysmale Hochspannungsdyspnoe. Wien: Braumüller, 1907.
• Grundzüge der allgemeinen Lehre von den Krankheiten: Leitfaden für Krankenpflegeschulen. Leipzig: Deuticke, 1921.
• Krampferscheinungen im Magen-Darmkanal. Wien: Springer, 1925.
• Die Tonuskrankheiten des Herzens und der Gefässe. Ihre Biologie und Therapie. Wien: Springer, 1934.

Bibliografia

• Manfred Skopec: „Pal, Jakob”. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 20. Berlin: Duncker & Humblot, 2001, s. 7
• M. Jantsch: „Pal Jakob”. W: Österreichisches Biographisches Lexikon 1815–1950 (ÖBL). Band 7. Wien: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften, 1978 ISBN 3-7001-0187-2, s. 294.