James Oliver Van de Velde
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Biskup Chicago | |
| Okres sprawowania |
1848-1853 |
| Biskup Natchez | |
| Okres sprawowania |
1853-1855 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
25 września 1827 |
| Nominacja biskupia |
3 października 1848 |
| Sakra biskupia |
11 lutego 1849 |
| Data konsekracji | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||
| Miejsce |
kościół św. Franciszka Ksawerego | ||||||||
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
James Oliver Van de Velde SJ (ur. 3 kwietnia 1795 w Lebbeke w Belgii, zm. 13 listopada 1855 w Natchez, Missisipi) – duchowny katolicki pochodzenia belgijskiego, jezuita, biskup Chicago (1848-1853) i Natchez (1853-1855) w Stanach Zjednoczonych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wczesną edukację odebrał w Gandawie. Jako zdolny uczeń w wieku osiemnastu lat sam został nauczycielem języków francuskiego i flamandzkiego. W wyniku zmiany sytuacji politycznej po bitwie pod Waterloo i prześladowaniu katolików, postanowił opuścić ojczyste strony. Dał się jednak przekonać swym przełożonym i pozostał w kraju jeszcze przez dwa lata. Od 1815 roku był klerykiem Archidiecezjalnego Seminarium Duchownego w Mechelen. Jeden z wykładowców wybrał młodego Jamesa by ten towarzyszył mu w wyprawie misyjnej do USA. Przygotowania do kapłaństwa ukończył w Baltimore. Za namową przełożonego rozpoczął nowicjat u jezuitów. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 września 1827 roku z rąk abpa Ambrose Maréchala. Pracował duszpastersko początkowo w archidiecezji baltimorskiej. Od roku 1831 był wykładowcą Kolegium Jezuickiego w Saint Louis, gdzie nauczał retoryki i matematyki. W roku 1843 został wiceprowincjałem amerykańskich jezuitów.
3 października 1848 papież Pius IX mianował go ordynariuszem Chicago. Sakrę otrzymał w kościele uniwersyteckim św. Franciszka Ksawerego w St. Louis z rąk ówczesnego metropolity Petera Kenricka. Do swej diecezji dotarł w marcu 1849 roku. Niesprzyjający klimat i rozwijający się reumatyzm sprawiły, że bp Van de Velde kilkakrotnie pisał petycje do papieża o zmianę miejsca pobytu. Mimo fizycznego dyskomfortu udało mu się doprowadzić do wybudowania wielu kościołów w całym Illinois, szpitala, w którym Siostry Miłosierdzia pracowały jako pielęgniarki i wielu sierocińców. W roku 1852 odwiedził Stary Kontynent. Miał możliwość dwukrotnie uczestniczyć w audiencji papieskiej, podczas której zatwierdzone zostały dekrety I Synodu Plenarnego w Baltimore. Prosił również o zwolnienie z obowiązków biskupich lub przeniesienie na inną placówkę. Jego prośby zostały wysłuchane i 29 lipca 1853 roku otrzymał nominację na ordynariusza Natchez w ciepłym stanie Missisipi. Niedługo po przybyciu do Natchez zaraził się żółtą gorączką i zmarł. Msza pogrzebowa celebrowana była 14 listopada 1855 roku przez metropolitę Nowego Orleanu Anthony’ego Blanca.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Sylwetka na stronie internetowej bazyliki NMP w Natchez. stmarybasilicaarchives.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-28)]. (ang.)
- James Oliver Van de Velde [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2012-11-20] (ang.).
- List o. Jeana-Pierre'a De Smeta SJ na temat śmierci bpa Van de Velde. users.skynet.be. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-20)]. (ang.)