Jan Chyliński

Jan Chyliński
Data i miejsce urodzenia	29 stycznia 1925 ; Warszawa
Data śmierci	16 grudnia 2013
	ambasador PRL w RFN
Okres	od 1978; do 1981
Poprzednik	Wacław Piątkowski
Następca	Tadeusz Olechowski
	Odznaczenia

Jan Chyliński (właśc. do 1945 Jan Bierut, ps. Janek^[1]; ur. 29 stycznia 1925 w Warszawie, zm. 16 grudnia 2013) – polski inżynier i urzędnik, wiceminister (1965–1970), ambasador PRL w RFN (1978–1981).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Bolesława i Janiny Bierutów^[1]. Ukończył szkołę ogólnokształcącą przy Robotniczym Towarzystwie Przyjaciół Dzieci na Żoliborzu oraz Gimnazjum im. Bolesława Limanowskiego (matura w 1944). W 1943 przystąpił do Związku Walki Młodych, a później należał do Gwardii i Armii Ludowej. W latach 1944–1945 walczył w oddziale Armii Ludowej na Podhalu. W 1945 przez krótki okres pełnił funkcję adiutanta Prezydenta KRN (swojego ojca) w stopniu podporucznika. W tym samym roku podjął studia na Akademii Górniczej w Krakowie, a w latach 1947–1952 kształcił się w Moskiewskim Instytucie Lotniczym (uzyskał dyplom magistra inżyniera – specjalisty ds. silników lotniczych).

Po powrocie do kraju podjął pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Rzeszowie, a później w Instytucie Lotnictwa w Warszawie. W 1963 mianowany wiceprzewodniczącym Komisji Nauki i Techniki (do 1965). W latach 1965–1967 pełnił obowiązki wiceministra przemysłu ciężkiego, a od 1967 do 1970 wiceministra przemysłu maszynowego. W 1970 zatrudniony w charakterze dyrektora Zakładów Technicznych „Zgoda” w Świętochłowicach. Od 1971 do 1978 sprawował funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. W latach 1971–1981 był członkiem KC PZPR.

W 1978 objął urząd ambasadora PRL w RFN (do listopada 1981). Po powrocie do PRL przeszedł na emeryturę, jednak pełnił obowiązki doradcy przy Komisji Planowania oraz w Przemysłowym Instytucie Motoryzacji.

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 3A tuje-2-40)^[2].

Odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy^[3] oraz Krzyżem Walecznych.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b „Trybuna Ludu”, nr 96 z 25 kwietnia 1985, s. 5.
↑ Wyszukiwarka cmentarna. Warszawskie cmentarze.
↑ Lista odznaczonych w URM, „Życie Warszawy”, nr 173 z 19–20 lipca 1964, s. 5.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Jan Chyliński, Jaki był Bolesław Bierut: wspomnienia syna, Oficyna Drukarska, Warszawa 1999.
Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991, s. 177, 201, 203, 216

[TL1985-1] „Trybuna Ludu”, nr 96 z 25 kwietnia 1985, s. 5.

[2] Wyszukiwarka cmentarna. Warszawskie cmentarze.

[3] Lista odznaczonych w URM, „Życie Warszawy”, nr 173 z 19–20 lipca 1964, s. 5.

[1]

[2]

[3]